Przyjemne z pożytecznym

Jeszcze rok temu, przynajmniej raz w miesiącu, byłam chora; raz na kwartał - umierałam. Za to w obecnym roku szkolnym (przynajmniej przez te trzy miesiące) nie zarobiłam jeszcze ani jednej nieobecności. Co prawda na przełomie września-października męczyło mnie dwutygodniowe grypsko, ale dzielnie chodziłam na lekcje i zarażałam innych.

Listopad, jako miesiąc bynajmniej nie ciepły czy kolorowy, postanowiłam poświęcić na "udoskonalenie" mojej marnej odporności. Witaminami faszerowałam się już od wakacji, ale łykanie tabletek nic nie da, jeśli będzie się siedziało na dupsku i nic nie robiło. Ponadto Szanowna Pani Szybka Przemiana Materii śmiertelnie się na mnie obraziła (za co? nie mam pojęcia), a miejsce po niej wypełnił tłuszcz. Tak więc postanowiłam w końcu wziąć się za siebie.

Od trzech tygodni, co drugi dzień, w domowym zaciszu, w rytmie francuskich piosenek i jakże motywujących tekstów Mel B., wypacam wszystkie zarazki. Tłuszczyk niestety pozostaje na swoim miejscu, bo, by się go pozbyć, zdecydowanie trzeba byłoby zmienić dietę (buahahaha!). Staram się unikać słodyczy i śmieciowego żarcia, jednak w szkolnym trybie dnia (jeden konkretny posiłek dziennie) jest to niezmiernie trudne.

Efektów moich dzikich harców na dywanie nie widać, ale za to czuć (w każdym znaczeniu tego słowa). Kicham i smarkam tylko okazjonalnie, przestała boleć mnie głowa, co wcześniej prawie codziennie mi dokuczało i nie narzekam już tak często na ból kręgosłupa. Ponadto, dzięki ćwiczeniom rozciągającym, samodzielnie "naprawiłam" prawą nogę, w której niegdyś naderwałam ścięgno, a efekty tej kontuzji dość poważnie odczuwałam.

Mimo, że tyłek mam nadal pokaźny, a oponka na brzuchu nie maleje (ale i nie rośnie, chwała Panie!), to dzięki ćwiczeniom "odnowiłam" umiejętności "człowieka gumy". Nawet wuefista ostatnio tak mnie nazwał. (+ 5 do samooceny.) Po pięciu latach przerwy, znowu potrafię bez bólu zrobić szpagat i przełożyć obie nogi za kark. Na co w życiu mi się ta umiejętność przyda? Nie mam pojęcia, ale rajcują mnie miny członków rodziny, którym prezentuję moje wygibasy. (Właśnie przypomniało mi się, że jak mam zajęte ręce, to stopą włączam światło w pokoju.)

Ponadto w środę wieczorem, po raz pierwszy w życiu (!) byłam na basenie. Dzięki siostrze (a raczej jej mężowi) mogę przez trzy miesiące pluskać się za darmo. Grzech nie skorzystać, a że siostra sama jeździć nie chce (bo na basenie same babcie i owłosione dziadki), to zabiera mnie ze sobą.

Na początku przerażona poziomem wody (120 cm...) bałam się do niej wejść. Od zawsze towarzyszył mi lęk przed głęboką wodą; absurdalnie bałam się, że jak tylko do niej wejdę, to złapie mnie skurcz, przewrócę się i utopię (taki przebieg wydarzeń był częstym elementem moich koszmarów). Jednak ileż można stać przed drabinką i zastanawiać się: "Wejść albo nie wejść. Oto jest pytanie.". Wzięłam głęboki oddech (bo musiałam zanurzyć nogi, przecież to jest kurna logiczne) i postawiłam stopę na szczeblu. Potem poszło już gładko, bo przed sobą miałam siostrę, której zawsze można się chwycić. Jednak zamiast niej, kurczowo chwyciłam się progu basenu i tak przyklejona do ściany starałam się spokojnie oddychać i przypadkiem się nie utopić (120 cm...).

Mój pierwszy wypad na basen, można porównać do wyjścia na lodowisko. Na początku (czyli przez około pół godziny) trzymasz się bandy i modlisz się, żeby nie skręcić kostki (albo, żeby jakiś debil w ciebie nie wjechał, bo oddać będzie ciężko). Dopiero potem, gdy nabierzesz odwagi, puszczasz się ściany i "motylem jestem, aaa...". A potem zaliczasz pierwszą glebę, do której i tak prędzej czy później dojść musiało (jeżeli jesteś mną).

Tak więc, przez blisko trzydzieści minut, tkwiłam w najpłytszym kącie basenu i rozmarzonym wzrokiem śledziłam pływające wokół mnie syreny i walenie. Och, jakże chciałabym tak pływać... W końcu siostra się wkurzyła i pomogła mi wypłynąć wypchnęła mnie na środek basenu. Moim jedynym kołem ratunkowym (bo ona jest ostatnią osobą, której zaufam) była piankowa deska, dzięki której jeszcze nie zatonęłam. Po pokonaniu kilku długości basenu (z deską i siostrą) w końcu załapałam o co chodzi i przez pozostały czas "pływałam" sama (z deską pod brzuchem rzecz jasna). Pokonywałam połowę długości basenu, tam i z powrotem, bo dalej woda wynosiła już 180 cm i automatycznie po pokonaniu środkowego słupka, wyznaczającego wysokość 160 cm, aktywował się we mnie cykor.

Gdybym od razu się odważyła i odepchnęła od brzegu, a nie ślęczała w kącie i powtarzała w myślach mantrę "Boże, weź mnie nie utop. Boże, weź mnie nie utop.", pływałabym sobie znacznie dłużej. Niestety jak na lodowisku, jak już się "rozjeździsz" to trzeba schodzić z tafli.

Z tym "zejściem z tafli" miałam niemały problem. Pani Grawitacja postanowiła trochę się nade mną poznęcać i upokorzyć mnie publicznie. Ledwo wgramoliłam się na drabinkę, na szczęście trzy kroki dzieliły mnie od ławki, na którą od razu padłam. Czułam się, jakby po trzech miesiącach wyciągnięto mnie z gipsu. Panowanie nad kończynami odzyskałam dopiero po kwadransie i, chwała Panie, doszłam do szatni cało.

Jak widać, znak zodiaku zobowiązuje, bo w wodzie czułam się dosłownie jak ryba (chociaż jak z niej wyszłam, to przypominałam żabę). Rodzina była zaskoczona moimi postępami po niecałej godzinie pływania; ja również sama sobie się dziwiłam. Najpiękniejsze było to słodkie wycieńczenie, które w tak zaawansowanym stopniu, ogarnia człowieka tylko po basenie. Pozornie ociężała, czułam się lekka jak piórko. Po raz pierwszy, od niepamiętnego czasu, porządnie się wyspałam, a na drugi dzień czułam się jeszcze lepiej, chociaż miałam lekkie zakwasy. Ale jakąś cenę trzeba zapłacić.

Jak pomyślę, że od teraz co tydzień będę miała takie atrakcje, to aż mi fajnie w środku. Przy okazji łączę przyjemne z pożytecznym i może w końcu schudnę?