Too little time...

Nie lubię zmian. Inaczej - nie lubię zmieniać swojego życia. Niemałą przyjemność przynosi mi patrzenie na przeistaczającą się przyrodę, śledzenie wędrówki słońca czy obserwowanie faz księżyca. Mogę godzinami przesiadywać na parapecie okna i obserwować. Oczami wyobraźni przenoszę się w inne miejsca, żyję w innej skórze. Jednak na dłuższą metę nie wytrwałabym w tym stanie. Podczas gdy inni gonią czas, ja idę z nim ramię w ramię. Nie spoglądam wstecz, nie wybiegam w przyszłość. Żyję tu i teraz. Przynajmniej dotychczas tak było...

Tkwiłam w monotonii, którą paradoksalnie lubiłam. Ustalone godziny i kolejność wykonywanych czynności, były fundamentami mojego uporządkowanego życia, czy raczej egzystencji. Prowadziłam grafik, w którym nie było miejsca na spontaniczne poprawki. Niestety zostałam zmuszona pisać na marginesach, skreślać godziny przeznaczone dla siebie. A i tak ledwo starcza czasu na wywiązanie się z obowiązków szkolnych.

Nie należę do elity kujonów (kiedyś może i tak było, ale zaczęło się liceum), nie mam nawet świadectwa z paskiem i co roku walczę o dopuszczającą z matematyki (odpukać, kończę na trói). Tak jak się spodziewałam, dużo się zmieniło. Przedmiotów jest mniej, jednak nauki jeszcze więcej. Do północy ślęczę nad geografią, zadanie z polskiego odrabiam rano w łóżku. Nie uczę się, bo nie mam na to sił, chęci, ani - co najważniejsze - czasu. Głowa pęka od pomysłów, listę postów przepełniają wersje robocze, których nie mam czasu skończyć. Książki z biblioteki błagają o przeczytanie, dom o gruntowny porządek. Moje życie ogarnął chaos.

Piątkowy wieczór to jedyna chwila wolności. Sobota wiąże się z domowymi obowiązkami, a w niedzielę myślę o poniedziałku. To jedyny dzień, kiedy po powrocie ze szkoły mogę rzucić torbą w kąt, przysunąć fotel do okna i zatopić się w lekturze książki. Niestety w rzeczywistości wygląda to tak, że zmarnowana kładę się spać, wstaję po dwudziestej i buszuję przez całą noc. A rano jestem nieprzytomna.

Ostatnio czasu mam jeszcze mniej, bo dojazdy i powroty ze szkoły zajmują mi łącznie trzy godziny dziennie. Wieś jest kompletnie rozwalona, drogi (te przejezdne) zakorkowane. Autobus został odwołany, a komunikacja zastępcza nie wywiązuje się ze swoich obowiązków. Kilkuosobowe busiki albo spóźniają się dwadzieścia minut, albo w ogóle nie przyjeżdżają. Do tego w jedną stronę trzeba płacić trzy złote, co jak dla mnie jest zdzierstwem, bo poprzedni bilet kosztował połowę mniej.

Z tego powodu jestem zmuszona chodzić na autobus do drugiej wsi. Wracałam nim dzisiaj, powrót pieszo do domu zajął mi w zaokrągleniu czterdzieści minut. Właściwie w domu byłabym prędzej, ale całą drogę przeszłam z rozdziawioną paszczą. Nie miałam pojęcia, że na mojej ulicy (teoretycznie, długi odcinek drogi jest podzielony na kilka ulic, ale cały czas idę prosto) mieszka taka burżuazja. Domy stoją wzdłuż ulicy, jeden obok drugiego. Co drugi jest nowy. Prawie każdy ma ogromny ogród, porośnięty wysokimi drzewami i krzewami. Obok okazałych domów stoją altany i wiaty, w których garażowane są łódki. Mijałam ogrody z oczkami wodnymi, małymi stawami pośrodku i kwiatowymi wariacjami. Widziałam pastwisko, jednak było ono puste. Za domami rozciągają się pola, w oddali widać lasy. Najbardziej zaskoczyła mnie panująca tam cisza. Czułam się jak w amerykańskim filmie, brakowało tylko muzyki w tle. Droga momentami jest męcząca, bo trzeba przejść dwa strome wzniesienia. Do domu wróciłam bardziej zgrzana niż po cardio z Chodakowską. Jednak trening czyni mistrza. Moja kondycja woła o pomstę do nieba, ale jak przez dwa lata tak sobie pochodzę, to i po schodach będzie mi się łatwiej wchodziło.

Nie umiem doczekać się aż zaczną opadać liście. Uwielbiam ich szelest pod stopami. Niektóre wpadają do kaptura kurtki, inne wplątują się we włosy i odnajdujesz je dopiero po powrocie do domu. "Baśnie Andersena" są wypełnione roślinnymi zakładkami, strych pomieszczenia gospodarczego suchymi bukietami i koralami z jarzębiny, które robiła jeszcze moja siostra. Nadszedł czas na mój ulubiony płaszcz, ciepłą chustkę i sznurowane buty. Objadam się kwaśnymi jabłkami zebranymi spod płotu sąsiada. Uwielbiam patrzeć na odlatujące ptaki, jednak smutno mi, bo wiem, że nie wszystkie dolecą do celu. Poranki są inne, noce również. Powietrze ciężkie od dymów z kominów, miasto oblężone przez kruki. Uwielbiam jesień.