Błogie dzieciństwo

      Dzięki Bonie mam pretekst, by opowiedzieć Wam o moim dzieciństwie. Umownie ten błogi okres zamknę w przedziale od 4 do 7 lat (wcześniejszych lat nie pamiętam, późniejsze wolę zapomnieć). Wiem, że nie każdy może to powiedzieć i przykro mi z tego powodu, ale ja byłam naprawdę szczęśliwym szkrabem. Przyszłam na świat w roku 1996, ale byłam typowym dzieckiem lat 90-tych. To za sprawą mojego o wiele starszego rodzeństwa, po którym odziedziczyłam nie tylko ubrania i zabawki, ale i kreatywność i inny sposób myślenia.
      Jako najmłodsza w moim zakątku ulicy, byłam uwielbiana przez wszystkie sąsiadki. Odwiedzałam je praktycznie codziennie. Jedna częstowała mnie niemieckimi słodyczami i pożyczała kasety z bajkami, u drugiej oglądałam Cartoon Network i całe popołudnia przesiadywałam na bujaku, a u trzeciej nocowałam w wakacje i bawiłam się z jej starszym synem. Wraz z rodzeństwem spacerowaliśmy po pobliskim lesie. Zbieraliśmy jeżyny, piliśmy wodę ze źródełka i puszczaliśmy kaczki na stawach. Nie miałam wielu zabawek. Pluszaki szyłam sobie sama, a z kartonowego pudła potrafiłam wyczarować prawie wszystko.
      Byłam prawdziwą chłopczycą. Biegałam z kijem po lesie, strzelałam z procy, puszczałam samodzielnie zrobiony latawiec, biłam się z bratem, z kuzynką zamiast lalkami bawiłam się w muszkieterów, szukałam mysich gniazd w polu, chodziłam z kotem po dachu, jadłam czereśnie prosto z drzewa, uciekałam przed kombajnem, skakałam po kopkach siana i bawiłam się w archeologa. Nałogowo czytałam komiksy, jeździłam z bratem na motorze, bawiłam się klockami i autkami, obcinałam lalkom włosy i zbudowałam własnego gokarta z pudła i zniszczonego wózka do lalek. W małym palcu miałam obsługę komodorka (Commodore 64, wygooglujcie sobie), sama kupowałam kartridże do pegasusa i grałam z kuzynką w Gothica II. Kilkanaście razy staranowałam rowerem niewinnych przechodniów, uwielbiałam karuzele, na których sam widok chce się rzygać i huśtałam się do nieba. W wakacje zamiast basenu miałam na dworze wannę; woda szybciej się nagrzewała, można było nurkować, zjeżdżać i skakać na bombę. Jadłam za trzech, chociaż byłam chuda jak patyk. Nienawidziłam się uczyć i spędzać czasu w szkole, chociaż oceny miałam dobre, nawet bardzo dobre.
      Jak każda dziewczynka marzyłam o zostaniu weterynarzem. Co niedzielę odwiedzałam gospodarstwo mojej cioci, gdzie głaskałam krowy, wsadzałam świniom palce do nosów, goniłam kaczki, sprawdzałam czy koty spadają na cztery łapy, biegałam z psami po polach i czesałam końską grzywę. Tańczyłam z kozami sąsiada, huśtałam się z kurami, uczyłam małe kurczątka latać i spałam z królikami. Próbowałam wytresować mojego psa, jednak nie chciał ze mną współpracować, za to kota udało mi się nauczyć kilku sztuczek. Czasami zachowywałam się jak na dziewczynkę przystało. Szyłam sukienki lalkom, malowałam pejzaże, zbierałam chabry na polu, robiłam bukiety ze stokrotek, nosiłam kwieciste rozkloszowane sukienki, rozpuszczałam włosy i szukałam żab, których nie brzydziłam się całować (na księcia niestety nigdy nie trafiłam). Uwielbiałam tańczyć. Biegałam ze wstążką po polu, zamiast baletek wkładałam kilka par skarpet, w których mogłam stanąć na palcach, robiłam szpagaty, mostki i gwiazdy. Wystawiałam domowy teatrzyk dla rodziców. Kukiełki szyłam sama, a za kurtynę miałam kraciasty koc. Od przedszkola chodziłam na wszystkie konkursy recytatorskie, które zazwyczaj wygrywałam.
      Miło tak powspominać. Mirabelka, Cranberry Smile i Synestezja, czekam na Wasze wspomnienia z dzieciństwa!