Poświątecznie

Święta, święta i po świętach. Od rana robię porządki w lodówce. Pochłaniam resztki tłustych śledzi, zajadam się makówkami, a wszystko popijam kompotem dyniowym. Opustoszyłam talerze z pierniczkami i misy z owocami. Zjadłam wszystkie czekoladowe mikołaje, które zdobiły świąteczny stroik. Mama mnie zabije.

Od wigilijnego poranku jestem przeziębiona. Nie wiem jak do tego doszło, bo nie śpiewałam serenad w otwartym na oścież oknie ani nie tańczyłam na dachu w świetle księżyca. Ba, w ogóle nie wychodziłam z domu, chociaż za oknem rozpościera się przepiękny, wiosenny krajobraz (nie sposób zliczyć stokrotki w ogrodzie). Nieustannie boli mnie głowa i wszystkie kości, wysmarkałam już tonę chusteczek i zeżarłam paczkę Gripexu, nawet użyłam inhalatora (którego się boję), a po wdychaniu olejku eukaliptusowego spałam dziesięć godzin. Najwyraźniej takie są skutki przerwania ćwiczeń, bo nim przestałam regularnie wypacać tłuszcz i zarazki, byłam okazem zdrowia.

Rankiem (lub południem, bo po inhalacjach pobiłam rekord w spaniu) obudził mnie dzwonek do drzwi. Mama bezceremonialnie wykopała mnie z łóżka i kazała iść je otworzyć, bo sama miała wałki na włosach (i tak wyglądała lepiej niż ja). Wygramoliłam się z łóżka, zmieniłam tylko górę piżamy, związałam włosy, nałożyłam na nos okulary i nacisnęłam klamkę. Od razu uderzyło mnie chóralne "Przybieżeli do Betlejem", lecz dopiero po kilku sekundach skojarzyłam fakty. Ze zmrużonymi oczkami (bo akurat słońce musiało mi świecić w gębę i nawet antyrefleks w okularach w takiej chwili nie pomoże), w koszulce szwagra i z żarówiasto zielonymi skarpetkami frotte, które sięgają mi aż do kolan, stałam przed grupką półtora metrowych człowieczków, poprzebieranych za aniołki, w towarzystwie blondynki z niebieską płachtą na głowie i lalką w ręce oraz niższym od niej chłopaczkiem u boku, a za nimi stał kolejny dziwnie przebrany chłopczyk, trzymający gwiazdę na patyku. Potocznie takowych nazywa się kolędnikami. Chodzą ze skarbonką i zbierają na misje. No to jak już skończyli śpiewać i powiedzieli swoje wierszyki, wrzuciłam do skarbonki pięć złotych (które dziwnym trafem znalazło się w koszyczku przy lustrze), a mama "ukradkiem" podała mi dwie czekolady (mamo, nie łudź się, i tak wszyscy widzieli twoje wałki). Przedstawieniu przyglądali się też siostrzeńce. Miłosz tańczył do śpiewanych kolęd, a Lenka rozpłakała się ze strachu, że to przyszli porywacze po jej Peppę. Zamykając za nimi drzwi, odniosłam wrażenie, że za rok już nas nie odwiedzą.

Po południu przyszedł do nas ksiądz. (Uspokajam, że nie chodziło o wizytę związaną z kolędnikami, że jakieś zażalenie, że tu się dzieci straszy i ogólnie dysfunkcyjna rodzina.) Jak to na kolędzie bywa, wszyscy ładnie ubrani, pokój aż się błyszczy, każdy uśmiecha się od ucha do ucha i ogólnie wszyscy udają wzorową rodzinkę. Dzieci wyjątkowo grzecznie siedziały, chociaż rok temu Lenka płakała za fikusem, a Miłosz bezceremonialnie wsadził paluchy do torby księdza i porwał pięć obrazków. Ale dzieciom się wybacza.
Ksiądz pytał jak minął nam rok i czy podoba nam się w kościele. Oczywiście odpowiedzieliśmy uśmiechem. Później rozdał dzieciom obrazki (mi też dał ^^), po chrześcijańsku nas pożegnał i poszedł nawiedzić sąsiadów. Koniec przedstawienia.

Niechętnie patrzę na stos szkolnych podręczników, które już za niedługo ponownie będę taszczyć do szkoły. Pociesza mnie jedynie wizja szybkich ferii zimowych, ale z drugiej strony smuci to, że Wielkanoc w tym roku jest tak późno (po raz pierwszy nie mam urodzin w Wielkim Poście). Z dnia na dzień coraz bardziej nienawidzę szkoły. Przewiduję, że drugiego stycznia obudzę się z załamaniem nerwowym. Już teraz odczuwam nadchodzącą depresję.

Póki mogę się lenić, nie zamierzam marnować czasu. Czeka mnie jeszcze kilka zaległych odcinków "White Collar" i siedem książek do przeczytania. Tymczasem żegnam!