Niech mnie ktoś uderzy

Rok szkolny skutecznie zrujnował mój wakacyjny plan dnia. Minęły już dwa tygodnie nauki, a ja nadal nie zdołałam przywyknąć do małej ilości snu i jednego posiłku dziennie, co zaczynia poważnie odbijać się na moim zdrowiu. Od pewnego czasu mam pewne problemy z oddychaniem, które być może spowodowane są nałogiem mojego instruktora jazdy, choć pozornie dym papierosowy przestał mi przeszkadzać, a nawet mi się spodobał. Ponadto niepokoi mnie dziwne odrętwienie rąk. Siostrzyczka mówi, że prawdopodobnie jest to związane z kręgosłupem i powinnam się przebadać. Jednak powszechnie wiadomo, że do lekarza wybieram się dopiero, gdy powoli zaczynam umierać, więc jeszcze trochę poczekam.

       Psychicznie też powoli wysiadam. Oprócz matury muszę przejmować się jeszcze egzaminem na prawo jazdy, który wcześniej czy później i tak mnie czeka. Zostały mi ostatnie godziny do wyjeżdżenia, a ja nadal twierdzę, że kierowca ze mnie marny i nie mam szans tego zdać. Chyba, że mi się poszczęści i trafię na człowieka, a nie egzaminatora (bo egzaminatorzy to nie ludzie), choć to mało prawdopodobne. Prawda jest taka, że negatywny wynik mnie nie przeraża. Jeśli już obleję, to z klasą. Nie pozwolę sobie na płacz i przekleństwa. Jednak nie wybaczę sobie, jeżeli obleję przez swoją głupotę. Pani Emetofobia ponownie zaczęła się nade mną znęcać. Skubana przychodzi niepostrzeżenie, pojawia się nagle i znikąd. Co prawda udaje mi się z nią walczyć, już dawno uznałam, że szkoda mi życia na fobie, jednak ciężko mi się żyje.

      Do końca września pozostało niewiele czasu, a ja nadal nie wiem, co wpiszę w deklaracji maturalnej. Pojawiły się pierwsze obawy, że nie dam sobie rady. Zdecydowanie za dużo planuję, a za mało robię. Matematyki nie mam szans zdać za pierwszym razem, to już pewne, że czeka mnie poprawka. Polski też mnie przeraża, bo moje lekcje pozostawiają wiele do życzenia. I pomyśleć, że chciałam zaszaleć i przystąpić do rozszerzenia... O języki obawiam się mniej. Angielski na pewno zdaję na podstawie i rozszerzeniu, bo trochę boję się ustnej matury z hiszpańskiego. Dlatego skupię się na słownictwie i pisaniu, by móc przystąpić do rozszerzenia. W listopadzie czeka mnie olimpiada z hiszpańskiego, w której choć niczego nie osiągnę, to chcę wziąć udział. Tak tylko, żeby sprawdzić swój poziom znajomości tego języka.

      Pierwszy raz w życiu zaczyna mi na czymś zależeć, co jest uczuciem dziwnym. Od dziecka wszystko beztrosko olewałam, a sukcesy przychodziły z równą łatwością. Niestety dobra passa się skończyła. Jeżeli chcę coś osiągnąć, to powinnam wziąć się w garść, póki nie jest jeszcze za późno.

TL;DR

1.) bezskutecznie usiłuję przestawić się na tryb szkolny

2.) ciało jak i psychika zaczynają się buntować

3.) Pani Emetofobia powróciła

4.) nie wiem co zrobić ze swoim życiem

5.) niech mnie ktoś uderzy na opamiętanie