Królewna Śnieżka

Tej ostatniej, listopadowej nocy, w sercu gości już grudzień. Latarnia rzuca cień nagich gałęzi, które tańczą z wiatrem zmysłowe tango na ścianie pokoju. Możliwe, że gdybym niespodziewanie przebudziła się w nocy, taki obraz wzbudziłby we mnie lęk. Jednak teraz nie czuję strachu.

Na sekundę zamykam oczy i spod przymkniętych powiek obserwuję biały świat. Gałęzie drzew pokrywa śnieżnobiała pierzyna; czerwone brzuszki gilów kontrastują z mleczną nicością; zbłąkane promienie słońca zamieniają płatku śniegu w skrzące się diamenty, a mroźne powietrze otrzeźwia, obolały od natłoku myśli, umysł. Okazuje się, że piękno nie zawsze musi być kolorowe.

Bosymi stopami delikatnie stąpam po śnieżnym puchu. Zamiast kłującego bólu, czuję delikatne łaskotanie. Mroźna fala wiatru, spływa po moich nagich ramionach i rozwiewa połacie atłasowej sukni. Kasztanowe, długie włosy, niesione podmuchem, unoszą się, to swobodnie opadają na nagie plecy. Schylam się, by dotknąć śniegowego puchu. Nadaremno usiłuję uformować z niego pocisk; temperatura jest za niska. Po chwili tracę zainteresowanie dziecinnymi zabawami, bo moją uwagę przykuwa widziana z dala sylwetka.

Po rozległym, ośnieżonym polu, powoli stąpa nieznany mi mężczyzna. Zauważam jego skąpe okrycie i przez chwilę zastanawiam się, czy aby nie jest mu zimno, jednak zaraz potem przypominam sobie, że ja również nie jestem ciepło ubrana. Im mniejsza dzieli nas odległość, tym bardziej się niecierpliwię. Jego kruczoczarne włosy lśnią w promieniach słońca; biała koszula pod wpływem mocniejszego podmuchu zsuwa się z prawego ramienia. Idąc, nie rozgląda się na boki. Dzielą nas ostatnie metry, kiedy nagle on się zatrzymuje. Wzrok kieruje wprost na mnie; czuję, że spojrzeniem chce mi coś powiedzieć. Otwiera usta, ale nie słyszę jego słów.

Nagle zrywa się mocny wiatr. Fala białego kurzu wpada mi do oczu; gałęzie drzew zrzucają śnieżną pierzynę i nagimi członkami zdają się mnie przepędzać; gile uciekają w popłochu. Dotychczasowy spokój opuścił mój umysł, chęć poznania tożsamości nieznajomego została wyparta przez konieczność ucieczki. Biegnę przed siebie, przez mleczną mgłę nie widzę dokąd uciekam. Kierunek wiatru ulega zmianie, mocne podmuchy popychają mnie w nieznane. Wycieńczona walką z żywiołem, ledwo utrzymuję się na nogach. Stawiam ostatnie kroki i padam.

Zamiast na zimnej ziemi, wylądowałam w gorących ramionach. Zawierucha trwa nadal. Z oddali dociera do mnie moje imię, wypowiadane przepitym barytonem. Na policzkach czuję delikatne mrowienie, jakby topiące się płatki śniegu. Z trudem unoszę powieki. Moim oczom ukazuje się widok strapionej twarzy. W sekundę potem, napięte rysy łagodnieją. Słyszę głęboki oddech ulgi. Krótką chwilę przyglądam się pełnym ustom i tonę w błękicie oczu, w których rozpoznaję mężczyznę, nawiedzającego mnie co noc. Ostatnimi siłami unoszę dłoń i muskam palcami jego policzek, dotykam kosmyka włosów. Upewniam się, że jest tu naprawdę.

Mimo, że nie jest mi zimno, jego uśmiech rozgrzewa mnie od środka. Przez pewien czas przyglądamy się sobie w milczeniu. Zauważam, że odległość między nami z sekundy na sekundę jest coraz mniejsza. Czując jego oddech na twarzy, zamykam oczy. Po chwili jego usta opadają na moje. Żarliwie się w nie wpijam, smakuję je. Czując mój zapał, przyciska mnie mocniej do siebie. Jego dłonie błądzą po mym ciele, rozchylają materiał sukni. Zdzieram koszulę z jego ciała i wtulam się w tors. Rozwieram usta, by zaczerpnąć oddechu, tymczasem on wsuwa w nie język. Zalewa mnie fala rozkoszy, czuję go wszędzie. Jego dłonie głaszczą me ciało; język tańczy w ustach. Zlewamy się w jedno.

Tymczasem tracę siły. Coraz słabiej napieram na jego ciało. Oboje zwalniamy. Seria namiętnych pocałunków przeradza się w delikatne cmoknięcia. Gwałtowny dotyk zastępują muśnięcia palców. "Ostatni pocałunek na dobranoc." - zdaję się słyszeć. Brakuje mi sił, by unieść powieki. Tak bardzo chcę zobaczyć go jeszcze raz. Czuję, jak gładzi mój policzek, muska ustami moje czoło. "Śpij." - szepcze.

***

Otwieram oczy i widzę wypłowiałą tapetę, regał pełen książek, stary telewizor w kącie pokoju, a wszystko to oblewa szarość, wpadająca przez okno.

Błogosławieni Ci, którzy mają wyobraźnię, albowiem do szczęścia nic więcej im nie potrzeba.

Teoretycznie nic. Praktycznie, chciałabym w końcu coś poczuć. 

***

Uzbrojona z ciepły koc, paczkę chusteczek i kubek zielonej herbaty wyruszam na spotkanie z "Anastazją".
Za niecałe pół godziny przywitam grudzień. Miesiąc nadziei.