Ostatni początek

Na rozpoczęcie roku szkolnego ubrałam się jak na pogrzeb. Nawet kolor włosów mi pasował. Choć planowałam je tylko trochę przyciemnić, nieoczekiwany efekt zachwyca wszystkich znajomych. Nawet sąsiadki twierdzą, że w czarnych włosach mi lepiej. Może nie przybrały one koloru smoły, ale są wystarczająco ciemne, by kontrastować z bladością mojej cery i podkreślać cienie pod oczami. Początkowo nie poznawałam swojego lustrzanego odbicia, ale zdążyłam już się przyzwyczaić. Podzielam opinię innych. Wyglądam lepiej. (Z niewiadomych przyczyn nie potrafię dodać zdjęcia. Ciekawych odsyłam do tego linku.)

Do szkoły dotarłam odpowiednio wcześnie. Miałam czas pomyśleć nad czekającymi mnie w tym roku wyzwaniami. Obawiam się matury, jednak na razie odstawiam ją na drugi plan. Jeszcze nie zmierzyłam się z egzaminem na prawo jazdy. Siedząc na szkolnym korytarzu (sama, tak lubię najbardziej) wspominałam minione dwa lata. Niesamowicie prędko zleciały. Wydaje mi się, że wczoraj byłam tą rudowłosą, szczupłą dziewczynką, której kazano w imieniu klasy wejść na scenę i uroczyście złożyć przysięgę pierwszoklasisty. Wtedy matura wydawała się taka odległa... 

Wiele obiecałam sobie na ten rok szkolny. Tradycyjnie zamierzam się uczyć, ale znając siebie, jak zwykle z regularnej nauki nic nie wyjdzie. Ponadto postanowiłam przestać narzekać. Jestem w tym mistrzynią, ale uznałam, że dołowanie samej siebie do niczego mnie nie doprowadzi. Prawdziwym wyzwaniem będzie dostrzeganie pozytywów, co na razie mi się udaje. Dostaliśmy najgorszą polonistkę i mimo wewnętrznego załamania nie pisnęłam ani słowa. Będę ponad to. To mój ostatni rok w tych murach. Zrobię wszystko, by wspominać go jak najlepiej.

À propos niezapomnianych wrażeń - dzisiejszy powrót autobusem na długo zapadnie mi w pamięci. Od kilku miesięcy cieszymy się darmową komunikacją, która jak wiadomo, musi mieć swoje wady. Chodzi o za małe autobusy, które ledwo mieszczą piętnaście osób. Wraz z początkiem roku szkolnego pasażerów zawsze jest więcej. Żałuję, że nas nie policzyłam, byłabym bardziej wiarygodna. Bo ciężko pojąć jak zdołaliśmy zmieścić się w kibitce (tak pieszczotliwie nazywamy nasz zdezelowany autobusik). Staliśmy dosłownie jeden obok/na drugim. Współczuję tym, którym udało się usiąść. Zapewne leczą teraz siniaki zadane łokciami i rozmasowują podeptane stopy. Wjeżdżając na ronda i ostre zakręty nie wiedziałam czy się śmiać, czy płakać. Kurczowo trzymałam się Siostrzyczki, bo do poręczy nie miałam dostępu. Nie minęła chwila, a wnętrze autobusu zamieniło się w saunę. Okna oczywiście nie dało się otworzyć, a każdy postój na przystanku gwarantował tylko kolejnych pasażerów. Chwała Panie, że mogłam zdjąć żakiet (oczywiście przy okazji nokautując kogoś łokciem, najmocniej przepraszam!). Brak tlenu solidnie dawał nam się we znaki. Siostrzyczka grała w kółko krzyżyk na zaparowanej szybie, nasz autobusowy kolega (którego imienia nigdy nie potrafię zapamiętać) zaczął teatralnie ocierać pot chusteczką (widok iście komiczny), a reszta pasażerów rzucała zabawne komentarze lub histerycznie się śmiała (nie było jak płakać, bo łzy zdołaliśmy wypocić). Przeciśnięcie się przez tłum ku wąskim drzwiom kosztowało mnie niemało wysiłku, jednak będąc już na zewnątrz i doznając minimalnego szoku termicznego, po raz kolejny doszłam do wniosku, że zdanie prawa jazdy będzie najszczęśliwszym wydarzeniem w moim życiu. 

TL;DR

1.) zafarbowałam włosy

2.) zaczęłam ostatni rok liceum

3.) postanowiłam przestać narzekać

4.) dostałam najgorszą polonistkę (ale nie narzekam)

5.) przeżyłam morderczą jazdę autobusem