Czy to jest przyjaźń? Czy to jest kochanie?

Moja relacja z Panem Poetą z dnia na dzień staje się coraz poważniejsza. E-maile zamieniliśmy na pogawędki online, a wczoraj wymieniliśmy się numerami telefonów, by być ciągle w kontakcie. W czwartek odważyłam się na rozmowę przez skype, która bardziej przypominała jednostronny monolog, gdyż początkowo nie potrafiłam wydusić z siebie ani słowa. Za każdym razem, gdy spojrzał w kamerę, odwracałam wzrok i oblewałam się rumieńcem. Ostatecznie więcej się śmiałam niż rozmawiałam.
Nie wiem jak określić stopień naszej znajomości. Na pewno jest to już przyjaźń, bo piszemy sobie o wszystkim; książkach, filmach, muzyce. Wysyłamy sobie zdjęcia i wiersze. Pan Poeta ufa mi na tyle, że oddałby w moje ręce swój samochód, bym mogła nauczyć się jeździć. Często pisze mi o pewnych miejscach, dodając, że chętnie by się tam wybrał, ale nie ma z kim (sugestia?).
Jednak na głos przyjaciela nie reaguje się w taki sposób, a wieczorne wiadomości nie powodują śmiesznego uczucia w brzuchu. Ponadto przyjaciel nie prawi takich komplementów. Jeszcze nigdy nie śmiałam się do ekranu komputera czy telefonu.
Nadal nie potrafię uwierzyć, że ktoś taki jak On, napisał do mnie jako pierwszy. M. jest wprost cudowny. Mądry, ambitny, wszechstronnie utalentowany (poeta, fotograf, kucharz, gitarzysta itd.) i cholernie przystojny romantyk. Co On we mnie widzi?...
Nie znam tego uczucia, ale intuicja podpowiada mi, że chyba powoli się w nim zakochuję i nawet myślę, że ze wzajemnością. Pewna część mnie pragnie się z nim zobaczyć i rzucić się mu w ramiona, jednak ta druga ma wątpliwości co do pierwszego spotkania. Pierwszą miłość powinnam mieć już dawno za sobą, tymczasem niedoświadczona, nie wiem czego mam się spodziewać. Boję się zakochać, choć tak bardzo tego pragnę.