Emocjonalna huśtawka

Wczoraj

Niecierpliwie pytam która godzina. Odpowiedź mnie zadowala, do przyjazdu autobusu pozostało tylko kilka minut. Żałuję, że nie zabrałam z domu czapki; mocno wieje. Być może uniknęłabym późniejszego bólu głowy. Sprawdzam zawartość kieszeni, zmarzniętymi palcami dotykam dwóch monet. Patrzę przed siebie, wzrokiem szukając interesujących obiektów. Znudzona zaczynam odczytywać rejestracje samochodów, stojących przed centrum handlowym. Machinalnie uginam i prostuję nogi, jakby miało mnie to rozgrzać. Nadjeżdża wyczekiwany pojazd. Niechętnie zdejmuję rękawiczki i sięgam do kieszeni po monety. Ustawiam się w kolejce za pasażerami, autobus powoli się wypełnia. Z błogim westchnieniem opadam na siedzenie, za kilka minut będę w domu. Zauważam znajomą mi postać, ale nie zwracam na nią uwagi. Wyjmuję z plecaka słuchawki i wygodniej rozsiadam się w fotelu. W myślach powtarzam śpiewaną poezję; od nowa rozkochuję się w bogini Lanie. Krajobraz rozciągający się za szybą, zniechęca mnie swoją surowością. Spoglądam na plecy pasażerów. Moją uwagę przykuwają dwie, beztrosko rozmawiające osoby. Zauważam, jak jedna kokietuje drugą, wręcz się jej narzuca. Nie mam najmniejszych problemów z ich rozpoznaniem, już dość napatrzyłam się na te twarze. Muzyka, płynąca do moich uszu, cichnie; oddech się urywa. Wewnątrz mnie coś eksploduje. Dochodzi do kolizji uczuć. Miłość zderza się z nienawiścią. Znikąd pojawia się zazdrość. Przygryzam język i gwałtownie mrugam oczami. Pogłaśniam muzykę i ponownie wpatruję się w szybę; zachwycam się miejskim pejzażem.

Dzisiaj

Wiatr zsuwa mi z głowy czapkę. Drobne brzęczą w kieszeni. Staram się nie odwracać głowy, chociaż już kilkakrotnie upewniłam się, że stoi po drugiej stronie. Zimno jest dokuczliwe, jak najszybciej pragnę znaleźć się w ciepłym domu. Marzę o gorącej herbacie i zmyciu tuszu do rzęs. Autobus nadjeżdża kilka minut przed czasem. Wsiadamy, tradycyjnie obstawiamy tyły. Ciasne wnętrze daje namiastkę domowego ciepła. Drzwi zamykają się za ostatnim pasażerem. Spoglądam na niego o sekundę za długo. Widzę, jak otwiera usta. Cześć dziewczyny! - wesoło rzuca w naszą stronę. Hej - odpowiadam niepewnie za nas obie. Wymieniamy znaczące spojrzenia. Oddech wraca mi dopiero po minucie.

Jak ja cię nienawidzę.

***

W skrócie:

- powiedziałam Braciszkowi, że jest chodzącą poezją i powinien ponownie zacząć "przelewać się" na wirtualne kartki. Wyśmiał mnie.
- przypaliłam tosty. Cały wieczór chodziłam po domu śpiewając This bread is on fire! (dla niekumatych - KLIK)
- Taka sytuacja:

Lenka: Ja chcę się przytulić!

Ja: Jest ci zimno?

Lenka: Nie! Chcę się przytulić!

Ja: Ale że do mnie?

Lenka: Tak!

Ja:...

Najwyraźniej czasami się przydaję.
- zaczęłam przygodę z pilatesem. Na razie wszystko mnie boli. (KLIK)
- od dziś moderuję komentarze, żeby żaden mi nie umknął.
- oglądam Zbuntowanego Anioła, uczę się hiszpańskiego i mam przepiękne sny.