Kopciuszek spotyka Księcia

      Siedzę na ławce przed budynkiem policji. Obok mnie Siostrzyczka, bardziej zniecierpliwiona niż ja. Chłodne podmuchy drażnią łzawiące oczy. Pojedyncze kosmyki wilgoć skręca w loczki. Mogłam chociaż pomalować usta. Ledwo zdążyłam na autobus. Jeszcze po parasol biegłam z powrotem do domu, bo pogoda niepewna. Chustki nawet nie wiązałam. Wrzuciłam do torebki razem z książkami z łaciny, o których też prawie zapomniałam. Chciałam ubrać inną koszulę, ale niewyprasowana nadal wisi na suszarce. Wzdycham z politowaniem dla samej siebie i dłonią odgarniam włosy z twarzy. Staram się o tym nie myśleć, mimo to nerwowo rozglądam się wokoło. 

      I wtem widzę go po raz pierwszy. Szeroko uśmiechniętego, z rozwianymi włosami i w rozpiętej czarnej kurtce. 

   Krzyknęłam i gwałtownie poderwałam się z ławki, czym wystraszyłam Siostrzyczkę. Odwzajemniłam uśmiech i podeszłam bliżej, zmniejszając dystans między nami. Zapytałam czy mogę go przytulić, po czym rzuciłam się w jego ramiona. Delikatnie oplótł mnie rękoma, brodą sięgając czubka mojej głowy. Trwałam tak chwilę, wreszcie czując jego ciepło i słodki zapach.

      Podwiózł nas bliżej centrum miasta, skąd przeszliśmy do herbaciarni. Nie wiem ile czasu tam spędziliśmy. Towarzystwo Siostrzyczki nam nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, P. idealnie sprawdza się w roli przyzwoitki. Oczywiście więcej się śmiałam niż rozmawiałam. Uwielbiam jego poczucie humoru. Początkowo odwracałam wzrok, gdy na mnie patrzył. Nie przywykłam do takiego kontaktu. Do czasu, aż oboje odwróciliśmy się do siebie w tym samym momencie. Jakby to literacko określić: utonęłam w jego oczach. 

      W drodze powrotnej trzymaliśmy się za ręce. Czekał ze mną na autobus. Chciał nas odwieźć, ale podziękowałam. Już wystarczyło, że zapłacił za nas w herbaciarni. Siedzieliśmy na ławce, kiedy zaczęło padać. Dobrze, że mój parasol jest taki mały. Czułam jego oddech na moim policzku. Głaskał mnie po głowie, pacnął mnie w nos, a ja przypadkiem uderzyłam go parasolem. Zziębnięta i przemoczona, ale wsparta na ramieniu Pana Poety, nie potrzebowałam w tej chwili niczego więcej.

     Przez trzy lata nie uśmiechałam się tyle, co teraz. Przez pół roku czekałam na tę chwilę. Warto było czekać. Jestem przeszczęśliwa, mimo tego pełna absurdalnych obaw. Nie wiem jak się kocha. Trochę czuję się jak kopciuszek. Boję się północy.