Kopciuszek śni o Księciu

Nastały poranki, kiedy zlękniona otwieram oczy. Potrzeba mi głębokich oddechów, głośnego westchnienia i przeciągłego ruchu ramion. Porażona rzeczywistością snów, bynajmniej koszmarów, dopiero po chwili uświadomiona przeżywam słodkie przypomnienie. Jego oddech na moim policzku, jego usta na moich wargach, jego dłonie na moim ciele. Cudownie rzeczywiste.

Polubiłam spacery o zachodzie słońca, wilgotne ławki jesiennych parków, jego kurtkę, kolacje w samochodzie, kawę w papierowym kubku, nocne przejażdżki rozświetlonymi ulicami miasta, czeskie radio, pocałunki na czerwonym świetle, jego dłoń na moim kolanie.

Gwałtownych uciech i koniec gwałtowny;

Są one na kształt prochu zatlonego,

Co wystrzeliwszy gaśnie.

Teoretycznie znam go pół roku, praktycznie dwa tygodnie, a już zdążyliśmy poznać swoich rodziców. Mama coś przede mną ukrywa. Nie bez powodu przestrzegałaby mnie przed zakochaniem. Czyżby kiedyś przeżyła uczucie równie gwałtowne, aż za idealne? Uważa, że jestem za młoda na taki związek. Niepotrzebnie się martwi. Nauczyłam się nie przywiązywać. Oboje ustaliliśmy, że jesteśmy razem, ale nie w związku. Jesteśmy przyjaciółmi, którzy wyznają sobie miłość i trochę za dużo się całują. Doświadczyliśmy niejednej niespełnionej miłości, dopiero uczymy się kochać. Nie planujemy. Nie składamy obietnic, których nie zdołamy dotrzymać. Chcemy uniknąć dramatów. Choć nie ukrywam, zaczynam czuć coraz więcej. Boję się tego uczucia.