Rozstania bolą, a ja boję się bólu

W jeden dzień udało mi się załatwić wszystkie dokumenty potrzebne na prawo jazdy. Najbardziej obawiałam się badań, bo za dużo naczytałam się na internecie jak owe mogą wyglądać. Spodziewałam się badania wzroku, słuchu, sprawdzenia koordynacji ruchowej, mierzenia ciśnienia, a nawet badania krwi, jednak nie spotkało mnie nic z tych rzeczy. Na czym polegało moje "badanie"? Otóż odpowiadałam monosylabami na pytania typu: widzisz? słyszysz? chodzisz prosto? bierzesz jakieś leki? itd. Doktorek wypisał kartkę, przybił pieczątkę, poprosił o należne sześćdziesiąt złotych (zniżka dla kursantów z mojego ośrodka) i wręczył mi papierek, z którym udałam się do rybnickiego starostwa powiatowego. Zadziwiająco szybko odnalazłam się w labiryncie obskurnych korytarzy i niepewnie zapukałam do drzwi gabinetu. Wybełkotałam po co przyszłam, obdarzono mnie dziwnie szczerym uśmiechem i od razu obsłużono. Okazuje się, że nie wszyscy urzędnicy są sknerami. Dostałam kartkę z numerem PKK, którą muszę oddać na kolejnych wykładach. Od teraz na poważnie rozpoczynam moją przygodę z prawem jazdy.

Miałam się jutro spotkać z Panem Poetą, ale ta nierozgarnięta istota dopiero teraz przypomniała sobie, że ma jutro ustną maturę z angielskiego (wysłał mi harmonogram, więc wiem, że mnie nie oszukał). Trochę mi szkoda, bo po wczorajszej rozmowie na skype naprawdę chciałam się z nim zobaczyć. Mój trubadur grał mi na gitarze Bacha i TO, przy czym wprost się rozpływam (zrobiłam mu nawet screena, ale wolę nie zdradzać jego tożsamości, póki sam mi na to nie zezwoli). Standardowo on mówił, ja się śmiałam, ale taka kolej rzeczy pasuje mi jak najbardziej. (Chyba należałoby pominąć fakt, że później bawiliśmy się w chowanego. Na skype. Dorośli ludzie. Nie, zapomnijmy o tym.) Nie mogę już dłużej ukrywać tej znajomości przed rodzicami. W tydzień wyczerpałam miesięcznie środki na koncie, z czego byłam zmuszona się wytłumaczyć. Mama już widzi mnie w sukni ślubnej, tacie rośnie ciśnienie. Hurra...

Szkoda mi Siostrzyczki. Biedaczka przechodzi bolesne rozstanie ze swoim chłopakiem, a ja czuję się wręcz winna swojego szczęścia. Nie wiem jak jej pomóc i ta bezsilność mnie dobija. Dlatego właśnie boję się zakochać. Może nie każdy związek kończy się w taki sposób, ale wątpię, by mój pierwszy okazał się ostatnim. Rozstania bolą, a ja boję się bólu. Tylko ileż można być ostrożnym?