Wersami wyhaftuję biografię kobiety.
Opowiem o Jej agonii.
Zmuszę Cię do współczucia.
Kasztanowe kosmyki wysunięte z niedbałego warkocza.
Karmazynowa barwa nieustannie przygryzanych ust.
Zielono-piwne oczy spoglądające zza soczewek okularów.
Czarne rzemyki ciasno zawiązane na nadgarstku.
Naciągnięty wełniany sweter.
Połamane niepomalowane paznokcie.
Głośne kroki ciężkich sznurowanych butów.
Słodki kwiatowy zapach.
Samotność jest żałobą serca.
Nosi się na czarno i ciągle milczy.
Nie śpiewa, bo głos uwiązł jej w gardle.
Nie tańczy, bo ciało odrętwiało z bólu.
Z bezsilności spuszcza głowę,
skrywając twarz za kurtyną włosów.
Czarna maź spływa wraz z łzą po upudrowanym policzku.
Samotność cierpi samotnie.
Nie zadaje bólu innym.
To ją zraniono.
Samotność to ja.
***
Dni przeciekają mi przez palce. Płynne chwile skapują na mnie lodowatymi kroplami, w mgnieniu oka wysychając. Samotnie borykam się po brukowanych uliczkach; potykam na wystających kamieniach i upadam zdzierając dłonie. Cisza jest moją jedyną towarzyszką. Śpiewa szeptem, by nie zdradzić innym swojej obecności. Zapewnia o rychłym spełnieniu pewnego pragnienia.
Dusi mnie wszechobecna słodkość. Nie potrafię oddychać powietrzem przesyconym miłością. Samotność zaciska kościste dłonie na mojej szyi, dusi mnie swoją bezwzględnością. Wypłakałam już wszystkie łzy. Serce uschło z głodu.
Straciłam zapał do nauki. Przestałam ćwiczyć, uznając, że to bezsensowne. Od tygodnia nie mam apetytu, nawet czekolada przestała mi smakować. Balansuję na granicy snu i jawy. Uzależniłam się od snucia niemożliwych do spełnienia marzeń. Męczą mnie nocne majaki, ni to sny, ni koszmary. Urywki mrocznych wizji, które przerażają mnie swoim realizmem.
Dopadła mnie wiosenna depresja.
***
Wybaczcie moją nieobecność. Obiecuję poprawę.
Niestety znam to uczucie. Samotność to jednak coś strasznego. Ciągle wierzę, że wszystko wymaga czasu, nic łatwo nie przychodzi. Dobrze, że jest jeszcze muzyka, która wprawia mnie w dobry nastrój, tylko ona mnie rozumie.
OdpowiedzUsuńWidzę, że czynisz coś podobnego do mnie. Też myślałam, marzyłam, za bardzo, nic to jednak nie wniosło do mojego życia. Najwyższy czas się obudzić ;)
Utknęłam w jakimś koszmarze. Samej ciężko będzie mi się z niego wybudzić :/
UsuńMasz w sobie coś z poetki. To pewne. Fascynacja poezją Młodej Polski robi widać swoje: nacechowanie emocjami, brak rymów zaburzających ekspresję tekstu, nierówne zwrotki... ładnie piszesz, podoba mi się.
OdpowiedzUsuńNiestety, samotność. Dopada ona nas wszystkich: jednych mniej, drugich bardziej. Z jednej strony jest ona przyczyną depresji, apatii, egoizmu, prowadzić może do samobójstwa... ale innym sposobem patrząc, sprzyja rozwojowi intelektualnemu człowieka. Bez samotności nie byłbym tym, kim jestem dziś. Samotność oznacza również cierpienie. A cierpienie hartuje... bądź też łamie.
Nieustannie żałuję, że przyszłam na świat tak późno. Kiedyś łatwiej mówiło się o uczuciach. Kochało się mocniej, cierpiało jeszcze bardziej. Gdyby nie Samotność, nie pisałabym. Dzięki niej czuję chociaż tą pustkę w sercu. W końcu to jakieś uczucie.
UsuńOh znam to uczucie, któż go nie zna. Też jestem niepoprawną marzycielką. Gdy "śnię" o rzezach kompletnie nie realnych to pół biedy. Gorzej jak wymyślam scenariusze które fizycznie mogłyby mieć miejsce, ale nigdy się nie ziszczą. Musisz zrobić coś dla siebie. Na parę dni odpuścić szkołę, zrobić sobie przyjemność. A potem ruszyć na przód z uniesioną głową. Nie jesteś samotna. ;) Głowa do góry!
OdpowiedzUsuńSama przyłapuję się na snuciu takich scenariuszy. Czasami nawet zaczynam w nie wierzyć. Sama siebie katuję niemożliwymi do spełnienia marzeniami.
UsuńGdybym przestała chodzić do szkoły, już całkowicie bym "zasnęła". Funkcjonuję dzięki tej przykrej codzienności.
To ja chyba mam zupełnie odwrotnie. Wiosenna depresja to chyba niemożliwe. W sensie mnie też irytują zakochańce, którzy wraz z coraz cieplejszymi promykami słońca tłumnie wylegli na ulice. Przynajmniej ja to tak odbieram, nawet trudno wyjść na spacer żeby się nie załamać. Ale z drugiej strony wiosna, jak każdy nowy dzień niesie nadzieję na spełnienie marzeń. Poza tym bycie samym, a samotnym to też dwie różne rzeczy, Można być w tłumie ludzi i być samotnym i to jest smutne.
OdpowiedzUsuńAle wiosna więc włącz pozytywne myślenie ^^
Strasznie drażnią mnie te wszystkie obściskujące się parki. Nie mam gdzie spacerować, wszędzie pełno miłości. Prawdziwą wiosnę poczuję w kwietniu, jakoś nie lubię marca.
UsuńMarzec to jakiś taki okres przejściowy, a żaden taki czas nie jest dobry
UsuńJuż kiedyś pisałam, że potrzebuję stałości. Nie lubię zmian.
Usuńech jak masz wiosenna depresję to już jest źle,na mnie wiosna właśnie działa bardzo dobrze.
OdpowiedzUsuńZaczynają mi się podobać Twoje wiersze i teksty,pomimo iż sama coś "tworzę" takie bazgroły zeszytowe to jestem bardzo wymagajaca jeżeli chodzi o poezję ale Ty pomału zaczynasz mnie zaskakiwać,tak trzymaj :)
Pochwal się też swoją twórczością ;)
UsuńŚwietny post ! :)Mogłabym prosić o poklikanie w linki w ostatnim poście? :) To bardzo ważne.
OdpowiedzUsuńMoże wzajemna obserwacja? Daj znać u mnie :)
http://sialalala96.blogspot.com/
OBSERWACJA = OBSERWACJA :)
Jeśli masz siedemnaście lat jak jest zaznaczone w profilu to jeszcze nie ma co narzekać na brak faceta i samotność :) ja swojego poznałam niewiele przed 19 a jeszcze wiele innych dziewczyn po 20 :) Teraz ciesz się znajomymi póki są, chyba,że ich nie masz - to według mnie i tak nic nie tracisz ;)
OdpowiedzUsuńMam osiemnaście, ale zawsze będę się czuła siedemnastolatką (muszę to napisać w profilu). Dobija mnie to, że moje rówieśniczki regularnie randkują, a mnie pozostaje siedzenie w domu i pisanie "wierszy".
UsuńRatuj się i przestań myśleć, albo doprowadzisz się do pięknego upadku.
OdpowiedzUsuńNie zawsze samotność jest czymś złym. Jesteś wolna, masz czas, żeby rozwijać swoje pasje. A miłość przyjdzie w najmniej oczekiwanym momencie. Teraz trzeba cieszyć się wiosną. :)
UsuńJakoś nie potrafię wykorzystać tego czasu. Nie wiem czemu.
Usuńpewna znajoma, która była w depresji takiej cóż...klinicznej, mówiła właśnie, że najbardziej nienawidzi wiosny. bo wtedy wszystko odżywa i ona czuje się tak bardzo nieprzystosowana, tak bardzo nie na miejscu. bo skoro wszystko żyje a ona wewnątrz czuje się martwa, to jeszcze trudniej jej funkcjonować. mam więc nadzieję, że u ciebie to wszystko przejściowe...bo musi być okropnie się tak czuć.
OdpowiedzUsuńCo roku dopada mnie podobne przygnębienie. Zazwyczaj przemija wraz z początkiem kwietnia, mam nadzieję, że i teraz tak będzie. W moim przypadku jest podobnie. Przyroda się wybudza, ludzie zaczynają spacerować po ulicach, jest gwarno i wesoło, a ja czuję się kompletnie nie na miejscu.
UsuńMam nadzieję, że jakoś będzie lepiej u ciebie. Sama ostatnio niezbyt dobrze się czułam- niby zdrowa jestem i nic mi nie jest ale jakoś nie mogę sie zebrać do życia. Dopiero dzisiejsze wyjście na miasto dodało mi trochę energii.
OdpowiedzUsuńNa zdrowie też narzekać nie mogę. Fizycznie czuję się wyjątkowo dobrze, nawet nie pamiętam kiedy ostatni raz byłam przeziębiona. Niestety straciłam jakąkolwiek chęć do życia, a słoneczna pogoda bardziej mnie drażni niż mi pomaga. Zabrakło mi zimy, teraz to za duży przeskok dla mnie.
UsuńChyba nigdy nie spotkałam osoby cierpiącej na 'wiosenną depresję'. Jesteś bardzo wyjątkową osobą i na każdym kroku mnie zaskakujesz .. Życzę Ci żeby ta wiosenna depresja szybko minęła, żeby czekolada znów zaczęła smakować, granica snu i jawy wróciła na swoje miejsce i wróciła Ci chęć do życia. Będę trzymała kciuki!
OdpowiedzUsuńtaka-se-nazwa.blog.onet.pl
Przyda mi się Twoje wparcie. Dziękuję!
UsuńMi tygodnie strasznie szybko lecą i co weekend uświadamiam sobie, że nic nie zrobiłam więcej do mojej pracy licencjackiej...
OdpowiedzUsuńPozdrawiam.
Za szybko ten czas leci. Wszystko mnie przytłacza.
UsuńMnie często wiosna podobnie dołowała, ale teraz jakoś tak nie jest. Na zewnątrz czuję się po prostu wspaniale. Pogoda jest cudowna i jakoś mnie to podtrzymuje na nogach i sprawia, że się nie załamuje.
OdpowiedzUsuńZnam uczucie samotności, także samotności wśród ludzi, więc rozumiem Twój wiersz. Sądzę, że dobrze oddałaś ten stan. Gdyby nie to, że potęga marzeń, nadzieja i wiara w to, że jest to stan przejściowy, to chyba bym się załamała totalnie. Też czasem odczuwam tęsknotę za dawnymi czasami, ale jednak nie chciałabym, żyć w innych epokach. Siedzenie w domu z gromadką dzieci przez całe życie, cała niedziele poświęcona na pranie, które bynajmniej nie polegało tylko na nastawieniu pralki, obowiązek noszenia czepca przez CAŁE ŻYCIE po wyjściu za mąż i skandal, kiedy ubierze się JAKIEKOLWIEK nakrycie głowy (nawet w zimie) przed ślubem... pomimo romantycznych idei, życie codzienne chyba częściej dawało o sobie znać. Zależy też oczywiście na którym szczeblu drabiny społecznej się było, w okresie Młodej Polski też może było już trochę inaczej, ale tak czy tak mimo wszystko chyba wolę pozostać w czasach XXI wieku. Zresztą, wielkiego wyjścia nie mam. Poza tym chybabym ześwirowała od ciągłego patrzenia w księżyc, użalania się nad sobą i pękania serca z miłości. Nadmierne myślenie niszczy. Sama dobrze o tym wiem. Za dużo myślę, marzę i fantazjuję. Do poduszki także..
Nadmierne myślenie niszczy... Masz rację. Dlatego jestem teraz taka przygnębiona. Muszę się wyłączyć.
UsuńZnam ten stan, bo obecnie też go przeżywam, czekam na lepsze dni, oby nadeszły.
OdpowiedzUsuńW takim razie czekamy razem.
UsuńSamotność to dziwne uczucie. Czasami jest mi bardzo potrzebna, czasami rozrywa mnie na kawałki.
OdpowiedzUsuńSamotność to skrajne uczucie. Z jednej strony lubię być sama, z drugiej, nie potrafię długo tak funkcjonować.
UsuńDziękuję Ci bardzo, masz piękny nagłówek. c:
OdpowiedzUsuń:)
UsuńDepresja to raczej kojarzy mi się z jesienią... Co do wiosny, to wiele ludzi stosuje pojęcie "wiosennego przesilenia". Trzeba to po prostu przeczekać, bo zawsze mija.
OdpowiedzUsuńJesienią zawsze jestem szczęśliwa. Niezwykle fascynuje mnie zasypiająca przyroda.
UsuńWłaśnie to wiosenne przesilenie mnie dopadło, tyle że w tym roku jest wyjątkowo silne, bo zabrakło mi zimy.
super blog!
OdpowiedzUsuńhttp://rozaliafashion.blogspot.com/2014/03/elegancko-na-wiosne.html
:)
UsuńHm, powiem Ci tak, też kiedyś regularnie czułam się tak jak Ty to opisałaś. Szczególnie po tym jak mój były zerwał zaręczyny, a potem znalazł sobie inną kobietę. Najchętniej zamykałabym się w pokoju, naciągała kołdrę na głowę i spała. Po Twoim opisie widzę, że w innych kwestiach też mamy ze sobą wiele wspólnego (ja już mam uprawnienia do pracy w bibliotece szkolnej :)) i jedyne, co mogę Ci doradzić w tej chwili, to to co sama zrobiłam - założyłam konto na portalu randkowym (sympatia.pl). Co jakiś czas chodzę na randki, spotykam się z kimś i mogę wybierać.Nie jestem z nikim, ale to mój wybór - odkąd schudłam, zrobiłam się trochę wybredna. Daj sobie szansę!
OdpowiedzUsuńPodziwiam Cię, że to przetrwałaś. Miałam konto na sympatii, ale nie spotkałam tam nikogo interesującego. Wychodzę z przekonania, że tacy ludzie jak ja, nie przesiadują na czatach, bo sama nie jestem ich zwolenniczką. No i gdzie tu szukać miłości?
UsuńJa straciłam zapał do czegokolwiek, więc chyba wiem jak się czujesz, chociaż to nie depresja wiosenna, jeśli chodzi o mnie.
OdpowiedzUsuńObyśmy obie ten zapał odnalazły!
UsuńWiosenna deprecha?
OdpowiedzUsuńwyjdź do ludzi, spaceruj, ciesz się piękną pogodą a niedługo wszystko samo się ułoży :)
Powoli się z tym wszystkim oswajam, ale słońce na razie mnie razi. Miałam za mało zimy.
Usuńz marzeniami jest tak ze wydaja sie nie realne do realizacji ale wlasnie na tym polega ich moc jesli sie wierzy i dazy to mozna je zrealizowac i zycze Ci bys je zrealizowala ;)
OdpowiedzUsuńDziewiętnastowieczną arystokratką na pewno nie zostanę, a takie mam właśnie marzenia ;) Jakoś nie potrafię myśleć logicznie.
UsuńPrzez moment mnie też dopadła wiosenna depresja, na szczęście zaczęło wyglądać słońce :)
OdpowiedzUsuńCzuję, że powoli ta depresja mija, ale jeszcze trochę minie, nim całkowicie oswoję się z wiosną.
Usuńpodoba mi sie to zdanie, że samotność jest żałobą serca. nie cierpię samotności - boje się jej i nie potrafię oswoić. i nie mówię o samotnych chwilach, ale o stanie ducha...
OdpowiedzUsuńTen stan ducha jest najgorszy. To wewnątrz czuję się sama. Nie potrzebuję cielesnej bliskości, chcę się czuć potrzebna, chcę żeby ktoś o mnie myślał, tęsknił za mną.
UsuńOd razu tytuł skojarzył mi się z wierszem Juliusza Słowackiego "smutno mi boże". Choć nie wiem,czy specjalnie umieściłam ten tekst, czy to przypadek. Te słowa słyszę nawet często, mam takiego kolegę w klasie, który tak właśnie mówi.
OdpowiedzUsuńMarzenia od podstawówki lubiłam snuć. Trochę już przestałam robić to tak często i w sumie bardzo dobrze. Bo zawsze marzyłam akurat wtedy, gdy nie był na to odpowiedni moment. Na przykład idąc z kimś nie umialam się skupić, zawsze moje myśli odbiegały od rzeczywistości, a potem tylko słyszałam "Słuchasz mnie w ogóle?". Też w sumie nie podoba mi się to,że w te nierealne plany zaczęłam wierzyć.
Samotność dopada każdego. Jednak jeszcze wiosennej depresji nie miałam. Zawsze to była jesli już jesienna. Wiosna kojarzy mi się z czasem, gdy zaczyna świecić słońce, wszystko się robi takie radośniejsze. A zakochańce też mi często przeszakdzają. Gdziekolwiek się nie pójdzie tam i oni bedą. Niby tk smutno samej być, bez nikogo, ale pocieszam się tym,że gdy kogoś mam to jestem nie do zniesienia, nie można ze mną wytrzymac. Więc się pocieszam tą myślą, może to i lepiej, przynajmniej zachowuję trzeźwość umysłu.
Co rano powtarzam sobie ten wers. Teraz naprawdę mi smutno.
UsuńChyba lepiej by mi się myślało, gdybym kogoś miała. Mając pewność, że jestem komuś potrzebna, że ktoś mnie kocha i zależy mu na mnie, byłoby mi o wiele lepiej. No i nie miałabym wiosennej depresji, która nasila się, gdy widzę te wszystkie pary.