Gwałtownie wydostaje się z nas światło, światło z impetem się w nas wlewa.

Trochę jestem jak Margo. Uciekam, buntuję się, ścinam włosy. W poezji szyfruję myśli, zostawiam ślady. W myśl idei papierowe miasto dla papierowej dziewczyny szukam swojego miejsca. Kreuję siebie na papierze, istnieję w wyobraźni. Ludzie myślą, że nie żyję, a ja muszę odchodzić. Odchodzenie jest przyjemne i czyste, tylko kiedy zostawia się za sobą coś ważnego, coś, co miało dla nas znaczenie. Kiedy wyrywa się życie razem z korzeniami. Ale tego nie da się zrobić, dopóki nasze życie nie zapuści korzeni. Wyrwałam korzenie. Zapuszczę się ponownie, gdzieś indziej, pośród innych. Tego mi trzeba i wiem, że tak dla mnie lepiej. Tak trudno jest odejść - dopóki się nie odejdzie. A wówczas to najłatwiejsza rzecz pod słońcem. 
Moje życie jest powieścią drogi. Będę pisać póki starczy stron.

Zdumiewające, jak wiele może książka. Wypożyczyłam, bo znany autor, bo nawet film ma być, a jak już przeczytałam, to postanowiłam książkę kupić, zaznaczyć ważne fragmenty, czasami nawet całe strony i wracać do nich w tych gorszych momentach. Green napisał mi biblię, i to już jakiś czas temu, a ja dopiero teraz ją doceniłam. Odkryłam tę książkę w idealnym momencie mojego życia. Pozornie banalna historia, a pełna życiowych sentencji. Powieść o buncie, zemście, odchodzeniu, pożegnaniach i nowych początkach, tym są Papierowe miasta.

(...) w którymś momencie będziesz musiał przestać wpatrywać się w niebo, bo inaczej pewnego dnia spojrzysz z powrotem w dół i zorientujesz się, że ty także uleciałeś gdzieś w przestworza. A ja nadal zadzieram głowę do góry i nie wiem co dalej. Za dużo mnie czeka. Za bardzo się boję.