Od początku

W ustach metaliczny posmak krwi
język skaleczony nieustannym przygryzaniem
ból pomaga odwrócić uwagę od kabelków i ciężkich oddechów
wzrok wbity w niezasznurowane buty
drżące wargi
wilgoć na policzkach ukradkiem ścierana rękawem koszuli

Nie ja jedna mam przeszklone oczy.
Nie wolno mi płakać.
Oboje byśmy tego nie wytrzymali.

Od środy nikt nie przesunął okienka w kalendarzu. Zdaje się, że świat stanął w miejscu. Możliwe nawet, że się skończył. Tylko ja wciąż tu jestem. Tkwię w martwym punkcie.
Zastanawiam się. W końcu to ojcowski rytuał.
Gwałtownie nabieram powietrza i przesuwam okienko. W sekundę nadrabiam stracone dni.

Tata doznał łagodnego urazu lewej półkuli mózgu. Ma problemy z koncentracją i mówieniem. Wspomina momenty, których nikt inny nie pamięta. Zapomina, o czym przed chwilą mówiono. Z głowy wyleciały mu podstawowe słowa. Nie umie nazwać przedmiotów codziennego użytku. Nie potrafi wymówić nazwy miejscowości, w której mieszka. Przekręca wyrazy. Czeka go rehabilitacja z logopedą, do której z pewnością nie dojdzie, bo tata nie da zrobić z siebie kaleki. (Pychę ma w krwiobiegu. Gdyby nie ona, już dawno miałabym zaświadczenie o dysleksji i potwierdzoną jaskrę. Ze mnie też nie chce robić kaleki.) Będzie musiał wszystkiego nauczyć się od nowa.

W szpitalu odwiedziłam go razem z siostrą i szwagrem. Na sali przynajmniej ma wesoło. Leżący obok niego pacjent, nazywany przez wszystkich Dziadkiem, co chwila sypał jakąś złotą myślą. Rozbawił wszystkich swoją teorią, według której nie wolno myśleć o wykonywaniu podstawowych czynności (co po wylewie jest wręcz niewykonalne). Najlepiej się wyłączyć. Zaufać instynktowi. Jest mniejsze prawdopodobieństwo wywrócenia się w drodze do toalety.

Powinnam znowu zacząć się modlić. Jednak najpierw muszę sobie przypomnieć, jak to się robiło.

***

Uśpione emocje powoli dają o sobie znać.
Uczucia zalewają mnie falami.
Biegnę po kartkę i drżącą ręką chwytam ołówek.
Płaczę słowami.