RAMDAGADAM

Dopiero doszłam do siebie po czwartkowej ekstremalnej pielgrzymce i babskim wieczorze połączonym z celebracją osiemnastych urodzin Gabi. Wstawanie o piątej rano, po czterech godzinach snu, nie jest dobrym pomysłem. Ze mszy pamiętam tylko, jak gryzłam się w język, by nie zasnąć na stojąco. Rozbudziłam się dopiero podczas drogi krzyżowej. Godzinne brodzenie w kałużach, ulewa i wiatr zrywający kaptury z głów miały być dla nas powtórką chrztu świętego. Przemoczeni i wyziębieni kolejne dwie godziny przesiedzieliśmy w autobusie. Nie było mowy o zwiedzaniu Jasnej Góry, choć jest tam co oglądać. Moją tradycją jest wychodzenie na wieżę, jednak przez fatalne warunki pogodowe została ona zamknięta. W drodze powrotnej podjechaliśmy do Leśniowa. Tamtejsze sanktuarium jest urokliwsze, cichsze i mniej komercyjne. Furorę robi źródełko i święte krówki, w które oczywiście się zaopatrzyłam.

Prawie pięciogodzinna podróż przedpotopowym autobusem w przedpotopowym towarzystwie minęła mi na obserwowaniu zalanej Częstochowy. Kilkukilometrowa leśna trasa przypadła na najintensywniejsze oberwanie chmury. Droga zamieniła się w rzekę, a wycieraczki nie nadążały ścierać szyby. Poruszone babcie zaczęły głośno komentować pogodę i dzwonić do swoich krewnych, tymczasem ja włożyłam słuchawki do uszu, oparłam głowę o szybę i skorzystałam ze sprzyjającej kontemplacjom aury.

Miałam czas pomyśleć, jak to w końcu ze mną jest. Od kilku lat przechodzę pewien kryzys wiary. Przestałam się modlić, a recytowane w kościele formułki stały się dla mnie bezwartościowymi wierszykami. Na pielgrzymkę jechałam tylko ze względu na mamę, która stwierdziła, że mam o co prosić. Owszem, przede mną najważniejszy rok; egzamin na prawo jazdy, matura, studia, pierwsza praca. Do podjęcia mam mnóstwo decyzji, tymczasem nie wiem co będzie jutro. Ostatecznie swoje modlitwy ograniczyłam do dwóch słów; Boże, pomóż, w kółko powtarzanych w myślach. Stać mnie na więcej, lecz na razie nie potrafię.

Gdy ulewa ustała i wjechaliśmy na autostradę, pierwszy raz w życiu zobaczyłam stado bocianów polujących na żaby. Nie wiedziałam, że te ptaszyska są takie wielkie. Żałuję, że ich nie uwieczniłam, bo była to scena jak z Animal Planet.

Do domu wróciłam przed dziewiętnastą, a za godzinę byłam już u Gabi. Zanim weszłyśmy do jej mieszkania kilka minut zajęło nam nadmuchanie balonów, w czy pomagał nam niezastąpiony chłopak Marlenki (możliwe, że to czytasz i się rumienisz, w każdym razie wiedz, że cię lubię i masz moje błogosławieństwo). Wpadłyśmy do jej mieszkania, obrzuciłyśmy balonami, złożyłyśmy życzenia i wręczyłyśmy prezent, który Marlenka misternie zapakowała w papier toaletowy, jak to na osiemnastkę przystało. Na babskim wieczorze nie mogło zabraknąć kobiecego piwa. Somersby jest kolejnym trunkiem, który jestem w stanie przełknąć. Okazuje się, że wcale nie jest zwykłym soczkiem, gdyż Siostrzyczce wystarczyła jedna trzecia butelki, by odpaść z gry (któż by przypuszczał?). Winę zwaliła na panujący w pokoju gorąc i niedospanie. Siostrzyczkę ominęło wszystko co najlepsze. Do późnej nocy/wczesnego rana siedziałyśmy na Chatroulette, gdzie gawędziłyśmy z napalonymi Hiszpanami, uroczymi Brytyjczykami i zjaranymi Serbami. Miałyśmy okazję sprawdzić nasz hiszpański w praktyce i szło nam całkiem dobrze. Marco i Milan (tak mi się wydaje) zabawiali nas serbskimi rytmami (RAMDAGADAM prześladuje moje myśli). Nie pamiętam o której położyłyśmy się spać, ani o której wstałyśmy. Wiem tylko, że to była pierwsza noc spędzona poza domem, kiedy Pani Emetofobia nie męczyła mnie swoją obecnością. Ba! w ogóle się nie pojawiła i może już nie wróci.

Moje spokojne nudne życie wywróciło się do góry nogami. Zapomniałam czym jest monotonia, a nauczyłam się spontaniczności. Nie sądziłam, że kiedykolwiek zdołam pokonać swoje fobie. Podoba mi się ta nowa ja - towarzyska, otwarta i beztroska (winą zawsze można obarczyć wino). Weszłam w pełnoletność już pięć miesięcy temu, tymczasem dopiero teraz zaczynam z niej korzystać.