niedziela, 14 czerwca 2015

Podobają mi się moje nogi. Opalone i wcale nie chude. Siniaki już zagoiłam, ale blizny na kolanach mi zostaną. Pamiątki upadków. Pamiętam, jak raz nie wstałam. Rodzeństwo zabrało mnie z drogi i zaniosło na rękach do domu. Mama krzyczała, a ja płakałam. Pachniało krwią i panthenolem. Potem sąsiadka przyniosła gofry ze śmietaną i truskawkami. Posadzili mnie w fotelu i powoli jadłam, obserwując jak rodzeństwo gra na pegazusie. Już nie płakałam, już nie bolało. 

Dziękuję Wam. 
Autor: o

4 komentarze:

  1. Klaudia14 czerwca 2015 17:21

    Tak ładnie dobierasz słowa, że aż...wiem, że moje wpisy nie są tak dobre jak Twoje. Wracając do tematu...trzeba akceptować siebie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Luna14 czerwca 2015 17:29

      Wpisy nie mają być dobre, tylko prawdziwe, życiowe.
      Uczę się tej akceptacji. Idzie mi coraz lepiej :)

      Usuń
  2. Mirabelka14 czerwca 2015 20:49

    Nie wiem, którym "Wam" dziękujesz, ale "my" dziękujemy Tobie ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Luna15 czerwca 2015 09:30

      Cieszę się, że mam bloga, że mam Was wszystkich :)

      Usuń

Każdy komentarz wiele dla mnie znaczy. Z chęcią odwiedzam nowe blogi, ale nie musisz zostawiać mi swojego adresu (chyba, że nie udostępniasz go w swoim profilu). Dziękuję wszystkim moim czytelnikom. Bez was pisanie nie miałoby sensu.

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)