Wyjątkowy dzień

      Niewyraźne wspomnienie wczorajszej nocy, utwierdza mnie w przekonaniu, iż była ona niesamowita. Nie tyle przełomowa, bo jak pisałam wcześniej, siedemnastolatką jeszcze trochę pobędę, co wyjątkowa. Składanych mi życzeń niestety nie zapamiętałam, bo wybudzony w środku nocy człowiek ma do tego prawo, ale pocieszyła mnie Marlenka, twierdząc, że i ona nie pamięta czego mi życzyła. Zapis wideo pierwszych minut mojej pełnoletności, byłby idealnym materiałem na horror. Taki o zombie apokalipsie. Ale zacznę od początku.

Papierowy dywan. 

      Otóż, wedle pewnej niezbyt mądrej tradycji, przed północą, w dzień osiemnastych urodzin, dom solenizanta zostaje przystrojony wszelkimi odpadami komunalnymi. Gdy tradycji stanie się zadość, śmiecący budzą solenizanta (i wszystkich sąsiadów) donośnym "Sto lat", po czym następuje składanie życzeń i dzika popijawa do białego rana.
      Usiłowałam wyłamać się z tego obrzędu przejścia, gdyż mieszkając z dwójką małych dzieci i chorym ojcem, nie wyobrażałam sobie takiej imprezy. Co prawda, niektóre osoby straszyły mnie, że zrobią mi porządny bajzel, ale chwała im za to, że z obietnicy się nie wywiązały. Ostatecznie nie miał przyjść nikt, bo towarzystwo się wykruszyło (ktoś zachorował, komuś się nie chciało), a sama Siostrzyczka musiałaby się nieźle postarać, żeby przystroić moje skromne dwadzieścia pięć arów.

Z żalem zdjęłam tą uroczą girlandę.

      Tej nocy nie spodziewałam się nikogo i niczego, więc jak to mam w zwyczaju, wysmarowałam twarz maścią cynkową, włożyłam moją dziurawą piżamę i poszłam spać. Pięć minut przed północą obudził mnie telefon. Nieprzytomna odebrałam, na początku nie rozpoznając głosu rozmówcy. Chwilę zajęło mi skojarzenie faktów, po kiego czorta Siostrzyczka wydzwaniała do mnie o tej porze. Z ledwością odkopałam się z pościeli, włożyłam mój futrzany sweter, tradycyjnie wlazłam na stół, minęłam jeden schodek i nim doszłam do drzwi zarobiłam już dwa sińce. Dopiero przekręcając klucz olśniło mnie, że mam twarz mima i przebranie bezdomnego, jednak na ucieczkę było już za późno. Oślepiona przez światło, z przymrużonymi oczami obserwowałam śpiewające szeptem trio. Po "Sto lat" złożono mi życzenia, z których pamiętam tylko uściski przyjaciółek. Wręczono mi Toffifee, osiemnaście balonów i przystrojono mój ogród oraz schody.

Siostrzeńce tylko
czekają, by wkraść się
do mojego pokoju.

      Oprócz standardowego Sto lat stara babo!, HOT 18, Mordko moja, Najlepsze życzenia, Cierpliwości, Kasy, Zdrowia i Szczęścia, dziewczyny napisały na balonach życzenia, których można się spodziewać tylko po nich. Zapewne Siostrzyczka była autorką wierszyka Zdrowia, szczęścia, pomarańczy, niech Ci Wesley nago tańczy. Nie mogło oczywiście zabraknąć aluzji do internetowego pieseła: Miłość tak bardzo, wow, uszanowanko. Życzono mi Dużo kotów <meow> oraz Dużo seksu, mało dzieci. Na kolejnych balonach pisało: Żebyś zdała prawko, bo ktoś mnie musi wozić, Żeby ci cycki urosły i Żebyś mnie słuchała, twoja P. Ponadto życzono mi Mnóstwo obserwatorów na blogu a także Miłości =Wesleya. (Kim jest Wesley? Otóż to Pan M. Gdy zobaczyłam go po raz pierwszy, chciałam biec po autograf, bo myślałam, że to aktor Paul Wesley.) Jednak to napis Kochamy Cię. Pati, Madzia, Marlenka rozczulił mnie najbardziej.

Do odchudzania wrócę,
jak już wszystko zjem.

      Dzisiejszego dnia pobiłam swój rekord odwzajemnionych uścisków. Wszyscy mnie przytulali i składali życzenia. Od rodziców i siostry dostałam słodkie prezenty. Szwagier kupił mi kwiaty, dzięki czemu poczułam się jak dorosła kobieta. Oczywiście nie obyło się bez niezręcznego momentu, kiedy to składają ci życzenia, a ty nie wiesz, gdzie oczy podziać.

      Impreza urodzinowa odbędzie się w sobotę. Oczywiście nie zabraknie Siostrzyczki, Braciszka (jedynego samca pośród niewiast), Marlenki, Dużej Madzi, Baśki i innych. Spodziewajcie się fotorelacji.
   

Nawet Google o mnie pamiętało.

      Jutro wybieram się po zdjęcia do dowodu, kolejnego plastiku w portfelu, który na nic mi się nie przyda.