Al otro lado del espejo

Nie wiem od czego bardziej bolą mnie oczy - od płakania ze śmiechu czy nieustannego gapienia się na ekran. Beztroska wolność dobiega końca, ale ostatnie wieczory i tak poświęcę na filmowe maratony. Bo co innego miałabym robić? Uczyć się do szkoły? Przejmować życiem? Po co, skoro na sto pięćdziesiąt minut mogę oderwać się od szarej rzeczywistości. 

Na pocieszenie po słodkim obżarstwie, po raz pierwszy w życiu (!) zobaczyłam przygody Bridget Jones. (Pomińmy fakt, że podczas seansu opychałam się rolmopsami jak świnia.) Uwielbiałam tę kobietę jeszcze zanim poznałam fabułę filmu, a teraz kocham ją jeszcze bardziej. Zmotywowała mnie do całkowitej transformacji i podsunęła genialny pomysł prowadzenia dziennika. Takowy z pamiętnikiem nie będzie miał nic wspólnego, będzie to raczej przestrzeń do wykrzyczenia się. Jako że od nowego roku planuję na nowo rozpocząć ćwiczenia i dokładniej zorganizować sobie czas, będzie wprost idealny do zapisywania różnych cyfr, dat, numerów telefonów od potencjalnych kandydatów na męża i tym podobnych. 

 Kolejnego dnia, podczas "sprzątania" lodówki, zupełnie nieświadomie zaczęłam nucić piosenkę z filmu Pretty Woman. Postanowiłam odświeżyć sobie ulubioną, nieanimowaną historię mojego dzieciństwa, a co za tym idzie, dopiero teraz zrozumiałam pełny sens tego filmu (który ciężko pojąć mając pięć lat). 

Po obejrzeniu obu filmów wywnioskowałam, że żeby w końcu zdobyć kochającego faceta, muszę stoczyć się na kompletne dno. Czyli będzie jeszcze gorzej... 

Dla odmiany zobaczyłam Krainę lodu - genialną bajkę genialny film animowany. Dowiedziałam się, że aktem prawdziwej miłości nie zawsze jest pocałunek. Czasem to oddanie życia za kogoś, kogo się kocha. Niech jeszcze raz ktoś mi powie, że bajki filmy animowane są dla dzieci. Zamiast aktu miłości dostanie w pysk.

***

Ostatnie dni grudnia zamierzam wykorzystać jak najgorzej. Na Nowy Rok planuję metamorfozę a'la Gustaw - Konrad. Może nawet na ścianie coś napiszę. 

Zapewne jak zwykle nic z tego nie wyniknie.