la luna es tuya

Mam herbacianą chwilę i znajomy ból. Tak pachnie wanilią z miodem, a tak ciężko swobodnie odetchnąć. Niech nie boli tak blisko serca, niech to nadal wina kręgosłupa, błagam. Już mi dość lekarzy i szpitali. Przepraszam Tato. Następnym razem spotkamy się w domu. Jestem tchórz, wiesz. Tak staram się nie rozpłakać na widok kabli i dźwięk monitora. Kogo mam winić. Tato, zabrano mi połowę Ciebie. Nie wiem co będzie, jak zabiorą całego. Niech oddadzą, błagam. Przecież jeszcze jest nadzieja. Mam waniliowy moment i znajomy ból. Niech boli. Przynajmniej czuję, że jeszcze żyję. Tylko zostaw serce. Niech to będzie kręgosłup, nie serce, błagam. Tak pachnie, a tak boli żeby poczuć. Mam nowy początek tej jesieni. Niespodziewanie dobre wyniki matury. Pierwszą wakacyjną pracę i marne wynagrodzenie. Niespełnione marzenia, ale przyszłościowe studia blisko domu. Mimo wszystko jestem szczęśliwa. Za mało mi mówisz, że mnie kochasz. Może za dużo chcę. Jeszcze więcej tęsknię. Bardzo mnie boli. Musiałbyś być cały czas, bo mnie ciągle coś nie tak. Nie chcę tych białych tabletek. Jedna to za mało, a więcej mi nie wolno. Muszę sobie zabronić. Tak polubiłam wodę. Jeszcze uczę się jej ufać. Ten codzienny szum autostrady mam zamiast morza. Nie boję się wypaść z okna, choć to niebezpiecznie tak siedzieć. Zawsze mruczysz jak mi smutno i łaskoczesz wąsami. Czytam Borszewicza. Tyle nienawiści w jego miłości do Nieobecnej. Też tak kocham.