...

***

Zauważyłam, że pośród słodko wonnych piwonii lepiej czyta się poezję. Ostatnio zaprzyjaźniłam się z Leśmianem, który pisał o miłości jak Pan Poeta. Powyższy zlepek słów jest parafrazą naszej rozmowy. Duszne wieczory i samotność porządnie mieszają nam w głowach. Coraz częściej piszemy tak otwarcie o naszych pragnieniach. Nadal nie jestem pewna relacji, która nas łączy, jednak zaczynam się przełamywać. Możliwe, że spotkamy się we wtorek. Trochę obawiam się naszej pierwszej "randki". Niezręczna cisza raczej nam nie grozi, bo M. usta się nie zamykają (choć to co innego rozmawiać na skype). Największy problem stanowi Pani Emetofobia, która na miesiąc znikła z mojego życia, by teraz dręczyć mnie ze zdwojoną siłą. Na szczęście Pan Poeta rozumie moją przypadłość. Sam od kilku lat boryka się z nerwicą, której ataki są nieporównywalne do moich. Oboje potrzebujemy zrozumienia i opieki (a zagwarantowanie jej sobie nawzajem byłoby najlepszym rozwiązaniem, czyż nie?).

Zajęcia terenowe (uroki rozszerzonej geografii) są jedynym powodem, dla którego wybieram się jutro do szkoły. Piątkowego spaceru pośród metrowych zarośli nigdy nie zapomnę, a jutro zapowiada się równie ekstremalnie. Moja stuprocentowa frekwencja już dawno runęła w gruzach, a na ocenach przestało mi zależeć. Niecierpliwie odliczam dni do wakacji, choć na pierwsze miejsce wysuwa się data 22 czerwca. Mój pierwszy w życiu koncert. Będzie mi dane na żywo usłyszeć zespół, który w zeszłym roku uratował mnie przed popadnięciem w depresję. Wiele zawdzięczam Thirty Seconds To Mars. Może brzmię jak psychopatyczna fanka i może taką jestem, ale nie wstydzę się nosić triady. I AM THE ECHELON.