My name is Juliet

Skoro nie mogę kochać, to chcę chociaż cierpieć. Mieć powód, dla którego każdej nocy, pościel wilgotnieje od wylanych łez. Mieć kogo nienawidzić. 

Tymczasem, ogarnia mnie bezsilność; osłabia samotność, która jak nowotwór, powoli zabija moją duszę. 

Z dnia na dzień, boli coraz bardziej. Już za późno, by wyzdrowieć. Lekarstwo jest za drogie i nieosiągalne.

Zasnę dziś na różach,

co krzyżem moim są.

Sprawiają mi ból,

ale to nie znaczy nic.

Tęsknota ta, w nocy mej

i w deszczu

i twój śmiech

to najgorsze, co może być.

Żyję dzięki wyobraźni. Widzę cienie moich kochanków. Karmię się miłosnymi historiami.
Moimi przyjaciółkami są siostry Brontë. Schmitt, jak dobry wujek, daje mi cukierki.
Gdy zamykam książkę i gaszę światło, w głowie układam własny romans, pełen niebieskookich amantów i miłosnych uniesień.

Pamięć, to studnia cierpień, co nie ma dna.

Ciało twe, zakazane dla mnie jest,

a nad nim miłość ma kołysze się.

Cierpię na chorobę wieku. Rozumie mnie jedynie Cisza, która towarzyszy mi każdej nocy. Pomaga mi oddychać, osusza słone łzy, delikatnie głaszcze po głowie i tuli do snu. Jest lekarstwem na zszargane nerwy, ale duszy pomóc nie potrafi.

Nienawidzę róż,

tak jak moich łez.

Życie boli mnie,

ale wierzę wciąż

w stracone sny.

Ja znowu chcę

upoić się

zapachem róż.

Mozart l'Opera Rock

***

Tęsknie patrząc, na skąpaną w kroplach deszczu szybę, wyczekuję choinek, przykrytych białą pierzyną. Chcę znowu rozkoszować się wonią cynamonu i pomarańczy. Poczuć ciepło swetra i gorącej herbaty.
Chcę zimy.

***

Chcę być Julią.
Chcę kochać i być kochaną.
Chcę cierpieć i zadawać ból.
Chcę zabijać i umierać z miłości.

Chcę Romea, który skróci moje męki.