Bury the old world

Zestresowana czekam na swoją kolej. Próbuję nie słuchać spowiadającej się kobiety, która tak głośno wypowiada swoje grzechy, że słyszy ją cały kościół. Po fakcie wpadam na pomysł, że formułę spowiedzi mogłam napisać sobie na ręce. Nie byłoby teraz problemu.
Po chwili rozlega się charakterystyczne stukanie. Biorę głęboki oddech i śmiało wchodzę do konfesjonału. Od dziesięciu lat recytuję tę samą formułkę. Tylko grzechów kilka doszło. Uradowana w duchu, że się nie pomyliłam, słucham kazania proboszcza. Dostałam tę samą pokutę co ostatnio. (Jakżeby inaczej, skoro mówiłam te same grzechy.)
Po koślawym znaku krzyża wychodzę z konfesjonału i siadam w ławce obok mamy. Klękam na wilgotnej desce, składam ręce i recytuję w myślach zadane mi przez księdza modlitwy. Skończyłam odmawiać pokutę, ale coś kazało mi nadal klęczeć. Ukradkiem rozglądam się po bokach, czy ktoś mnie nie obserwuje. Na szczęście nikt nie był mną zainteresowany. Składam ręce pod ławką i zaczynam się modlić. Po swojemu.
Skromnym "Cześć." witam się z Bogiem. Na początku przepraszam Go za to, że dawno się nie odzywałam. Potem opowiadam Mu o ubiegłym tygodniu; o dwóch jedynkach w szkole, o facecie, z którym piszę, o tej sukience, którą widziałam na pewnej stronie internetowej... Rozmawiając z Nim, zapominam kim jest. Zapominam gdzie jestem. Dopiero szturchnięcie mnie w ramię przez pewną kobietę sprowadza mnie z powrotem na ziemię. "Porozmawiamy potem." - znakiem krzyża kończę "modlitwę" i siadam w ławce.

***

Na cmentarnej ścieżce zobaczyłam martwego motylka. Najwyraźniej zmarzł w nocy. Zrobiło mi się go żal. Gdyby nie ludzie wokół mnie, z pewnością podniosłabym go z kamieni i położyłabym w bardziej godnym miejscu. Ale przecież jestem już prawie dorosła, a użalanie się nad martwymi stworzonkami jest dziecinne, nieprawdaż?
Kilka chwil później podobny motyl usiadł na nagrobku, przy którym stałam. Rodzice z pewnością go nie zauważyli, bo byli zajęci rozmową z dawno niewidzianymi znajomymi. Moją uwagę przykuły jego czarne skrzydła. Po chwili odleciał, a ja zdałam sobie sprawę, że dzisiejszego dnia spotykałam same motyle, a nie widziałam ani jednego kruka.

***

Co roku przy nieznanym mi grobie spotykam pewną staruszkę. Zawsze ma na głowie czarny kapelusz i jest ubrana w szare futro, wyglądające na niesamowicie drogie. Każdego roku siedzi na ławeczce przy grobie i ze łzami w oczach oraz drżącymi wargami odmawia różaniec. Czasami się załamuje i wybucha płaczem, po czym znowu wraca do modlitwy. "Przypadkowo" zrzuciłam pokrywkę znicza, która poturlała się kilka centymetrów od grobu. Podnosząc ją, byłam w stanie odczytać napis na nagrobku, czego wcześniej zrobić nie mogłam, bo zasłaniał mi stroik. Wywnioskowałam, że kobieta opłakuje swojego męża, który zmarł kilka lat temu. Od tego też czasu, co roku spotykam ją w tym samym miejscu, z różańcem w ręku i łzami w oczach. Oto jest definicja prawdziwej miłości.

***

Widok nagrobków dał mi dużo do myślenia. Zdałam sobie sprawę z tego, że ubiegły miesiąc do udanych nie należał. Chciałabym cofnąć czas i zmienić bieg niektórych wydarzeń, jednak to niewykonalne. Patrząc na języki ognia, tańczące w zniczach i wdychając powietrze przesycone siarką, doszłam do wniosku, że potrzebuję zmian. Znowu.

Nowy miesiąc jest okazją do wdrożenia w życie nowych planów. Nie jest ich wiele, jednak czy uda mi się spełnić je wszystkie?

1. Wziąć się za naukę.

Niby się uczę, niby odrabiam zadania domowe i niby codziennie jestem w szkole, ale moje oceny mówią co innego. Ciągle jestem rozkojarzona, a na lekcjach myślę o wszystkim innym, tylko nie o tym co mówi nauczycielka. Brakuje mi czasu, by spokojnie usiąść z podręcznikiem i przeczytać ze zrozumieniem temat. No i potem sypią się kapy.

2. Wziąć się za tłuszcz.

Po raz pierwszy mam prawdziwą motywację do ćwiczeń. Nie, nie zarwałam ulubionego fotela ani na wadze nie wyskoczył mi error, ale dość się dzisiaj naoglądałam grubych bab. Niekoniecznie starych, bo starość akurat rządzi się własnymi prawami (wątpię, żeby było dane mi się zestarzeć, więc na razie o tym nie myślę). Zastanawiałam się, jak można aż tak bardzo się zapuścić, żeby przewracać swoim tyłkiem ludzi stojących przy grobach. Niestety pani Szybka Przemiana Materii mnie opuściła i mój brzuch powoli zaczyna się coraz bardziej zaokrąglać. (O moim grubym zadzie nawet nie wspomnę.) Tak więc od dziś zaczynam ćwiczyć z panią Ewą i Mel B. Tak, dobrze wiem, że polegnę po dziesięciu minutach, ale od razu pomyślę o grubych zadkach i motywacja wróci. Przynajmniej taką mam nadzieję. Trzymajcie kciuki!

3. Wziąć się za taniec.

Kiedy ostatni raz tańczyłam? Oto jest pytanie. Kiedy ostatni raz się rozciągałam? Oto jest kolejne pytanie. Zaniepokoił mnie ból przy robieniu szpagatu. "O cholera." - mówię. "!@#$%" - myślę. Ponadto podczas kolacji (składającej się z pączka z marmoladą, bo sprzedawali na cmentarzu) oglądałam "Dirty Dancing". "Cholera, też tak chcę..." - mówię. "To czemu kurwa siedzisz i żresz?!" - myślę. No właśnie, czemu?
Przecież tak bardzo chcę, żeby kiedyś jakiś facet spojrzał na mnie głodnym wzrokiem.

4. Wziąć się za pisanie.

W notatniku mam tysiące nieskończonych opowiadań. Ciągle kreuję nowe światy, które ostatecznie są za płytkie, a bohaterowie za bardzo oklepani. Potrzebuję porządnego kopa w dupę, żeby wreszcie skończyć coś, co wcześniej zaczęłam. Z pseudo wierszami jest to samo. Marginesy zapisuję pojedynczymi wersami, do których nie umiem wymyślić reszty. Najważniejsze czego potrzebuję, to wena, chęci i CZAS.

Hello November. Please, be good to me.

***

Jeszcze jedno mam do powiedzenia. Niejedno ciacho przykuło dzisiaj mój wzrok, a i niejedno odwzajemniło spojrzenie. Wszystko to oczywiście miało miejsce w sąsiedniej wsi, skąd według tradycji powinnam mieć męża. Tradycji stałoby się zadość, gdyby owe ciacha nosiły na plecach karteczki z numerami telefonów. Tymczasem ze smutkiem muszę przyznać, że już nigdy nie zobaczę ani jednego z nich. No chyba, że za rok się odważę i poproszę o numer sama.

***

Cały czas chodzi mi to po głowie...

Bez lustra nie umiesz żyć. 

Malujesz się, żeby w ogóle być. 

Mozart l'Opera Rock