Carpe diem

Kilka godzin temu była zwykłą uczennicą, spędzającą kolejny, niemiłosiernie ciągnący się poniedziałek w szkole. Jej postać nie przykuwa uwagi, jest tylko dziewiętnastym nazwiskiem w dzienniku. Zawsze wygląda tak samo; niezgrabną sylwetkę zasłania naciągniętym swetrem, na nosie ma ogromne okulary, a w uszach słuchawki. Wiadomo tylko tyle, że jej gust muzyczny jest niezwykle zróżnicowany. Jak zresztą cała jej osoba, ale ta inność nie przykuwa uwagi. Wręcz przeciwnie - oryginalnością odpycha od siebie ludzi. Nikogo nie obchodzą jej uczucia czy pragnienia. Nikt nie pyta jej o samopoczucie czy miniony weekend. Czy doskwiera jej samotność? Możliwe, ale któż chciałby spędzać z nią czas?

***

Dzisiejszą noc spędzam z Florentem. Jego głos koi ból w podbrzuszu i uspokaja umysł. Nie myślę o środowym sprawdzianie z mapy Europy, na który nie umiem kompletnie nic i uczyć się nie zamierzam. Zapominam o rozmowie na temat prawa jazdy, matury i studiów. Spycham w kąt wizję stopniowej utraty wzroku, która ostatnio coraz częściej mnie trapi. Z muzyką w uszach, rozpuszczonymi włosami i w flanelowej koszuli ojca zapominam o przyszłości. Żyję tą chwilą.

Wyruszam w poszukiwania "mężczyzny odpowiedniego". Dojrzałego, wręcz grzeszącego intelektem. Potrzebuję nauczyciela. Ewentualnie Pana. Ciekawa jestem jak smakuje bycie Uległą...

***

W jednym ciele mieszkają trzy kobiety: Aneta, Anka i Annalina. Aneta, to ta rozważna. Uczennica liceum, córka i siostra. Anka, to ta zabawna. Płacząca ze śmiechu na przystanku autobusowym. Annalina, to ta, którą czytacie. Zatracona w procesie tworzenia.

Czy kiedyś się odważę i pokażę światu swoją trzecią twarz?

***

Jestem nad wiek dojrzała, czy po prostu głupia?


EDIT: 23:05

Nie mam szczęścia do czatów...