Finally free

Niedelikatnie stąpam po lodowym szkle.
Z każdym krokiem wydaje cichy skowyt.
Jego jęki są melodią dla moich uszu.
Jego łzy balsamem dla duszy.
Jego cierpienie moją radością.

Ból za ból.

Tak jak Ty podeptałeś moje serce.

***

Powyższe słowa wypowiadałam jeszcze dzień temu, gdy złość i bezradność były jedynymi towarzyszącymi mi emocjami. Od tamtej pory minęło kilka godzin, mimo to czuję się o niebo lepiej. Obiecałam sobie nie płakać, obietnicy dotrzymałam, tak więc negatywnych emocji pozbyłam się, nie jak zazwyczaj ze złami, lecz z krwawym potem. Dosłownie, bo po raz kolejny podczas ćwiczeń skontuzjowałam samą siebie. 

Uznałam, że płacz jest bezcelowy. Tym bardziej płacz bez powodu, bo fizycznie nic mnie nie bolało. Tylko psychika po raz kolejny ucierpiała. Zamiast kolejny wieczór zmarnotrawić na wycie w poduszkę, rozsunęłam meble w pokoju (czytaj: wyniosłam stół), zamknęłam drzwi na klucz i pod pretekstem co dwudniowych ćwiczeń przez godzinę nie wychodziłam z pokoju. Ponadto, dzięki zamkniętym drzwiom, nikt nie naruszał mojej prywatności. A ta, jest mi niezmiernie potrzebna, gdy tańczę. 

Chaotyczna improwizacja do śpiewanej poezji pozwoliła mi zapomnieć o świecie. Przez godzinę byłam ptakiem, który mając skrzydła, mógł odlecieć, gdziekolwiek chciał. Płynęłam w powietrzu przesiąkniętym zapachem pomarańczy, a mój parkiet oświetlał błysk pobliskiej latarni. Po takim wysiłku docenia się smak schłodzonej wody; dziękuje się za rześkie powietrze; zapomina o bolącej psychice, bo ciało boli bardziej.

Takim sposobem pożegnałam się z depresyjnym nastrojem (tylko podczas zastępstwa na angielskim chciałam wyskoczyć z okna) i o dzisiejszym dniu mogę powiedzieć, że był udany (a byłoby nawet lepiej gdyby nie angielski, ale mniejsza o to). Po północy, po kilku godzinach spędzonych na nadrabianiu zaległości w serialach, stwierdziłam, że wyjątkowo nie chce mi się spać. Zamiast się pouczyć, lub chociaż poczytać, odpaliłam Need for Speed-a (to ta mniej romantyczna strona mnie) i czatowałam z Rosjanami. Jednak po kilku minutach doszłam do wniosku, że piszę z dziećmi (jakżeby inaczej), więc przeniosłam się na Chatroulette - internetowe miejsce rozpusty, rządzące się własnymi prawami. Pewna, że o tej porze przebywają tam tylko zboczeńce i Rumuny, zostałam pozytywnie zaskoczona. Jak się okazuje, kilka minut po północy jest idealną porą na czatowanie, bo zboczeńcy już śpią, a grzeczne chłopaczki pod osłoną nocy bawią się w najlepsze. Tak więc chwyciłam za szminkę i odpaliłam kamerkę. Polaków jak we Francji za czasów Wielkiej Emigracji. Dawno się tak nie śmiałam.

W szkole też było wesoło (oprócz angielskiego). Na wuefie zarobiłam dwie piątki, a później graliśmy w siatkówkę, która z tym, co widzicie w telewizji ma niewiele wspólnego. Używamy tylko podobnej piłki. Zresztą o koordynacji ruchowej żartuje się najlepiej. Na hiszpańskim w sumie nic się nie działo, ale przez dwie godziny angielskiego myślałam o samobójstwie. Dwugodzinne obcowanie z tym facetem powinno być stosowane w więzieniach, w rażących przypadkach. Zwykły śmiertelnik nie wytrzyma. Z geografii za to nic nie wiem. Aktualnie omawiamy skały, które w piątek będziemy rozpoznawać na ocenę (jedyneczka, jedyneczka!). Oczywiście pan bad boy skutecznie rozpraszał mnie i siostrzyczkę. Nie chcecie wiedzieć co robił z kamieniami... A tak by the way - robię bad boyowi prezent na wigilijkę. Życzcie powodzenia.

Po szkole wybraliśmy się do nowo otwartej galerii "Karuzela" (pogratulować nazwy). Otwarciu oczywiście towarzyszyły kamery, śląskie śpiewy (przy okazji celebrowano Barbórkę) i chmary babć. Doprawdy nie wiem czego szukały w Mohito czy Sinsayu. Jutro po szkole zamierzamy wyruszyć na shopping, bo dzisiaj się nie dało. Oprócz babć galerię obległa cała szkoła. Nie dziwię się, w końcu coś się dzieje w tym mieście.

Weekend zapowiada się równie kolorowo. Noc z piątku na sobotę spędzę w kinie (wraz z siostrzyczką i innymi człowiekami jadę na "Noc Kina"), a niedzielę czekają mnie łyżwy z siostrzyczką. Pomimo, że w tak ogromnym towarzystwie będę się czuła jak piąte koło u wozu, to i tak w końcu zaczynam korzystać w życia. Ciekawe czy rozrywkowe weekendy staną się tradycją.