Where's the groom?

O tym, że suknie ślubne są niebezpieczne, przekonałam się na własnej skórze już po raz kolejny. Te rozkloszowane, kilkuwarstwowe, sięgające ziemi stanowią szczególne niebezpieczeństwo. Przejście po równej drodze zostaje utrudnione, a pokonanie schodów staje się wręcz niemożliwe. Ponadto taka suknia do lekkich nie należy. Ciasno zawiązany gorset gwarantuje idealnie podkreśloną talię i niedotlenienie mózgu. Stelaż uniemożliwia siadanie (jak człowiek). Welon sprawy nie ułatwia. Skutecznie ogranicza pole widzenia i elektryzuje włosy. Owe suknie mają jednak pewną zaletę - wygląda się w nich bajecznie. 

Z racji ślubu mojego sąsiada przebrałam się za pannę młodą. Suknia siostry leżała na mnie idealnie, a czerwona szminka wreszcie się na coś przydała. Ucharakteryzowana na Burtonowską Gnijącą pannę młodą dałam publiczny popis swoich umiejętności aktorskich. Zgarnęłam siedem flaszek i pięć czekolad. Ponadto nasłuchałam się fałszywie miłych komplementów ze strony sąsiadek. Pytania "gdzie masz pana młodego?" zbywałam lekkim uśmiechem. Wracając ze szlogi, za nisko uniosłam suknię i nadepnęłam na jedną z warstw podszewki, co skończyło się spektakularnym upadkiem na kamienistą ścieżkę i stłuczonymi kolanami. Za piękno (i czekolady) trzeba płacić. 

KLIK - w całej okazałości (i fatalnej jakości)

Na jutro niecierpliwie czekam już od pół roku. Nieustannie podśpiewuję pod nosem Do Or Die, maluję czarnym długopisem triady na nadgarstkach i wkurzam domowników swoją euforią. Nadal nie wierzę, że jutro spełni się moje największe marzenie. To będzie mój pierwszy w życiu koncert i najpiękniejsze powitanie lata. PROVEHITO IN ALTUM!

Uwieczniłam, gdy na początku czerwca byłam w Rybniku.

Aktualnie najdrogocenniejsza dla mnie rzecz na świecie.