Chwile

 Staram się realizować kwietniowe cele. W świetle zbliżającego się kursu prawa jazdy, powoli oswajam się z przepisami ruchu drogowego. Zaczęłam regularnie ćwiczyć i więcej czasu spędzam na świeżym powietrzu. Ponadto staram się jeść mniej słodyczy, które zastępuję owocami. Przygotowuję się na rewolucję na mojej głowie - jestem zmuszona ściąć włosy zniszczone farbowaniem. Zastanawiam się, czy w krótkiej fryzurce nie będzie mi lepiej.
      Wieczory spędzam w towarzystwie poezji. Co ciekawsze dla mnie utwory kseruję, mając zamiar stworzyć swoją osobistą biblię, w której skład wejdą wiersze Poświatowskiej, erotyki Tetmajera, teksty ulubionych piosenek oraz moje pisadła. Marginesy ozdobię suchymi płatkami kwiatów i liści, które w ostatnim czasie zaczęłam skrzętnie kolekcjonować. Mam nadzieję, że zeszyt będzie wyglądać tak samo, jak w mojej wyobraźni.
      Przez ostatnie dwa dni rozpoznawałam ludzi po głosie. Wizyta u okulisty zakończyła się mocniejszymi okularami (na które musiałam czekać) i przekazem na specjalistyczne badania pod kątem jaskry. Podejrzane plamki na oczach są albo początkiem choroby, albo moim znakiem szczególnym. Modlę się o to drugie.
      W czwartek odebrałam dowód osobisty. To mój pierwszy ważny dokument. Niby zwykły kawałek plastiku, jednak czuję, że nie tylko mój portfel jest cięższy, ale i ja obarczona jestem jakimś ciężarem. Formalnie jestem już pełnoletnia od ponad miesiąca, jednak nadal nie czuję się pewnie w świecie dorosłych. Za dużo się ode mnie oczekuje, a polecenia argumentuje moim wiekiem. Rodzina każe mi podjąć ważną decyzję dotyczącą domu. Schorowany ojciec nie może być już dłużej gospodarzem, siostra planuje wyprowadzkę, a nasza komunistyczna kostka powoli się wali. Potrzeba remontu i pieniędzy. Siostra nie ma zamiaru odbudowywać domu, w którym nie zamieszka, więc chce, by to jej został on przepisany. Tradycyjnie to najmłodsze dziecko w rodzinie dziedziczy dom, czyli powinnam to być ja. Twierdzę, że nie chcę tego domu, planuję stąd wyjechać jak najdalej. Tylko skąd mam wiedzieć, gdzie mnie nogi poniosą? I czy nie potknę się po drodze?
      Samotność popchnęła mnie do założenia profilu na portalu randkowym. Znowu. Przez chwilę myślałam, że może uda mi się nawiązać kontakt z jakimś inteligentnym facetem, ale przekonuję się, że tacy jak ja, nie przesiadują w internecie. Piszą do mnie zdesperowani trzydziestolatkowie lub typowi przedstawiciele "imperium disco polo", a interesujący mnie faceci nie odpisują. Zaczynam poważnie wątpić w swoje szanse na miłość.

      Nocami nawiedzają mnie przerażająco realne sny. Mylę je z rzeczywistością, rankiem pytając samą siebie, czy aby na pewno tylko śniłam. O wczorajszej nocy wolałabym jak najszybciej zapomnieć. Pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się coś podobnego. W środku nocy przebudziła się moja świadomość, ale ciało nadal tkwiło w objęciach Morfeusza. Leżałam bezładnie na łóżku, próbując zmienić pozycję, jednak nie potrafiłam się poruszyć. Przerażona myślałam, że mnie sparaliżowało. W myślach kazałam sobie ugryźć się w język, z całych sił starałam się poruszyć ręką, jednak wszystko na nic. Ostatecznie straciłam nawet panowanie nad swoim oddechem, nie potrafiąc unieść klatki piersiowej. W myślach zaczynałam już wołać Boga, jednak paraliż ustąpił. W sekundę wyskoczyłam z łóżka i zaczęłam spazmatycznie oddychać. Nie wiem, czy to tylko mi się śniło, czy naprawę walczyłam z unieruchomionym ciałem. Boję się powtórki. 

      Ostatnio stałam się wyjątkowo milkliwa. Coraz rzadziej się odzywam. Po prostu nie czuję takiej potrzeby. Wygodniej mi sam na sam z moimi myślami.
      W wolnym czasie robię bukiety z suchych kwiatów lub szukam na strychu starych pudeł. Wazony stawiam na parapecie okna, a kartonowe skrzynie wypełniam sentymentalnymi drobiazgami, po czym upycham je w kącie pokoju. Moja urocza rupieciarnia jest pełna słoików, których zawartość stanowią suszone płatki tulipanów i papierowe serduszka.
      Całe dnie mogłabym spędzać leżąc na sianie i głaszcząc bezimiennego królika. Mając ich prawie pięćdziesiąt, przestałam je nazywać. Uwielbiam zapach i szelest suszonej trawy. Zabieram ze sobą notatnik i spisuję słowa. Mam ich pełne strony. Na razie nic konkretnego, dopiero nadam im formę wiersza.