Jeszcze mamy czas, mamy nadzieję

Nie pamiętam kiedy ostatni raz rozmawialiśmy. Robimy coraz dłuższe przerwy. Nocą obudziła mnie wiadomość, na którą nie odpisałam. Rankiem dostałam dwie kolejne, identyczne. Zapytałam o co chodzi. Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam. Nie takich wydarzeń, choć znam jego problemy. Kolejny atak złośliwej choroby, która uniemożliwiła nam pierwsze i następne spotkania. Ówczesny Weltschmerz, z którym walka staje się coraz trudniejsza. Jednak zdołałam choć trochę mu pomóc. Uspokoić, pocieszyć. Chyba mam zadatki na panią psycholog. Sama jestem po przejściach, wiem o czym mówię. Świadomość, że jestem komuś potrzebna, że ktoś na mnie polega i liczy na moją pomoc, którą otrzymuje całkowicie bezinteresownie, podniosła moją samoocenę. Przekonałam się o swojej wartości. Uśmiechałam się w duchu na jego podziękowania. Przydałam się i to nie pierwszy raz. Prawda jest taka, że zależy mi na nim. Już zawsze będzie. Nasza relacja wcale nie stanęła w miejscu. Jesteśmy dla siebie, choć nie wiem kim. To coś więcej niż przyjaźń. Łączą nas niespełnione obietnice, których do tej pory nie przekreśliłam. Nie zamierzam. Jeszcze mamy czas, mamy nadzieję.

Ze mną coraz lepiej. Zeszłotygodniowe spontaniczne jazdy utwierdziły mnie w tym przekonaniu. Jeszcze kilka miesięcy temu nie wyskoczyłabym z łóżka, nie ubrała się w pięć minut i nie wsiadła do samochodu, by spędzić dwie godziny z osobą, którą dopiero poznaję. Pani Emetofobia chybaby mnie zjadła. Choć czasami daje o sobie znać, udaje mi się z nią walczyć. Bez wahania zgodziłam się na trzydniowy wypad do Krakowa. Nawet nie pomyślałam o mojej absurdalnej fobii. Mam nadzieję, że zrealizujemy nasze plany. Potrzebuję tego wyjazdu. Jednak towarzystwo mi służy. 

Tymczasem przeglądam stare posty. Nie poznaję zeszłorocznej siebie - zlęknionej, osamotnionej, odizolowanej od społeczeństwa. Zmieniłam się, ciągle się zmieniam. Kształtuję swoją osobowość, poszukuję prawdziwej siebie. Może to przez tą urokliwą pełnię, ale mam wrażenie, że mój umysł jeszcze nigdy nie był tak otwarty. Pierwszy raz widzę wszystko. Zalewają mnie fale wspomnień, minionych chwil. 

Lana akompaniuje mi do powolnych, głębokich oddechów. 

Sierpniu, trwaj.