Je Suis Là

      Bynajmniej nie narzekam na niskie temperatury, tym bardziej, iż powszechnie wiadomo, że zimno sprzyja lepszemu snu. Ostatnie dwa tygodnie spędziłam na potwierdzaniu tej teorii. Zakopana w pościeli oraz dodatkowo otulona ulubionym kocem, przesypiałam połowę doby. Nie ukrywam, jestem na siebie za to zła, ponieważ przespałam ferie i kompletnie się rozregulowałam (zasypiałam po pierwszej, wstawałam na obiad), przez co poniedziałkowy poranek powitam ze łzami w oczach (jeśli w ogóle zdołam je otworzyć).

      Ponad połowę ferii aktywnie się leniłam. Nadrabiałam serialowe zaległości, urządzałam wieczorki filmowe (zobaczyłam m.in. Dziennik Nimfomanki, którego zakończenie wzruszyło mnie do łez i dało wiele do myślenia), grałam w gry i czytałam kolejne tomy serii Pretty Little Liars, a wszystko to robiłam leżąc w łóżku, popijając zieloną herbatę z miętą i delektując podniebienie białą czekoladą. Przez bóle kręgosłupa odpuściłam sobie trening i basen, bo ruch bynajmniej nie pomagał. Najwyraźniej pewnej nocy spadłam z łóżka i uderzyłam plecami o stół, znajdujący się tuż przy nim. Po siniaku nie ma już śladu, jednak boli nadal. Mam nadzieję, że samo przejdzie, bo nie mam ochoty na wizytę u lekarza.

      Produktywnością wykazałam się dopiero kilka dni temu. Zdołałam uwolnić się ze szponów lenistwa i wreszcie posprzątałam pokój. Oprócz standardowego sprzątania ubrań, ścierania kurzy i układania książek (ta czynność niesamowicie mnie relaksuje, czego nikt nie potrafi zrozumieć) postanowiłam uporządkować wszystkie porozrzucane po różnych zakątkach pokoju szpargały.
      Bezcenne pamiątki, m.in.: Doktor Ząbek, niebieski pluszowy pingwinek, którego zawsze zabierałam ze sobą do dentysty, bo idealnie mieścił się w dłoni, a jego ściskanie było lepszą perspektywą niż wbijanie paznokci w skórę; oryginalny Windows 98 wraz z przystępną instrukcją; drewniany wachlarz z Zielonej Szkoły; wykonane z soli Drzewko Szczęścia z Wieliczki; pożółkłe kartki, zapisane miłosnymi wierszami mojej mamy; stare bilety; zasuszone liście i płatki kwiatów, trzy czterolistne koniczynki znalezione na boisku oraz gołębie piórko, na które natknęłam się spacerując po polu, umieściłam w specjalnie przygotowanym pudełku.
      Do kolejnego pudła trafiły stare pamiętniki, notatniki, segregatory, zdjęcia, obrazki, wiersze i kilkustronicowe opowiadania.
      Podczas porządków natrafiłam na zachowane niegdyś obrazy (oczywiście małowymiarowe repliki), które dokładnie wyczyściłam i ozdobiłam kartonowymi ramkami. Teraz ze ściany spogląda na mnie Krzyk Muncha, Słoneczniki van Gogha, Impresja Moneta i Opactwo w dębowym lesie Friedricha.
      Mój komunistyczny pokoik powoli zamienia się w uroczą graciarnię, co coraz bardziej zaczyna mi się podobać. Decyzję o remoncie po raz kolejny odsuwam na później.

      Wolne chwilę spędzałam z dziećmi. Byłam ich pacjentką podczas zabawy w doktora, klientką sklepu, starym niedźwiedziem i audiobookiem. Za te męczarnie dostałam od nich krówkę, na której pisało "Nie jesteś sam". No, nie powiem, wzruszyłam się.
      Tylko raz wyszliśmy na dwór, ale i tak zapamiętam ten dzień do końca życia. Biegi po polu, berek w ogródku, slalom między choinkami, aniołki na śniegu i rzucanie śnieżkami. Bałwana nie było z czego ulepić, bo centymetrowa warstwa śniegu zniknęła tak prędko, jak się pojawiła. Mam nadzieję, że zima jeszcze do nas zawita.

      W piątek odwiedziłam bibliotekę. Po raz kolejny zaopatrzyłam się w literaturę Schmitta. Nawet bibliotekarka zauważyła, że w nim zagustowałam. Owszem. Podziwiam talent tego człowieka. Chciałabym kiedyś móc pisać tak, jak on. Ponadto wypożyczyłam Podróż słonia José Saramago. Miastem ślepców byłam zachwycona, więc i tym będę. W ręce wpadły mi również kolejne części Pretty Little Liars (to chyba jedyna seria dla młodzieży, którą uwielbiam czytać), Kamerdyner (nie tak dawno premierę miał film o tym tytule, postanowiłam najpierw zapoznać się z książką) oraz Cichodajka.pl - blog przelany na karty książki.

      Powinnam jeszcze wspomnieć o pewnym poranku. Otóż, obudziła mnie dobiegająca z kuchni melodia. Niby nic dziwnego, bo tata zawsze słucha radia podczas śniadania. Jednak piosenka zdawała mi się dziwnie znajoma. Dopiero po chwili rozpoznałam tekst i jak oparzona wyskoczyłam z łóżka. Niczym niewierny Tomasz musiałam dotknąć radia, bo nie potrafiłam uwierzyć w to, co słyszę. Tous Les Mêmes Stromae. W radiu. Boże, ten świat idzie ku lepszemu!

      Pozostańmy jeszcze na chwilę przy muzycznych tematach. Podzielę się z Wami piosenką, która prześladuje mnie od tygodnia. Pokochałam Louisa Delort dzięki roli w musicalu 1789, Les amants de la Bastille (pamiętam, jak mówiłam Siostrzyczce, że wystąpił we francuskiej edycji The Voice of Poland...). Wprost rozpływam się pod wpływem tej piosenki piosenkarza i jej tekstu. Bazowałam na angielskim tłumaczeniu (polskiego nie uświadczysz), ale nawet bez niego wiele zrozumiałam, dzięki znajomości hiszpańskiego. Już nie mogę się doczekać wakacji i mojej planowanej przygody z francuskim.

 Ma vie, mon amour...

Tym akcentem kończę tego posta. Adieu!

PS. Za 25 dni będę już dorosła...