Pozytywnie

Zaskakuje mnie moja produktywność. Co roku obiecywałam sobie jak najlepiej wykorzystać dwa miesiące wakacji, jednak do realizacji planów prawie nigdy nie dochodziło. Tymczasem udaje mi się codziennie zajrzeć do podręcznika z hiszpańskiego, przeczytać jeden dział repetytorium gramatyki angielskiej i rozwiązać kilka testów na prawo jazdy. O przyjemnościach (chociaż nauka języków jest dla mnie przyjemna, gorzej z przepisami ruchu drogowego) nie zapominam. Wczesnymi rankami czytam książki (na razie wszystko, co wpadnie mi w ręce; sierpień rezerwuję na lektury), a wieczorami oglądam filmy (ostatnio jest to Harry Potter; postanowiłam wreszcie zobaczyć wszystkie części po kolei) lub gram w gry (nałogowo maniaczę w NFS, gdzie wybieram opcję manualnej skrzyni biegów). Staram się regularnie ćwiczyć. Na początku lipca rozpoczęłam swoją przygodę z jogą i medytacją. Czuję się o niebo lepiej, przestał boleć mnie kręgosłup i zauważyłam, że potrzebuję mniej snu (!), dzięki czemu zyskuję dodatkowy czas. Piję hektolitry zielonej herbaty, zamiast słodyczy jem kwaśne jabłka prosto z drzewa sąsiada i zastanawiam się nad jakąś dietą, choć w moim przypadku może ona nie mieć sensu (bez czekolady nie potrafię pociągnąć dłużej niż dwa dni). Zauważyłam pewne zmiany w moim zachowaniu, co rodzina potwierdza. Częściej się śmieję, więcej rozmawiam ze starszą siostrą i mniej czasu spędzam zamknięta w pokoju. Ciągle próbuję nowych rzeczy. Skoro potrafię prowadzić samochód (na razie tak sobie, ale i tak idzie mi lepiej niż się spodziewałam) to zrobię wszystko. Dzisiaj dokonał się u mnie przełom. Wyprosiłam mamę z kuchni i sama zabrałam się za pieczenie ciasta. O dziwo owoc mojej pracy jest jadalny. Powoli przekonuję się do kulinarnych eksperymentów i zamierzam założyć Księgę absurdalnych przepisów. Ponadto uwolniłam się od facebooka. Odinstalowałam mobilną aplikację i wylogowałam się z przeglądarki. Korzystam tylko z messengera, który jest jedynym łącznikiem pomiędzy mną a znajomymi. Pogoda na razie nie rozpieszcza, jednak nie narzekam na deszczowe dni. Nie ma nic lepszego niż tomik poezji, gorąca herbata i akompaniament bębniących o parapet kropel.

***

Popołudnie z Leną. Słuchamy No.

- Kto to śpiewa?
- Podsiadło.
- A kto to?
- No on (pokazuję).
- Jaki ładny!

Mała wie, co dobre.

Już wiem, że ta piosenka zawsze będzie przypominała mi tegoroczne wakacje.

PS. Po raz kolejny postanowiłam dać szansę Instagramowi (KLIK).