Primavera

Budzi mnie światło wschodzącego słońca.
Ciepłymi promieniami muska moje policzki.

Energicznie odrzucam rozgrzaną pościel i wyskakuję z łóżka. Pokój zalewa fala jasnożółtego światła. Muszę zmrużyć oczy, by dostrzec klamkę okna. Otwieram je na oścież. Biorę głęboki wdech rześkiego, porannego powietrza. Przez chwilę przysłuchuję się ptasiemu koncertowi. Chłonę wiosenną przyrodę.

Kasztanowe kosmyki łaskoczą nagą skórę.
Różana mgiełka pieści powonienie.

Powoli ubieram rajstopy. Wkładam granatową sukienkę, pozwalając materiałowi swobodnie opaść na moje ciało. Maluję usta czerwoną szminką. Rozpuszczam włosy; nie zdawałam sobie sprawy, że są takie długie. Wsuwam stopy w zamszowe baleriny. Zakładam płaszcz i wychodzę z domu. Idąc, zamiast patrzeć pod nogi, wpatruję się w niebo. W myślach liczę białe chmury. Wszyscy pytają, czemu się tak wystroiłam.

Witaj Wiosno.

***

Popołudnie spędziłam z Siostrzyczką w parku. O dziwo, świecił pustkami. Siedziałyśmy na niewygodnej ławce, piłyśmy owocowe koktajle i obserwowałyśmy kaczki, a ciepły wiatr wiał nam w twarze, rujnując fryzury. Ponadto obgadywałyśmy ludzi i starałyśmy się wyglądać jak najbardziej hipstersko, z plastikowymi kubkami w ręku, co nam nie wychodziło. Obie stwierdziłyśmy, że najwyraźniej jesteśmy do tyłu, czy też stoimy w miejscu, przez co nie rozumiemy ówczesnych ludzi.

***

Nie żałuję, że poszłam dzisiaj do szkoły. Lekcje mijały wyjątkowo szybko, choć prawie nic z nich nie wiem.
Na geografii usiłowałam się zdrzemnąć, jednak ciężko zasnąć, gdy ktoś nagle zaczyna głaskać cię po głowie. Bad boyowi spodobała się gładkość moich włosów, co zapewne świadczy o działaniu odżywki. Ponadto, gdy napomknęłam o wizycie u fryzjera i skróceniu włosów, stwierdził, że nie powinnam z nimi nic robić, bo jestem piękna. Takie słodkie komplementy są u Bad boya przejawem choroby psychicznej, jednak swoimi późniejszymi dwuznacznymi propozycjami udowodnił, że jest w pełni zdrowy.
Gdy temat zszedł na kuchnię, wspomniałam o moim kompletnym braku umiejętności kulinarnych. Bad boy stwierdził, że nie potrzebuje mnie jako kucharki, bo na kuchennym blacie bynajmniej nie zamierza ze mną gotować. Ale i tak będzie pachnieć. (I że to niby ja jestem zboczona?!)
Nie potrafię siedzieć na krześle jak cywilizowani ludzie. Najwygodniej jest mi z kolanami pod brodą, jednak ciężko tak usiąść w sukience. Ostrzegawcza uwaga Siostrzyczki, że w sukience się tak nie siedzi, oczywiście nie umknęła Bad boyowi, który umyślnie zrzucił portfel, by móc zanurkować pod stołem. I żyj tu z takim.
Później planowałyśmy wypchnąć go przez okno. Potem on (dosłownie) zasłonił mnie roletą. Jednak w pewnym momencie, gdy uraczył nas wykładem o złamanych męskich sercach, nie poznałam go. Jeżeli podejrzenia moje i Siostrzyczki, jakoby Bad boy miał kolejną przerwę ze swoją dziewczyną, są słuszne, to szkoda mi go.
Na początku roku szkolnego, pisałam, jak to bardzo go nienawidzę. Głównie z powodu jego sprośnych żartów, nieokrzesania i zabójczego wyglądu. Uparcie twierdziłam, że to nie moja liga, że tacy nie zadają się z takimi, jak ja. Tymczasem, Bad boy jest drugim facetem na tym świecie, który się do mnie odzywa i z którym rozmawiam. Bezproblemowo utrzymuję z nim kontakt wzrokowy, co ciężko mi przychodzi w relacjach z osobnikami płci przeciwnej, ani nie czerwienię się pomimo jego sprośnych kawałów. Niebywałe, że ktoś taki może być dla mnie przyjazny. Zapewniam, że nie czuję do niego nic prócz koleżeńskiej sympatii. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić "nas"; za bardzo się różnimy. Lubię go, za jego niebywały urok. No i nadal wisi mi pięćdziesiąt groszy, które dołożyłam mu na papierosy.