Dojrzała siedemnastolatka

      Z niechęcią zrywam kolejną kartkę z kalendarza. Przeraża mnie perspektywa nadchodzących dni. Dopiero w obliczu nieprzekonującej przyszłości, zaczęłam doceniać przeszłość.
   
      Siedemnasty rok mojego życia był jednym z najpiękniejszych. Wreszcie odkryłam swoją prawdziwą pasję - pisanie. Założyłam internetowy dziennik i stałam się członkinią blogowej społeczności. Przeczytałam więcej książek, niż przez całe moje życie i poznałam odpowiedź na pytanie Kto jest twoim ulubionym pisarzem?. Odkryłam muzykę, z którą już nigdy się nie rozstanę. Odważyłam się wejść do basenu i pokochałam pływanie. Zaczęłam ćwiczyć i poznawać możliwości swojego ciała. Uzależniłam się od zielonej herbaty. Zakochałam się we francuskich musicalach. Sprecyzowałam swój ideał mężczyzny. Dojrzałam.
   
      Nigdy nie byłam i nie będę typową nastolatką. Zbyt wiele różni mnie i moje rówieśniczki. Mój trzydziestoletni umysł chłonie tylko wiktoriańskie romanse, modernistyczną poezję i twórczość Schmitta. Nie przepadam za grzecznymi chłopcami, interesują mnie tylko o dziesięć lat starsi ode mnie mężczyźni. Komedie romantyczne przestały mnie bawić, łzy wyciskają ze mnie musicale i dramaty. Staram się jak najmniej wyróżniać. W szarym mi do twarzy. Pragnę być zauważona tylko przez jedną osobę. Kimkolwiek On będzie.

      Udało mi się siebie określić. Wiem, kim jestem. Jednak nadal nie znam odpowiedzi na najważniejsze pytania. Czarno widzę swoją przyszłość. Pogodziłam się z niespełnionymi marzeniami i nie snuję kolejnych. Nie mam żadnych planów ani celów. Zagadką pozostaje dla mnie kierunek studiów i przyszły zawód. Mnie marzy się filologia hiszpańska, rodzina naciska na logistykę, która w ogóle mnie nie interesuje.
      Chciałabym zwiedzić Europę, zatrzymać się na dłużej we Francji lub Anglii, ale wątpię, bym kiedykolwiek przekroczyła granicę ojczyzny. Nie chodzi już o same pieniądze, których zawsze brakuje. Moje fobie rosną razem ze mną, Pani Emetofobia będzie towarzyszyła mi całe życie.
      Jestem zmuszona przystąpić do egzaminu na prawo jazdy. Nie wyobrażam sobie kursu, tym bardziej egzaminu. Nigdy nie byłam świadkiem wypadku ani jego uczestnikiem, nie wiem skąd ten irracjonalny strach przed samochodami.
      Z jednej strony pragnę samodzielności i niezależności. Z drugiej, nie chcę dorastać.
   
      Siedemnaście to cudowna liczba. Już nie dziecko, ale jeszcze nie dorosła. Stoję na granicy pomiędzy dzieciństwem a dorosłością. Jednak nie mam wyboru. Muszę postawić krok naprzód. Wejść do piekła i przeżyć.

      Wtorkowy poranek będzie przełomowy. Wstanę z łóżka jako osiemnastoletnia kobieta. Jednak nie nazywajcie mnie tak. Osiemnaście to taka poważna liczba. Zawsze będę siedemnastolatką. Dojrzałą siedemnastolatką.

***

      Ranek spędziłam z siostrzeńcem na świeżym powietrzu. Ogrodowy klomb porosły żółte krokusy, a zazieleniający się trawnik zdobią stokrotki. Podczas gdy szkrab biegał między tujami, ja zachwycałam się zapachem pierwszych kwiatów. Ich woń wydawała mi się intensywniejsza niż zazwyczaj, może dlatego, że tak dawno nie byłam w ogrodzie; ponadto, doznania potęgował ptasi koncert. Zebrałam kilka stokrotek; zamierzam je zasuszyć i zachować na pamiątkę. Biorąc pod uwagę porę roku, to prawdziwy unikat. Wiosna jest już wszędzie. 

***

      Dzielę się obiecaną twórczością. Zarzucicie mi, że nie umiem malować; powiem, że jestem impresjonistką. Wiem, kariery nie zrobię. Mam wizję, ale nie potrafię jej przelać na papier. W każdym razie publikuję, żeby udowodnić, że się starałam.

      Rysunek przedstawia kobietę, która kiedyś nieustannie mi się śniła. Jej czarne włosy kontrastowały z bladą karnacją; sine usta nigdy nie wypowiedziały ani jednego słowa, a oczy ciągle wpatrywały się w dal. Nieznajoma znikała za każdym razem, gdy tylko odwracałam głowę. Słyszałam tylko szelest jej sukni. 

***

      Płakać mi się chce, słysząc ojca powtarzającego sylaby. Kilkanaście lat temu to mnie uczył pisać i czytać, teraz role się odwróciły. Tyle dobrze, że to afazja, a nie amnezja.