Pierwsze wrażenia zza kierownicy

Nie potrąciłam żadnego człowieka, nie przejechałam żadnego zwierzątka, nie uszkodziłam samochodu i co najważniejsze - PRZEŻYŁAM. Instruktor czekał na mnie trochę wcześniej niż się umówiliśmy, więc spanikowana jego telefonem zapomniałam się nawet przeżegnać, co ostatecznie nie było potrzebne (chociaż jestem pewna, że Bóg i tak nade mną czuwał). Od razu usiadłam za kierownicą, ustawiłam fotel, zapięłam pas i przez kilka minut ćwiczyłam zmianę biegów. Wiedziałam, że będę miała problem ze skrzynią. Zamiast trójki wrzucam piątkę, zapominam gdzie jest dwójka i nie umiem wyczuć luzu. Ruszanie z jedynki to jakiś koszmar. Auto przeraźliwie wyje i rzuca się na wszystkie strony, a ja spanikowana zamiast trzymać ręce na kierownicy zasłaniam nimi oczy... Po obeznaniu się z yariską wjechałam na szosę i prosto na Rybnik (Jastrzębie czeka mnie na kolejnych jazdach). Teraz zastanawiam się, jak przeżyłam te wszystkie skrzyżowania i ronda. Po drodze podjechałam po pewną dziewczynę, która miała mieć jazdy zaraz po mnie. Wjechałam na jakiś pseudo parking pod blokiem, gdzie ledwo mieściłam się między autami, ale szczęśliwie go opuściłam. Najbardziej obawiałam się ścinania zakrętów i wjeżdżania na krawężniki, jednak obsługa kierownicy nie jest taka trudna. Mój instruktor okazał się ciekawym rozmówcą, a cisza mnie nie peszyła. Kolejne jazdy mam mieć we wtorek. Niestety cały czas się stresowałam. To jednak wielka odpowiedzialność poruszać się po drodze samochodem. Mam nadzieję, że z czasem pójdzie mi coraz lepiej.