Niech będzie, co jest teraz

Nadal ciężko mi uwierzyć, że na świecie istnieją jeszcze tacy mężczyźni. A najbardziej zdumiewające jest to, że trafiłam na jednego z nich. Który dziewiętnastolatek czyta "Ucztę" Platona, słucha śpiewanej poezji Kaczmarskiego i pisze liryki, dorównujące twórczości Mickiewicza? Mój Pan Poeta.

Termin pierwszego spotkania nie został jeszcze ustalony, jednak nastąpi ono na pewno pod koniec maja. Panu M. zostały jeszcze ustne matury, do których zamiast się przygotowywać, woli pisać ze mną.

O czym piszemy? Dosłownie o wszystkim. Począwszy od literatury, przez kino i muzykę, po gry komputerowe. Jak często? Codziennie. Praktycznie cały czas.

Nasza internetowa znajomość trwa już półtorej miesiąca. Nieustannie się poznajemy, czasami wręcz zaskakujemy, oczywiście w pozytywnym znaczeniu. Darzę M. wielką sympatią, którą on odwzajemnia (co jest dla mnie nowością), jednak nie jestem w nim zakochana. Co najwyżej zauroczona. Nie mogę kochać kogoś, kogo nigdy nie spotkałam. Przynajmniej staram się bronić przed tym uczuciem, bo na błędach Siostrzyczki nauczyłam się, że powinnam być ostrożna. Ponadto obawiam się, że moja pierwsza sercowa porażka mogłaby skończyć się dla mnie tragicznie. Za dużo sobie nie wyobrażam i odganiam wizje wspólnej przyszłości. Niech będzie, co jest teraz. 

W piątek zapisałam się na kurs prawa jazdy i miałam pierwsze wykłady. Okazuje się, że nie taki diabeł straszny, jak go malują. Wstyd się przyznać, ale dopiero teraz zrozumiałam regułę prawej ręki. Za tydzień będziemy mieli pierwszą pomoc, jednak do tego czasu muszę załatwić wszystkie potrzebne dokumenty (badanie lekarskie, profil kandydata na kierowcę). Kto wie, może jazda samochodem ostatecznie mi się spodoba. 

Skończyłam czytać Lolitę. Po refleksji nad książką zobaczyłam film. Jeszcze nigdy nie widziałam tak wiernej ekranizacji jakiejkolwiek powieści. Identyczne dialogi, idealnie dobrani aktorzy, wiernie oddany klimat lat 50'. Oglądając film, miałam wrażenie déjà vu. Adrian Lyne przeniósł na ekran świat, który sama kreowałam sobie podczas lektury.

Wyobrażałam sobie dokładnie taką samą Dolores; humorzastą dziewczynkę we figlarnej sukience, z czerwonymi ustami, bawiącą się warkoczykami i ostentacyjnie żującą gumę. Trochę nawet jej zazdroszczę. Dzięki Humbertowi miała wszystko; począwszy od najnowszych komiksów po niezapomniane podróże, a nawet miłość (pomińmy fakt, że tym uczuciem darzył ją czterdziestolatek). Jednak każdy może się domyślić, jak tragicznie skończyła się jej historia. 

Lolita jest jedną z tych historii, która zmienia światopogląd i na długo zapada w pamięć. Naprawdę warto się z nią zapoznać. Jeszcze raz polecam.