¿Qué quieres de mí?

Kryształowe gwiazdki, niesione gwałtownymi podmuchami wiatru, zderzają się z szybą. Po krótkiej chwili spływają z jej powierzchni pod postacią kropli wody. Chłód przenika przez nieszczelne okna, drażni nagą skórę i zadaje otrzeźwiający ból. Palcami sunie po oszronionej szybie, zniekształcającej zimowy krajobraz. Zdejmuje okulary i związuje jeszcze wilgotne po porannym prysznicu włosy. Przykłada ucho do drewnianej ramy okna, po czym zamyka oczy. Słyszy wrogi świst wiatru i szczekanie psa. Delikatnie uchyla okno. Śnieżny pył osiada na jej twarzy. Podmuchy wiatru zdają się nieść ze sobą melodię, słyszalną tylko przez wybranych. Mimowolnie zaczyna nucić. Piosenka działa niczym kołysanka, coraz cięższa głowa opada na dłonie. Spod przymkniętych powiek zdaje się dostrzegać niewyraźne obrazy. Dopiero gdy nabierają ostrości, rozpoznaje, co przedstawiają. Pamięta to pomieszczenie, to ogromne lustro, człowieka stojącego za nią. Bierze ostatni świadomy oddech i śni przerwany sen.

***

Znajduję się w nieznanym mi pomieszczeniu, ze ścianami pokrytymi złoto-brązową farbą i podłogą wyłożoną kaflami w podobnym odcieniu. W pokoju panuje nieznośny ukrop, nie dostrzegam żadnego okna ani nawet drzwi. Próbuję się odwrócić, by zerknąć na ściany za mną, jednak jakaś siła mi to uniemożliwia. Dopiero teraz zauważam stojące przede mną ogromne lustro ze złotą ramą. Nie rozpoznaję odbijającej się w nim postaci. Ogromne, zielone oczy wpatrują się we mnie. Na jej twarzy rysuje się grymas niepewności. Długie, kasztanowe włosy opadają kaskadami na ramiona i kształtne piersi. Prześwitująca halka przykleja się do lśniącej od potu skóry. Mimowolnie sięgam dłonią, aby poprawić zsunięte ramiączko, tymczasem odbicie wykonuje ten sam ruch. Przerażona cofam rękę. Więc... to ja? Zaskoczona jeszcze raz spoglądam w lustro, jednak moją uwagę przykuwa ledwie widoczny ciemny punkt. Ponowna próba spojrzenia za siebie spełza na niczym. Zauważam, że punkt się powiększa i powoli formuje w ludzką sylwetkę. Niewątpliwie ktoś się zbliża. Postać staje się coraz wyraźniejsza. Sposób w jaki się porusza, każe mi twierdzić, że to mężczyzna. Nie mylę się. Jego kruczoczarne włosy kontrastują z mleczną cerą, nagi tors wręcz bije światłem. Wytarte dżinsy ledwo trzymają się na biodrach. Im mniejsza dzieli nas odległość, tym wolniej do mnie podchodzi. Nieustannie staram się odwrócić. Jest tak blisko, że czuję na plecach jego oddech. Dotyka moich włosów i podsuwa pod nos jeden kosmyk, rozkoszuje się jego zapachem. Przesuwa lodowatymi palcami od mojej szyi aż po ramię, odgarnia gęste włosy na jedną stronę. Delikatnie całuje mój obojczyk, po czym przesuwa usta coraz wyżej. Nie potrafię zapanować nad drżeniem ciała, wywołanym zimnem jego warg i podnieceniem. Muska moją szyję, w międzyczasie powoli zdejmuje ze mnie halkę. Znaczy ustami moją żuchwę i policzek, przesuwa je ku skroni, po czym zbliża do ucha. Halka upada u moich stóp. Szepcze w niezrozumiałym dla mnie języku, chłodnym oddechem wywołując moje drżenie. Spogląda błękitnym okiem na moje odbicie w lustrze. Prawą dłonią dotyka mojego policzka, schodzi ku szczęce i palcem muska moje rozchylone usta. Nadal szepcze, wsuwając mi kciuk do ust. Delikatnie go przygryzam, co najwyraźniej mu się spodobało, bo szept przemienił się w gardłowy pomruk. Druga dłoń, którą dotychczas dotykał mojej talii, sunie coraz niżej. Nasze oddechy przyśpieszają. Z rozkoszy zamykam oczy i...

...budzę się na parapecie.

***

Chyba powinnam wreszcie znaleźć sobie faceta...