The Calm before the Storm

Nagłe oberwanie chmury przyjemnie mnie orzeźwiło. Granatowe niebo sprzyja lekturze na parapecie. Rześkie powietrze wpada przez uchylone okno. Podmuchy wiatru delikatnie trącają stronice. Gęsta Cisza przekrzykuje ptaki. Cierpliwie czekam na Burzę.

Rozsmakowuję się w kilkudniowej wolności. Przerwę od szkolnych obowiązków* z pewnością wypełnię nauką przepisów drogowych. Przestałam myśleć o kursie prawa jazdy, jako o przymusie narzuconym mi przez rodzinę. Ojciec po wylewie nie może już prowadzić, a w pełni sprawny samochód stoi w garażu. Mnie nie męczą piesze wędrówki do kościoła, jednak mama ma już swoje lata. Kierowca jest potrzebny od zaraz. Gdybym wiedziała wcześniej, że tata zachoruje, zapisałabym się na kurs już trzy miesiące przed urodzinami, jednak nikt nie przewidzi tragedii. Ze względu na siedzącego we mnie poltergeista, boję się dotknąć samochodu. Uruchomienie silnika będzie dla mnie niebywałym osiągnięciem. Do mojej pierwszej jazdy jeszcze daleko, jednak już teraz obawiam się o liczbę ofiar w ludziach, zwierzętach, płotach i niewinnych krzaczkach. Najważniejsze, że mam kodeks drogowy, płyty z testami i motywację w postaci auta stojącego w garażu. Samodzielnie zamierzam przynajmniej nauczyć się znaków i podstawowych przepisów, skrzyżowania musi mi ktoś wytłumaczyć. Wierzę, że jakoś podołam. Przynajmniej już nie muszę, teraz CHCĘ.

*Nie mam najmniejszego zamiaru uczestniczyć w szkolnych rekolekcjach. Już na religii katechetka funduje mi pranie mózgu, nie wyobrażam sobie trzech dni wypełnionych ckliwymi świadectwami i kazaniami. Jeżeli kogoś uraziłam, przepraszam. Aktualnie przechodzę osobisty kryzys wiary i wolę rozmówić się z Bogiem na osobności.

Nieustannie zbieram materiały do mojej poetyckiej biblii. Kseruję ulubione wiersze i teksty piosenek oraz biegam po ogrodzie zbierając stokrotki, listki i koniczynki. Ośmieliłam się nawet oskubać siostrzany klomb. Raczej nie zauważy braku kilku kwiatków.
Mnóstwo czasu spędzam na strychu pomieszczenia gospodarczego. Chociaż tamtejsze pająki przerażają mnie swoimi rozmiarami, to i tak dzielnie przegrzebuję zakurzone skrzynie. Przeglądam stare magazyny, zeszyty, wygrzebałam nawet worek z maskotkami. Cieszę się na przedświąteczne porządki. Mam okazję przejrzeć szafki w poszukiwaniu bezcennych skarbów. Ostatnio zajrzałam do starych zdjęć. Zalała mnie fala radosnych wspomnień. Byłam naprawdę szczęśliwym dzieckiem; zawsze wiedziałam, czego chcę, byłam samodzielna, pewna siebie, może nawet trochę uparta. Szkoda, że wyrosłam z tych cech.