...

Mam do nadrobienia tygodniową nieobecność w szkole. Niewinne przeziębienie przerodziło się w infekcję wirusową, którą zdążyłam zarazić mojego instruktora jazdy i domowników. Pierwszy raz od dwóch lat niechętnie wybrałam się do lekarza, który, jak się spodziewałam, i tak mi nie pomógł. Najwyraźniej mój organizm uodpornił się na działanie większości lekarstw, bo kompletnie nic na mnie nie działa. Ale choroby łapię jak żółta koszulka muszki. Na kilka dni kompletnie straciłam powonienie, apetyt i właściwą ciepłotę ciała. Dopiero październik, wyjątkowo słoneczny w tym roku, a ja chodzę po domu w ciepłych spodniach dresowych i grubych swetrach. I nadal mi zimno. 

Nie miałam czasu zdrowieć. Ten tydzień poświęciłam na intensywne przygotowywania do egzaminu na prawo jazdy. Testy mam już za sobą, zdołałam zdać za pierwszym razem. Drugie podejście do praktyki za dwa tygodnie. I tak jestem zadowolona. Sądziłam, że polegnę na łuku, a oblałam za wymuszenie. Kolejnym razem poczekam aż droga będzie pusta, choć wtedy mogę nie zdać za tamowanie ruchu. Egzaminatora ciężko wyczuć. Ten mój od początku był podejrzany, nie wychodziło mu udawanie miłego. Jak oblać z klasą? Najważniejsze to pokonać cisnące się do oczu łzy. Ja nawet nie musiałam z nimi walczyć. Po poradzeniu sobie z testami reszta była mi obojętna. Ponadto jestem z siebie cholernie dumna, że po tak dramatycznym poranku zdołałam w ogóle wyjść z domu. Pani Emetofobia doskonale wie kiedy uderzyć. Prawda jest taka, że ja się nie stresuję - moje ciało robi to za mnie.

Fascynuje mnie funkcjonowanie Poczty Polskiej. Jak to możliwe, że tydzień czekam na list z sąsiedniego miasta, tymczasem w trzy dni dostaję pocztówkę z innego województwa? Mimo tego polubiłam tradycyjną korespondencję. Dostawanie listów, ceremonialne otwieranie koperty i mimowolne uczenie się ich treści na pamięć jest czymś, o czym marzy każda zaczytana w wiktoriańskich powieściach romantyczka (czyt. ja). 

Niepotrzebnie kupowałam papeterię, bo i tak nie jestem w stanie zmieścić na niej wszystkiego. Od Pana Poety zazwyczaj dostaję dwie kartki kancelaryjne, zapisane po ostatnią linię. Ma ciekawy charakter pisma i rozbraja mnie swoim firmowym podpisem. O czym możemy pisać, skoro codziennie kontaktujemy się przez internetowy komunikator? O tym, co ładnie ubrane w słowa zyskuje jeszcze większe znaczenie. 

Czy ktoś z Was byłby zainteresowany korespondencją listowną? Raz spróbowałam i teraz ciągle mi mało. Chętnych proszę o wysłanie mi swojego adresu na samo_gloska@wp.pl. Możecie mi zaufać.