Ya no sé qué hacer conmigo

Szkoła zafundowała mi tydzień ekstremalnego wysiłku psychicznego. Ostatnie wieczory spędzałam w towarzystwie podręczników, zielonej herbaty z trzema kroplami Amolu i tabletek przeciwbólowych. Naukowe maratony przyprawiły mnie o bezsenność i migrenę. Przynajmniej wyciągnęłam z nich wartościową lekcję, że lepiej uczyć się zawczasu. Po świątecznej przerwie jestem zmuszona na nowo przystosować się do niewolniczego trybu życia. Nie przewidywałam, że aklimatyzacja będzie przebiegać tak topornie. Budzik będzie mnie torturować jeszcze przez tydzień, później czekają mnie ferie, jednak niespecjalnie cieszę się z ich tak prędkiego nadejścia. Okres przed Wielkanocą, będzie dla mnie istną drogą krzyżową.

Wraz z piątkiem, mogę wreszcie odetchnąć z ulgą i wygodnie rozsiąść się w ulubionym fotelu z laptopem na kolanach. Mam do nadrobienia sporo zaległości. Książki z biblioteki przez cały tydzień spoglądały na mnie z półki, dziennik nieustannie prosił się o uzupełnienie, a szuflady biurka o gruntowne wysprzątanie. Wraz z zakończeniem semestru szkolne emocje opadły, więc wreszcie zyskałam chwilę wolnego czasu dla siebie. Jeśliby podsumować minione półrocze, nie należało ono do najgorszych. Uzyskałam średnią 4,5 (!), jednak najbardziej jestem dumna z CZWÓRKI Z MATEMATYKI (!!!). Najwyraźniej mózg mi się uściślił, bo w zeszłym roku ledwo zaliczyłam semestr...

Niepokoi mnie niestety hiszpański. Moją cudowną średnią 5,0 zaburzyła czwórka ze sprawdzianu (zabrakło mi 0,75 punktu do piątki, ale nauczycielka dała mi "za karę" czwórkę, bo robiłam głupie błędy), a aktualnie przerabiany tryb rozkazujący i czas przeszły mnie pokonały. Z obawy przed kolejnymi czwórkami (tej z dzisiejszego sprawdzianu niestety nie uniknę) jestem zmuszona kilka wieczorów poświęcić na naukę. Umili mi je z pewnością poniższa piosenka, której tekst tłumaczyliśmy na lekcji.

W środowy wieczór zrobiłam sobie godzinną przerwę od nauki i razem z siostrą pojechałam na basen. Oczywiście nie obyło się bez tradycyjnego panikowania przed wyjściem z szatni (Nie patrzcie na mnie!) oraz zmawiania pacierza przed wejściem do wody (Boże, nie daj mi się utopić!). Gdy już znalazłam się w wodzie, pierwsze pięć minut tkwiłam w kącie, kurczowo trzymając się piankowej deski. Dopiero po przekonaniach siostry, że woda mnie uniesie, a z deską pod brzuchem nie zdołam utonąć, odważyłam się odepchnąć od brzegu i "popłynąć". Dotychczas zdołałam tylko machać nogami, bo bałam się puścić deski, jednak widok beztrosko płynącej przed siebie siostry, zmobilizował mnie do działania. Po kilku nieudanych podejściach, kończących się podtopieniami, wpadłam na genialny pomysł zamienienia deski na piankową pałkę. Takową zawiązuje się małym dzieciom, które uczą się pływać. Podzieliłam się pomysłem z siostrą, jednak ta stwierdziła, że mnie nie zna i nie rozmawia z obcymi. Obrażona na nią wyszłam z basenu i na niepewnych nogach (zemsta grawitacji) podreptałam do brodzika. Zwędziłam dzieciaczkom jedną pałkę (w ich słowniku są to "miecze"), szybko wskoczyłam do basenu, wsadziłam "miecz" pod pachy (nie zdołałam się nim obwiązać) i... Popłynęłam! Energiczne machanie wszystkimi częściami ciała niestety prędko mnie zmęczyło. Siostra odważyła się do mnie podpłynąć, po czym zwyzywała mnie od kretynów, ale pochwaliła za odwagę. Pokazała mi jak płynąć żabką i resztę czasu spędziłam na beztroskim udawaniu płaza. Obawiam się jednak, że wyglądałam jak wrzucony do stawu kot.

***

Za radą BonyVonTurki zaopatrzyłam się w "zdzieraka" - kalendarz z wyrywanymi kartkami. Na stronie nadrukowana jest tylko aktualna data, nie ma podglądu minionych czy nadchodzących dni. Tryumfuje teraźniejszość, która następnego dnia ląduje w szufladzie (żal mi wyrzucać tych karteczek, z tyłu niektórych zamieszczono ciekawe anegdotki). To swego rodzaju terapia, odrywanie kartki ma charakter oficjalnego pożegnania z minionym dniem, a co za tym idzie - ze smutnymi wspomnieniami. Liczy się tylko dziś.

***

We wtorek (jeżeli się nie mylę) odbyłyśmy ciekawą rozmowę. To znaczy Siostrzyczka, Baśka i Madzia brały udział w konwersacji, bo mnie rozmówca najwyraźniej nie zauważył (lub nie chciał zauważyć). Otóż Pan M., o którym była mowa w pierwszych postach na tym blogu (w wielkim skrócie: ja go kocham, on mnie nie) podszedł do nas na PKS-ie i zaczął wypytywać o autobus. Nie była to jednak zwykła wymiana pytań i odpowiedzi. Mam absolutną pewność, że Pan M. był pod wpływem jakiejś substancji, ponieważ tak "kwiecista" gadka do niego nie pasuje. Nawet bym coś zacytowała, ale starałam się jak najprędzej zapomnieć co mówił. Stojąc z boku, mogłam spokojnie przemyśleć każdą sytuację, która była związana z jego osobą. Doszłam do ogólnego wniosku, że zewnętrzne piękno, nie odzwierciedla wewnętrznego. Owszem, Pan M. mógłby być modelem, ale nigdy nie będzie moim facetem. Moje fatalne zauroczenie przeistoczyło się w czystą NIENAWIŚĆ. I dobrze mi z tym jak nigdy.

***

Jutrzejszą noc spędzę na imprezie osiemnastkowej. Wewnątrz będę krzyczeć, ale nikt mnie nie usłyszy.

ASPOŁECZNA CIOTA + LOKAL PEŁEN LUDZI I GŁOŚNA MUZYKA = KATASTROFA