Three Days in Cracow

Pocztówki, bilety, ulotki -
 dla mnie bezcenne pamiątki.

Wieczór spędzam z chusteczkami, gorącą herbatą z kilkoma kroplami Amolu i kołdrą podciągniętą pod samą szyję. Rozchorowałam się, ale było warto. Przeglądam zdjęcia z trzydniowego wypadu do Krakowa, kadruję je, rozjaśniam; ogólnie staram się nadać im przyzwoitą formę, by móc je upublicznić. Warto było uwiecznić te chwile, obrazki przywołują miłe wspomnienia. 

Tęsknię za Krakowem; za tą trzydniową wolnością, oderwaniem od wszelkich obowiązków, zasypianiem po pierwszej (oczywiście Siostrzyczka odpadała przed dwudziestą drugą), szerokim parapetem, widokiem z okna, piętrowym łóżkiem, obwarzankami, Galerią Krakowską, rynkiem i zagranicznymi turystami, których podsłuchiwałam. 

To tam pierwszy raz jechałam pociągiem, najlepszym i najwygodniejszym środkiem transportu (do tego różowym), byłam w prawdziwym klubie (co prawda wyszłam z niego po kilku minutach, ale i tak się liczy), spacerowałam nocą po rynku i uciekałam przed gołębiami (wcześniej mnie nie atakowały, a tam momentami akcja jak u Hitchcocka). 

Na miejsce dotarłyśmy dwoma autobusami. Tak wyszło, że akurat tego dnia nie tylko my postanowiłyśmy wybrać się do Krakowa, przez co brakło miejsca. Hostel, w którym się zatrzymałyśmy, na początku trochę nas rozczarował, lecz później doceniłyśmy jego lokalizację i klucz do głównych drzwi (dzięki czemu mogłyśmy wracać o której nam się podobało). Na obiady/kolacje chodziłyśmy do typowej polskiej restauracji, której wystrój i przepyszne pierogi zapamiętam na długo. Dużo czasu spędziłyśmy w Galerii Krakowskiej - największej i najpiękniejszej, w jakiej kiedykolwiek byłam. Miałam okazję skosztować horrendalnie drogich makaroników francuskich - najpyszniejszych słodyczy, jakie kiedykolwiek jadłam.

To nie było moje pierwsze spotkanie z Krakowem. Byłam tam jako ośmioletnie dziecko, nieświadome piękna tego miasta i jego historii. Tym razem patrzyłam na wszystko inaczej. Starałam się zapamiętać jak najwięcej. Obiecałam sobie tam wrócić, co na pewno zrobię. Kraków jest magiczny.

Z wypadu wyciągnęłam ważną lekcję - powinnam przestać planować. Starałam się jak najmniej myśleć o wyjeździe, pakowałam się na ostatnią minutę. Pani Emetofobia prawie w ogóle mi nie dokuczała, a mimo nie swojego łóżka przesypiałam całe noce. Spontaniczność mi służy.

(Ostrzeżenie dla epileptyków! Ręka wyjątkowo mi się trzęsła.)

Poniższe musiałam napisać. Czytając te wypowiedzi i nie znając ich kontekstu, raczej nie wywołam na Waszych twarzach uśmiechu. Ale my byłyśmy spłakane.

Pokój. Robimy zdjęcia z życzeniami urodzinowymi dla Braciszka.

Siostrzyczka (do Marlenki): Sułgut, kusisz.

Ja (nie dosłyszałam): Co robi?! 

Marlenka: DZIĘKI.

Marlenka zabrała Siostrzyczce telefon.

Siostrzyczka: Ustawiłaś swoje zdjęcie na tapetę, prawda?

Marlenka: Nie.

Siostrzyczka: Uff, już się bałam.

Galeria Krakowska. Pijalnia czekolady Wedel. 

Kelnerka: Czym panie chcą płacić?

Marlenka: Pieniędzmi.

Ulica Bracka. Godzina dwudziesta trzecia. 

Jakiś koleś: Czy mają panie ochotę na imprezę?

Marlenka: Oye, perdona, no tengo tiempo.

Rynek. Kilka minut przed północą. 

Jakiś koleś: Może imprezka dzisiaj? 

Marlenka: Ile ci płacą? 

Od lewej: Marlenka, Siostrzyczka, ja, Gabi.

 

 

Marlenka paparazzi.

 

Mądrość Gabi: Wakacje się nie kończą, one ciągle trwają. I tego będę w tym tygodniu się trzymać.