...

Nie lubię powrotów. Usprawiedliwiania swojej nieobecności. Przepraszania i obietnic poprawy. Dlatego więcej nie wrócę. Nigdzie się nie wybieram.
Oficjalnie zostało mi sto dni. Na długo zapadnie mi w pamięci sobotni wieczór, choć nie takiej studniówki się spodziewałam. Nie było eleganckiego lokalu, osób towarzyszących ani mnie pijanej. Była za to koronkowa czarna sukienka, buty na obcasie, włosy upięte w kok i mocny makijaż. Komplementowali mnie praktycznie nieznajomi, niektórzy mnie nie poznali. Czułam się piękna.
Nie założyłam okularów. Pozornie nieistotne, jednak z moją wadą wzroku mogłam przewidzieć konsekwencje. Zawaliłam poloneza. Mianowicie, pomyliłam partnerów. Widziałam faceta drugi raz w życiu, a bez okularów każdy facet wyglądał podobnie. Dopiero będąc za blisko zorientowałam się, że to nie ten. Nim się cofnęłam, jedna dziewczyna zdążyła mnie wyprzedzić. Mój potencjalny partner został sam, za nim ustawiały się kolejne pary. Pozbawiona wyboru musiałam przepchnąć koleżankę z klasy do przodu, a sama porwać dłoń jej partnera. Ciężko opisać zdezorientowanie i rozbawienie reszty. Wszystko doskonale będzie widać na filmie. Pocieszam się faktem, że nie ja jedna zatańczyłam po swojemu. Nie dziwią mnie liczne pomyłki, skoro było tak mało prób. Jednak mój występ był szczególny.
Zsuwająca się podwiązka i obolałe stopy nie przeszkadzały mi w szaleństwach z Marlenką. Do tańczenia mieliśmy dwie sale, na jednej typowo klubowa muzyka, na drugiej tradycyjna. Był dym, kolorowe światła i drżący od basów parkiet. Byłam w swoim żywiole.
Do domu wróciłam przed szóstą. Tradycyjnie straciłam głos i podarłam rajstopy. Leżąc w łóżku i usiłując zasnąć przemyślałam wszystko od początku.
Muszę wybrać. Jestem już dorosła.