la luna es tuya

Chyba piję za dużo kawy. Trochę bym zapaliła, ale wiem, że mi nie wolno. Chociaż oddychanie mniej boli ostatnio. Mimo to rehabilitacji nie odwołuję. Może mnie naprawią trochę bardziej. Czasami mi się tak stanie jak teraz, że swobodnie potrafię się wypisać. Innymi razami mam problem z pojedynczymi zdaniami, słowa mi w nich nie pasują. Tak bym chciała choć raz napisać coś bez skreśleń, a cały czas się mylę. Trudno, chyba taka moja natura. Akceptować to czy zmienić? Nie wiem. Trochę sobie popłakałam przed chwilą. Przy bracie, akurat przyjechał. Nie chciałam, ale nie panuję nad łzami. Próbuję się tego nauczyć, ale im bardziej się staram, im mocniej gryzę się w język i wbijam paznokcie w skórę, tym bardziej szklą mi się oczy. A błyszczą niesamowicie, nawet bez łez widać, że płaczę. Nie umiem decydować, nienawidzę wręcz. A tyle się teraz ode mnie wymaga. Wszyscy chcą wiedzieć, a ja nie wiem. Nie mam pojęcia co dalej. W ogóle nie widzę swojej przyszłości. Wiem, że nie ja jedna. Wiem, że powinnam wziąć się w garść i wreszcie zacząć robić coś ze swoim życiem. Wszyscy tak mówią. Ale ja tak nie umiem. Ja tylko potrafię płakać i chorować. W chorowaniu jestem najlepsza. To nie to płuco teraz mi dokucza, ale oko. Każdy okulista mówi co innego, już nie wiem komu wierzyć. Nie boję się oślepnąć. Już kilka lat temu się z tym pogodziłam, jak tylko usłyszałam, że z moimi oczami jest coś nie tak. Boję się tylko, że nie zdążę zobaczyć. Bo jeszcze niczego nie widziałam, a tyle chcę. Tylko chcieć to nie zawsze móc. Tu już nie chodzi o pieniądze, tylko o głupie myślenie i mój brak odwagi. Bo mogłabym. Ale nie potrafię. Siedzi coś we mnie. Jest tam od dawna i odejść nie chce. Czasami myślę, że odchodzi, ale tak nie jest. Czasami jest mi tak szczęśliwie, że tego nie czuję. Jak się smucę, to to coś jest drżeniem rąk, łzami, szlochem, tępym bólem głowy, który zawsze dopada mnie po płaczu. Jak mogłam płakać przy bracie. On widział moje łzy tylko jak się przewróciłam. Sam mi je ścierał. Z takich powodów się płacze, z takiego bólu. Nie wiem co się powinno robić z bezsilności, ale na pewno nie płakać. To nie tak, że ja siedzę i nic nie robię. Szukam pracy, rejestruję się na studia, ale to coś we mnie mówi mi ciągle, że to bez sensu, że po co to, że i tak nie zdałam matury, że szkoda tych pieniędzy na opłaty rekrutacyjne, że szkoda płacić za kolejny kurs, bo prawa jazdy i tak nie zdam. To nie ja. To to coś we mnie. Taka inna ja. Która tam siedzi i mnie dobija. Znowu zaczęło mnie boleć, właśnie teraz, To ona mnie boli. To ona jest powodem tego drżenia, tych za głośnych oddechów, tych pieprzonych łez, nad którymi nie panuję. Ja tego nie nazywam depresją, choć może nią jest. Ja tego w ogóle nie nazywam, bo nie wiem jak. Nie wiem czym to jest, ale wiem jak mi szkodzi. Ale kim ja jestem, żeby wątpić w siebie - mam te słowa na ścianie. Zawsze się zdarza, że czytam je po płaczu. Nic nie pomagają. Tylko jeszcze mi smutniej, bo sama to tam nakleiłam, bo miało mnie motywować, bo miało pomagać. Ze mną jest coś nie tak, widzę to po sobie. Zawsze tak było, ale teraz to już wybitnie. Nie chcę tego czytać drugi raz, nie teraz, może kiedyś. Dlatego nie drę kartek. A może powinnam to wszystko spalić. Ale nie umiem. Bo mnie jest szkoda nawet takich chwil.