C'est la vie

Podczas dzisiejszych porannych kontemplacji, gdy domownicy jeszcze spali, a ja w welurowej piżamie siedziałam na parapecie okna, zadałam sobie pytanie: "Dlaczego tylko w szare dni, dostrzegam kolory życia?". Odpowiedź wydała mi się absurdalna, bo doszłam do wniosku, że cieszyć potrafię się tylko wtedy, gdy świat wokół mnie płacze.

W deszczowe, szare dni, wszystko wydaje mi się o niebo lepsze. Powietrze jest przyjemniejsze, zielona herbata lepiej smakuje, a i książki intensywniej pachną. Tym lepiej, że ten deszczowy, szary dzień jest sobotą, kiedy to obowiązki szkolne są ostatnią rzeczą, o której myślę.

Ponadto takie dni są idealne do czytania. Atmosfera sprzyja zatopieniu się w lekturze, a szarość za oknem pobudza kolory wyobraźni.

Osobiście wolę książki wypożyczać, niż kupować. Sama wizyta w bibliotece jest dla mnie swoistym, comiesięcznym rytuałem. Chodzę pomiędzy regałami, uginającymi się pod ciężarem książek, moje nozdrza wypełnia słodkie, ciepłe powietrze, a oczy nie wiedzą, gdzie mają patrzeć. Przewracanie podniszczonych stronic, niezwykle na mnie działa. Oczami wyobraźni widzę poprzednich czytelników, czuję emocje, towarzyszące im podczas czytania. Książki z biblioteki mają duszę. Te z księgarni tylko intensywniej pachną.

Muszę przyznać, że ostatnio nasza gminna biblioteka stanęła na nogi. Dzięki dodatkowym funduszom, regularnie zaopatruje się w najnowsze tytuły książek. Smuci mnie to, że mało osób czyta, ale z drugiej strony - więcej książek dla mnie.

Udało mi się nawrócić moją siostrę, która ostatnimi miesiącami odwiedza bibliotekę razem ze mną. Wypożyczamy książki na dwie karty i za każdym razem wracamy do domu z blisko dwudziestoma tomami. Czytamy na zmianę. Dzięki tym krótkim chwilom w bibliotece, gdy razem penetrujemy półki w poszukiwaniu wzruszających romansideł, a później rozmowom o przeczytanych książkach, czuję, że mam siostrę. I bez wahania mogę powiedzieć, że urodziła nas jedna kobieta.

Ostatnie, chłodne noce, spędzałam ze Schmittem. Muszę stwierdzić, że jego nazwisko widnieje na pierwszym miejscu listy moich ulubionych pisarzy. Uwielbiam jego styl pisania. Czytając, mam wrażenie, że szepcze mi do ucha miłosne historie, których sama jestem bohaterką. Pozornie błahe słowa, rozgrzewają mnie od środka i pozwalają marzyć o takiej cudownej miłości, o nieśmiertelnym uczuciu. Podczas wczorajszej wizyty w bibliotece, zaopatrzyłam się w kolejną książkę jego autorstwa: "Moje życie z Mozartem". (Tytuł nieprzypadkowo przykuł moją uwagę. Nadal nie potrafię uwolnić się z sideł "Mozart, l'Opera Rock".)

Zresztą, co do książek nie jestem wybredna. Czytam wszystko, co wpadnie mi w ręce. Pochłaniam ckliwe romansidła, wstrząsające thrillery psychologiczne a nawet powieści fantasy. Podoba mi się wszystko, co wnosi coś w życie.

***

Z serii "Dzień w obiektywie", czyli marne trzy megapiksele w moim telefonie:

(Zdjęcia nie były obrabiane w żadnym programie. Ich szarość oddaje prawdziwe kolory dzisiejszego dnia.)

Karteczkę, widniejącą na zdjęciu, nabyłam wraz z początkiem tygodnia. Do tablicy korkowej na szkolnym korytarzu, ktoś przyczepił "ogłoszenie": "Take what you need". Miłości już nie było, więc wzięłam wiarę.
Niby to tylko zwykła karteczka, jednak za każdym razem gdy na nią patrzę (zajęła honorowe miejsce na mojej tablicy korkowej nad biurkiem), ogarnia mnie dziwne uczucie ciepła. Może mi nie uwierzycie, ale ta karteczka naprawdę przywraca wiarę w siebie.

Zdjęcie obok przedstawia moje krzywe stopy i ukochany fotel, na którym przesiaduję podczas czytania książek, pisania postów, uczenia się do szkoły i konsumowania posiłków. Ponadto, to ten sławny fotel, na którym przesiadywało Poczucie Winy (z TEGO postu) i Niewidzialny Ideał (z TEGO postu). Ogólnie dużo wspomnień jest związanych z tym fotelem. 

Moje łupy z biblioteki. Od góry:

A. Sapkowski "Wiedźmin" (bo nigdy nie czytałam),

E.E. Schmitt "Moje życie z Mozartem" (bo kocham i Schmitta i Mozarta),

M. Milcke "Gej w wielkim mieście" (bo siostra czytała i poleciła),

J. Marsden "Jutro" (bo dużo o tej książce słyszałam i jestem jej ciekawa),

C. Hand "Nieziemska" (bo okładka mi się podobała, a i fabuła dobrze się zapowiada),

D. Glukhovsky "Metro 2033" (bo ta książka to legenda i trzeba ją przeczytać).