la luna es tuya

Po raz pierwszy w życiu zaczynam myśleć o śmierci. Wiem, jak żałośnie to brzmi. Jednak myśląc nad tym wszystkim, przez co ostatnio nie potrafię uspokoić drżenia rąk i płaczu, w tym widzę jedyne rozwiązanie. Mam ochotę zasnąć i się nie obudzić.
Wracam ze szkoły wieczorem. Jem odgrzany w mikrofalówce obiad. Wyjmuję książki z torby, zamykam drzwi i usiłuję skupić się na nauce. Kilkakrotnie czytam jedno zdanie, za nic nie potrafiąc go zapamiętać. Nie umiem się uczyć. Jeszcze nigdy nie miałam tak fatalnych ocen. Przerażenia maturą nawet nie umiem opisać. A zostały tylko cztery miesiące.
Kolejny raz przystępuję do egzaminu na prawo jazdy. Jak przez cały kurs nie rozpłakałam się ani razu, teraz zaczynam wyć, gdy tylko zamknę drzwi samochodu. "Mysza, wiesz, że na nerwy nic ci nie pomogę", mówi instruktor. Dodatkowe jazdy utwierdzają mnie tylko w przekonaniu, że umiem jeździć. Jednak egzaminu zdać nie potrafię. Podarłam wszystkie negatywne arkusze, już wczoraj wyrwałam dzisiejszą kartkę z kalendarza. Nie chcę nawet myśleć o tym, co znowu czeka mnie za kilka godzin. Niedobrze mi na myśl, ile pieniędzy wyrzuciłam już w błoto. Nie chcę kontynuować kursu, mam już tego serdecznie dość. W domu wieczna wojna o pieniądze. Nawet siostra zaczęła mnie bronić. Rozumie moją sytuację, sama na prawo jazdy, ale boi się jeździć. Reszta rodziny oczywiście tego nie rozumie. Zresztą kto rozumie strach innych?
Nikomu nie mówię jak się czuję. Przynajmniej staram się tego nie zdradzać, ale jest mi coraz ciężej. Łzy same cisną się do oczu, trzęsą mi się ręce, znowu boli mnie brzuch, choć było już na tyle dobrze, że całkowicie zapominałam o swojej fobii. Widząc swoje odbicie w lustrze, mam ochotę je roztrzaskać. Nie potrafię na siebie patrzeć, nawet słuchać swojego głosu. Wiecznie boli mnie głowa, nie potrafię rano wstać z łóżka. Przytłacza mnie sama myśl o kolejnym dniu. 
Za dużo myślę o tym, o czym nie powinnam. Mogę wszystko skończyć, ale tego nie robię. Nie chodzi o strach. Tego jednego przestałam się bać. Ale co będzie ze siostrzyczką? Z Panem Poetą, który twierdzi, że mnie kocha? Nie wiem czy na to zasłużyłam. On o niczym nie wie, przynajmniej mam taką nadzieję. Nie chcę żeby wiedział. 
To chyba depresja. Bo jak inaczej wytłumaczyć mój stan? Zaczął się mój ulubiony miesiąc, mam wspaniałego chłopaka, za niedługo studniówka. Wiecznie płaczę, fatalnie się czuję, boję się myśleć o jutrze. 
Ale jeszcze mam nadzieję.