Skrajności

Za sprawą trzech kompletów lampek choinkowych, rozwieszonych nad łóżkiem, oknem i górną półką meblościanki, moje skromne cztery kąty przeistoczyły się w bajkową krainę. Niebiesko-różowo-żółte światełka stwarzają niezwykłą atmosferę. Pokój jakby się zmniejszył, dzięki czemu jest w nim o wiele przytulniej i cieplej. Ostatnie dni spędziłam na ozdabianiu całego domu. Stroiłam choinkę, tym razem żywą, a na dowód mogę pokazać poranione dłonie; walczyłam z grawitacją podczas wieszania ozdobnej bombki w oknie i zakleiłam niegdyś pomalowane ściany mojego pokoju. Do dyspozycji mam powierzchnię dwóch metrów kwadratowych plus połowę tego przy łóżku. Jeszcze nie wiem co namaluję, czekam na natchnienie.

Za oknem jest równie kolorowo. Sąsiedzi się postarali, chociaż niektórzy jakby zapomnieli o nadchodzących świętach. Godzinami mogłabym siedzieć na parapecie i patrzeć na migoczące lampki, ozdabiające altany i drzewka, jednak zimno bijące od szyby zmusza mnie do przerwania ulubionego zajęcia. Najlepszym lekarstwem na zziębnięte ramiona jest za duża o kilka rozmiarów flanelowa koszula mojego taty. Jest ulubioną częścią mojej garderoby, chociaż wyglądam w niej jak klaun. Ubrana mogę wrócić do przerwanego zajęcia. Dopiero teraz zauważyłam czego brakuje w bajkowym krajobrazie rozciągającym się za oknem. Wszystko wyglądałoby o niebo lepiej, gdyby było pokryte śnieżnym puchem. Mam słabość do śniegu. Zresztą, zawsze miałam. Nawet jako siedemnastolatka, cieszyłam się jak dziecko, gdy kilka tygodni temu spadł pierwszy śnieg. Niestety teraz, gdy jest najbardziej potrzebny, brakuje go. Pozostaje mieć nadzieję, że do jutrzejszej wigilii chociaż trochę się zabieli.

Pokój wypełnia cudowny zapach róż. Wonny balsam koi nie tylko moje dłonie, ale i zmysł powonienia. Uwielbiam kwiaty, chociaż mało kto o tym wie. Niegdyś chciałam nawet zostać florystką, jednak uznałam, że układanie bukietów nie jest dla mnie. Zdecydowanie bardziej wolę kwiaty wąchać. Ich cudownej woni nie zastąpi żaden perfum, jednak obecna pora roku zmusza do zadowolenia się chemicznymi odpowiednikami. Ale od czego jest wyobraźnia? Zamykam oczy i biorę głęboki wdech. Przenoszę się do bujnego ogrodu, pełnego różnorodnych kwiatów. Delikatnie muskam palcami płatki róż, badam fakturę tulipanów i zachwycam się pięknem storczyków. Słodki zapach wypełnia moje nozdrza, unoszę się z każdym oddechem. Smakuję najlepszego narkotyku.

Jestem pełna sprzeczności. Najpierw ubolewam nad brakiem śniegu, potem tęsknię do wiosennej woni kwiatów. Nie dziwię się, że tak mało ludzi chce mieć ze mną do czynienia.

***

Wszystko cichnie. Domownicy już zasnęli. Mam dwie godziny dla siebie. Sięgam po dzieło Schmitta i zatapiam się w lekturze. Słowa grają w mojej głowie, usta mimowolnie poruszają się w ich rytmie. W kąciku oka zbiera się słony płyn. Ścieram go czym prędzej, by nie uszkodził strony. Zaraz potem uśmiecham się. Przypadkowy widz uznałby, że przypomniałam sobie coś śmiesznego. Tymczasem moje myśli szybują w całkowicie innym kierunku. Przeżywam obce historie, przywołuję obce wspomnienia. Jestem tym, kogo czytam i przez krótką chwilę czuję się wspaniale. Ostatnie strony - ogarnia mnie przyjemne ciepło. Ostatnie akapity - uśmiecham się w duchu ze szczęścia bohaterów. Ostatnie zdanie - doznaję osobistego katharsis. Zamykam książkę. Chwila radości dobiegła końca. Podła rzeczywistość przypomniała o sobie okrutniej niż zwykle.

Jestem jak nieciekawa książka, którą ktoś przestał czytać w połowie. Zakładka nigdy nie przesunie się do przodu, a ja nigdy nie poznam zakończenia. Utknęłam w najsmutniejszym wątku.