Judgement day

Nadszedł dzień sądu. Przyjdzie mi zapłacić za wszystkie kulinarne grzechy, odpokutować za każdą tabliczkę czekolady i paczkę chipsów. Z przerażeniem spoglądam na centymetr krawiecki i wagę; lustrzane odbicie drwiąco unosi brew i rytmicznie tupie stopą. Biorę głęboki oddech, by uspokoić drżenie rąk i pozwalam na dopełnienie formalności. Krótka chwila ciągnie się w nieskończoność. Mam wrażenie, że miara owija się wokół mojej szyi jak wąż. Ceramiczna płyta wagi zdaje mi się płonąć, boję się postawić na niej stopy. Zamykam oczy, nie chcę na to patrzeć. Ostatnie chwile. Przygotowuję się na wyrok.

Liczę kolejne sekundy, jakby miało mnie to uspokoić. Oprawca analizuje dane, przygotowuje akt oskarżenia. Radość z mojej porażki wprawia jego usta w drżenie. Cmoka z dezaprobatą przed odczytaniem dokumentu. Unosi wzrok znad kartki i przez krótką chwilę uważnie bada mnie swoim świdrującym spojrzeniem. Upokorzona spuszczam głowę, oczy mam coraz bardziej wilgotne. Ciszę przerywa chrząknięcie, a zaraz po nim obciążające słowa.

Moje sto sześćdziesiąt sześć centymetrów stanowi balast pięćdziesięciu ośmiu kilogramów. Obwód talii i bioder o prawie dziesięć centymetrów przekracza normę. Jedynie BMI mam prawidłowe.

Zapada wyrok. Dożywotni pobyt w komunistycznym mieszkaniu, regał harlequinów i siedem kotów w zestawie.

Oprawca jest ciekawy mojej reakcji. Spogląda na mnie lśniącymi oczkami i posyła w moją stronę pogardliwe uśmieszki. Przygryzam język, by powstrzymać cisnące się do oczu łzy. Przed oczami przelatują mi obrazy ostatniej codzienności, mimowolnie wyobraziłam sobie, jak widzą mnie inni. Żaden facet Cię nie chce!

Dość! Przerywam natłok nieprzyjemnych myśli i biorę głęboki oddech. Liczę do pięciu, po czym unoszę głowę i spoglądam na Oprawcę. Jego uśmiech powoli zastępuje grymas, pewność siebie gdzieś ulatuje. Sprzeciw - wypowiadam na głos w myślach. Zdezorientowany Oprawca zaczyna się jąkać, zdaje się nie rozumieć, co zaszło. Delikatnie, nieustannie patrząc Mu prosto w oczy, wyciągam z jego drżącej dłoni akt oskarżenia, składam go na pół i umieszczam w kieszeni. Jeszcze mi się przyda. Oprawca zaczyna krzyczeć. Wściekłość wymalowała na jego twarzy szkarłat. Traci nad sobą panowanie, upada na podłogę i zaczyna rzewnie płakać. Niewzruszona Jego zachowaniem, opuszczam salę rozpraw z uśmiechem na twarzy, a lustrzane odbicie ponownie przedstawia tylko mnie.

***

Nadszedł czas na drastyczne zmiany. Od dziś jem regularnie, unikam słodyczy i chipsów, piję tylko zieloną herbatę i wypowiadam wojnę kuszącym zapiekankom z Tesco (muszę sobie wmówić, że są zatrute). Ponadto będę CODZIENNIE ćwiczyć (przynajmniej pół godziny). Spróbuję jogi i wrócę do "pływania" (w moim przypadku konieczny jest cudzysłów). Nie od razu Rzym zbudowano, nie od razu schudnę, ale na pewno nie polegnę po tygodniu. Będę walczyć!

Żeby wyglądać jak kociak, musisz się spocić jak świnia.