HELLO 2014. PLEASE, BE GOOD TO ME.

Nowy Rok przywitałam wraz z Siostrzyczką i Basią. Standardowo siedziałyśmy w domu, rozmawiałyśmy z Turkami na Chatroulette (dlaczego tylko oni prawią mi komplementy?), a później oglądałyśmy filmy (m.in. Serbski Film, którego "specyficzne" sceny śniły się Basi.) Szampana jak zwykle nie wypiłam, ale w tym roku chociaż go skosztowałam. Śmierdząca, paląca w język ciecz. Nigdy więcej. Pani Emetofobia nie wyobrażała sobie tego wieczoru beze mnie i jak zwykle go zrujnowała. Całą noc zwijałam się z bólu.

Optymistycznie patrząc, 2014 zapowiada się nawet ciekawie. Przynajmniej pierwsze pół roku. Styczeń minie pod znakiem imprez: najpierw pierwsza w życiu osiemnastka, potem półmetek, a za dwa tygodnie ferie. Lutego się boję, bo w tym miesiącu to ja wkroczę w dorosłość, którą będę musiała udowadniać pokazując dowód. Kwiecień straszy mnie kursem prawa jazdy. Specjalnie czekam na siostrzyczkę, bo jak już zginąć, to razem. Maj minie pod hasłem "Hej! Za rok matura.". Czerwiec będzie najpiękniejszym miesiącem w życiu. Najpierw koncert Thirty Seconds to Mars (!!!), potem dwa miesiące wolności, które tym razem zamierzam wykorzystać na coś więcej, niż tylko siedzenie w domu i czytanie książek. W lipcu swoje osiemnaste urodziny ma siostrzyczka, która zapowiedziała, że nie wpuści mnie do lokalu bez osoby towarzyszącej. Będę się bawić pod drzwiami. Wrzesień, październik, listopad i grudzień miną pod znakiem szkolnej depresji oraz maturalnej presji. A potem będzie już tylko gorzej.

***

Podczas wczorajszego śniadania, złożonego z miski płatków (jedyne danie, które umiem przyrządzić), przeglądałam kobiece pisemko siostry. "Wielki horoskop na rok 2014. Zobacz, co Cię czeka!" - krzyczał nagłówek jednego z artykułów. Nie wierzę w te brednie, ale z ciekawości przeczytałam.

W pierwszej połowie roku Jowisz (Czemu to zawsze jest Jowisz? Osobiście wolę Marsa.) pomoże [...] Rybom samotnym, bez powodzenia próbującym znaleźć drugą połówkę. (Jak oni mnie znają.) Nie możesz spotkać odpowiedniego człowieka? (No.) Być może się mijacie albo nie dajecie sobie szansy - przemierzając te same trasy, spotykasz tych samych ludzi. (No chyba.) Zmień to! (O tak!) Otwórz się na miłość. (Let's do this!) Przypomnij sobie o hobby, zapisz się na zajęcia. Malarstwo, fotografia? (Nie umiem trzymać pędzla w ręce, a jedynym aparatem, który posiadam, jest ten w telefonie. Nie trafiliście.) Tam, gdzie rozwiniesz potencjał twórczy, gdzie poczujesz się pewna siebie, z łatwością rzucisz na kogoś czar (Bo ja kurwa wróżka Eleonora jestem.). Może się to zdarzyć również podczas podróży. (Pani Emetofobia nie lubi wyjazdów.) Wystarczy, ze zawrzesz znajomość, resztę zostaw planetom. (Bo taki Jowisz se spadnie na ziemię i w obliczu zagłady będę zmuszona ratować świat razem z superciachem, a on się we mnie zakocha, weźmiemy ślub i będziemy forever razem. This makes sense.) Jeśli spotkasz tego, kto jest ci pisany, zdecydujecie się na ślub. (Tam tam ta dam. Tam tam ta daaam!) Jeżeli nie, próbuj dalej. (Uech...) Bądź jednak świadoma, co jest dla ciebie dobre. Nie kieruj się pozorami. [...] Nawet jeśli szansom towarzyszy niepewność, głowa do góry. Wszystko będzie dobrze.

Taa, jasne.

***

Cały rok, na koniec każdego postu, zamierzam publikować jedno zdjęcie. Niekoniecznie mnie i niekoniecznie aktualne. Po prostu zdjęcie, w jakiś sposób związane ze mną. Towarzyszyć mu będzie kilka linijek, opowiadających kiedy zostało zrobione, przed kogo i co na nim widnieje (czasami sama będę miała problem odpowiedzieć na to ostatnie). Mam nadzieję, że dzięki temu poprzypominam sobie niektóre chwile życia, o których na co dzień nie myślę. W końcu ten blog jest moim pamiętnikiem, ale nie pisałam go od chwili narodzin. Do niektórych wydarzeń przydałoby się wrócić.

Tak wyglądałam dokładnie rok temu. Zdjęcie zrobiła Siostrzyczka, podczas naszej osobistej imprezy sylwestrowej. Od razu poinformuję, że niczego nie piłam. Czasami odbija mi tak po prostu, bez powodu. (Uwierzcie mi, że ta fotka to nic, w porównaniu z "coverem" Justina Biebera, zamieszczonym na iSing. Chcecie się pośmiać? To łapcie. KLIK Tak, wiem. O karierze piosenkarki mogę zapomnieć. A ta co się ze mnie śmieje, to siostrzyczka.) Tunikę rodem z lat siedemdziesiątych i fryzurę po przejściach jeszcze da się jakoś przeżyć, ale tło, przedstawiające telewizor "kolorowy" (MADE IN POLAND!), stojący na maszynie do szycia z nożnym napędem może już niepokoić. Tak bowiem wygląda cały mój pokój - muzeum komunizmu. (Za kilka lat zacznę pobierać opłaty za wejście.) W ręku trzymam pada z PS2, bo zwykłe uśmiechanie się do aparatu jest przereklamowane. A oczka jak szparki, bo flesz z lustrzanki Siostrzyczki nie ma litości.

***

Po prostu skaczę z radości na myśl o jutrzejszych ośmiu godzinach w szkole. Skaczę i skaczę i mam ochotę solidnie rąbnąć głową w sufit.