Najpierw trzeba coś przeżyć, by później móc to wspominać

Noc z soboty na niedzielę była jedną z najwspanialszych w moim życiu. Nie, nie spędziłam jej z cholernie przystojnym umięśnionym brunetem ani pod paryskim rozgwieżdżonym niebem, jednak nocowanie na balkonie można zaliczyć do równie udanych przeżyć. Po imprezie osiemnastkowej Basi (a właściwie w jej trakcie, bo impreza kończy się wraz z odejściem gości) postanowiłam wraz z Dorotką nocować u solenizantki. Tak urokliwą porą - ciepłą nocą z miejscowo rozgwieżdżonym niebem, żal siedzieć w domu, dlatego przeniosłyśmy się na balkon. Zapaliłyśmy zapachowe świeczki, rozłożyłyśmy materace, przykryłyśmy się kocem i przez blisko trzy godziny (a może nawet dłużej, straciłam rachubę) kontemplowałyśmy pod gołym niebem. Po jakimś czasie dołączył do nas brat Basi wraz z kuzynem i jeszcze jednym chłopakiem, który sam przedstawił się nam, jako znajomy z autobusu. Kojarzę go z widzenia, jednak nadal nie mam pojęcia jak się nazywa, ale kto by się tym przejmował. Siedzieliśmy, snuliśmy opowieści, wspominaliśmy i bawiliśmy się woskiem ze świeczek. Dawno się tak nie śmiałam, choć dobry humor mógł być zasługą kilku łyków wina (jest to jedyny trunek, który jestem w stanie przełknąć). Po północy koledzy rozeszli się do domów, starszy brat poszedł spać, a my zostałyśmy na balkonie, gdzie od tej pory siedziałyśmy z Luną - cierpiącym na ADHD psem Basi. Przed trzecią w nocy/nad ranem zaczęło nam doskwierać zimno i zmęczenie, więc z powrotem przeniosłyśmy się do domu, gdzie we trzy zdrzemnęłyśmy się na jednej kanapie. Wstałyśmy przed siódmą, niedospane, rozkudłane i z worami pod oczami. Nasz stan niewątpliwie świadczył o udanej imprezie. Po szybkim ogarnięciu się, postanowiłyśmy z Dorotą wrócić do domów. Poranek taki jak ten, był idealny na spacer. Słońce dopiero co zaczynało grzać, a pasikoniki dawały poranny koncert. Dorota stwierdziła, że zna skrót, który kosztował nas dodatkowe pół godziny drogi. Szłyśmy wzdłuż autostrady, doszłyśmy do jakiegoś dużego, szarego budynku, prawdopodobnie magazynu, gdzie drogę przerywała rzeczka, płynąca głębokim korytem, niemożliwym do przeskoczenia. Po niespełna pięciokilometrowym spacerze, w domu zjawiłam się kilka minut po ósmej, gdzie spotkała mnie największa niespodzianka - nikt z domowników nie zadawał wścibskich pytań o przebieg imprezy itp. Czyżby moi rodzice wreszcie zaakceptowali moją pełnoletność?

Niedzielne popołudnie spędziłam u starszego brata. Z okazji odpustu, jego rodzina organizowała tradycyjną bibę. Drugi dzień z rzędu opychałam się kalorycznymi przysmakami. Byłam niewyspana i wyczerpana, dlatego nie ruszałam się zza stołu. Ostatecznie wyszło mi to na dobre, bo miałam okazję usłyszeć wspomnienia mojego taty z lat siedemdziesiątych. Gdy część rodziny wraz z dziećmi wyszła do ogrodu, przy stole zostałam tylko ja w męskim gronie. Aż przyjemnie słuchało się prawdziwej śląskiej gwary, co prawda przeplatanej przekleństwami, przez co rozmowa była jeszcze zabawniejsza. Brałam nawet w niej udział, bo dyskutowano na temat mojego egzaminu na prawo jazdy i wspominano, jak to kiedyś się zdawało. Później nasłuchałam się opowieści o pracy w kopalni, o doktorach, o wojsku i wakacyjnych przygodach z Niemkami. Też chciałabym kiedyś opowiadać o swojej przeszłości. Jednak najpierw muszę coś przeżyć, by później móc to wspominać, a następnie znaleźć kogoś chętnego do wysłuchania mojej historii. Im ciekawsze będę miała życie, tym ciekawsze będą moje opowieści. Zobaczycie, kiedyś moja biografia będzie bestsellerem.