Warto czekać

      Niedawno wspominałam o założeniu konta na portalu randkowym. Kilka wieczorów poświęciłam na przeglądanie profili interesujących mnie osób, w nadziei, że znajdę tego jedynego. Puściłam kilkanaście wirtualnych oczek, a nawet odważyłam się napisać parę wiadomości, na które oczekiwałam odpowiedzi. Następnego dnia skrzynka odbiorcza była pełna, jednak nie takich wiadomości, jakich się spodziewałam. Zdobyłam zainteresowanie podstarzałych analfabetów i niedojrzałych głąbów, których cechy charakteru nijak miały się do moich, tymczasem interesujące mnie osoby nie odpisywały. Rozczarowana przestałam się łudzić i odwiedziłam portal po raz ostatni, z zamiarem usunięcia konta*. Z ciekawości przejrzałam nowe wiadomości w skrzynce odbiorczej. Jedna z nich przykuła moją uwagę. Odpisałam, chociaż bez większych nadziei. Dość szybko pojawiła się odpowiedź, mądrze i składnie sformułowana (!). Ponownie odpisałam i czekałam na odpowiedź. Oboje z rozmówcą stwierdziliśmy, że wygodniej będzie pisać maile. Dotychczas kilka już wymieniliśmy i z każdym kolejnym stwierdzam, że los wreszcie się do mnie uśmiechnął.
      Nie spodziewałam się, że w internecie znajdę kogoś takiego. Pisanie z nim sprawia mi niezwykłą przyjemność. Nie są to zwykłe wiadomości, ich forma bardziej przypomina papierowy list. Formalnie się witamy, formalnie kończymy. Jednak z każdym mailem odczuwam coraz większą swobodę, przełamujemy pierwsze lody.
      Mamy naprawdę wiele wspólnego. Oboje jesteśmy samotnikami i romantykami zakochanymi w literaturze. Oboje tworzymy. Oniemiałam, gdy wysłał mi swój liryk i jeszcze doradził, bym czytała go przy akompaniamencie Clair de Lune Debussy'ego. Zaczęliśmy wymieniać się swoimi wierszami. On pisze bardziej klasycznie. Dziwi go, ale i ciekawi moja swoboda przekazu. Piszemy o książkach, ulubionych autorach, poruszamy temat muzyki. Z każdego kolejnego maila dowiaduję się o nim więcej.
      Podsumowując, piszę z o rok starszym ambitnym maturzystą, poetą, samotnikiem, romantykiem, wysokim, przystojnym brunetem, mieszkającym nie dalej niż piętnaście kilometrów ode mnie (ma auto!). Chyba ideał.

*Ostatecznie konta nie usunęłam. Może jeszcze kiedyś się przyda (chociaż wolałabym, żeby nie musiało).