Smutno i szaro

Pomimo braku śniegu, pogoda nie rozpieszcza. Szczerze mówiąc, to wolałabym chodzić w metrowych zaspach, bo nie odczuwam żadnej przyjemności z noszenia czapki, rękawiczek i chodzenia w kozakach, a bez tych z domu ani rusz. Nieustannie wieje przenikliwie zimny wiatr, przez który przebywanie na podwórku można zaliczyć do sportów ekstremalnych. Z pewnością pobiłam już nie jeden rekord w biegach za czapką.

W ogóle nie czuję magii zbliżających się świąt. Za główną przyczynę można uznać brak śniegu, ale większe znaczenie ma wykańczająca mnie psychicznie szkoła. Nie spodziewałam się, że walka o stuprocentową frekwencję jest taka trudna. Co prawda zdrowie mi dopisuje, bo zazwyczaj do grudnia byłam już po trzech silniejszych grypach, a tymczasem tylko czasami kichnę. Jednak co mi po codziennym chodzeniu do szkoły, skoro z lekcji nie wiem kompletnie nic? Poranki z dnia na dzień są coraz bardziej dramatyczne. Budzik (czyt. telefon) mam ochotę wywalić przez okno. Najbardziej dobija mnie fakt, że wszyscy w domu smacznie śpią, a ja jestem zmuszona udać się do zakładu karnego. Na lekcjach jestem obecna tylko ciałem. Mam większe zaległości niż po miesięcznej chorobie. Nie wiem jak do tego doszło, ale z matematyki wychodzi mi cztery, a z geografii, którą mam rozszerzoną i którą niegdyś tak mocno kochałam, trzy. Na przełomie 10-12 godziny przechodzę największy kryzys. Ze środkowych lekcji nie wiem kompletnie nic. Ledwo utrzymuję się w pionie. Nie chodzi o to, że nie dosypiam czy mało jem. Wysiadam psychicznie, mój mózg się wyłącza, bo ma dość. Dlatego właśnie, święta stały się jedyną szansą na oderwanie się od szkolnych obowiązków. Nie dbam o ubieranie choinki, świąteczne potrawy czy spotkania z rodziną. Chcę tylko odetchnąć od szkoły. Z pewnością półtora tygodnia minie mi jak jeden dzień i znowu nie zdążę nadrobić wszystkich książkowych i serialowych zaległości. Pociesza mnie jedynie fakt, że kładąc się wieczorem do łóżka, nie będę musiała myśleć o jutrzejszych lekcjach.

Grudzień nie należy do wesołych, chociaż zazwyczaj taki był. Pomińmy już fakt szkoły, bo muszę napisać o czymś ważniejszym. Mianowicie, moja trzyletnia siostrzenica od początku grudnia choruje. Epidemia zaczęła się od siostrzeńca, który dostał bakteryjnego zapalenia gardła. Nie potrafił nawet przełykać śliny, co dopiero brać leki czy jeść. Na szczęście, w odróżnieniu od Lenki, dał się przekonać i karmiony strzykawką sam pokonał chorobę. Gorze było/jest z siostrzenicą. Kompletnie odwodniona, na prawie tydzień trafiła do szpitala. Żyła na kroplówkach. Jej przypadek był jeszcze poważniejszy, ponieważ zdiagnozowano u niej opryszczkę w gardle. Teraz wygląda jakby miała ospę, cała jest w czerwonych krostach, które stopniowo z gardła przeniosły się na ciało. Po powrocie ze szpitala zaczęła samodzielnie jeść, ale kilka dni temu zaczęła wymiotować. Każdy posiłek kończy się tak samo - wymiotowaniem. Siostra jest zmuszona po raz kolejny jechać z nią do szpitala, chyba, że do jutra jej stan się poprawi i będzie możliwa wizyta u lekarza rodzinnego. Szkoda mi biedaczki, siostry również. Nie jestem matką, ale już wiem jaki to dramat dla rodzica, walczyć o zdrowie dziecka.

Po obecnym weekendzie zostanę świętą. Ewentualnie męczennikiem, bo straciłam tyłek i kręgosłup. Półtora dnia siedzenia w kościele (nie dosłownie, spotkania odbywały się w przykościelnym "Domu spotkań") to zdecydowanie za dużo, dla kogoś takiego jak ja. Zresztą nie mam pojęcia, po co w ogóle uczęszczam na spotkania przedmałżeńskie. Większość naszego rocznika to olała, w spotkaniach uczestniczy tylko 1/3 moich rówieśników, ale przynajmniej jest zabawnie, bo tą 1/3 stanowi moja była klasa gimnazjalna. Mało kto to mówi, ale w moim przypadku gimnazjum było najlepszymi trzema latami życia. Poznałam wtedy najlepszych ludzi i przyjaciół na całe życie. Pomimo dwóch lat przerwy, nie było między nami żadnego dystansu. Czułam, jakbyśmy widzieli się wczoraj. W każdym razie na owe spotkania chodzić "trzeba", bo po nich otrzymamy zaświadczenie, dzięki któremu będziemy mogli wziąć ślub. No i właśnie dlatego, zastanawiam się, po co tam chodzę.

Przyszły tydzień z jednej strony zapowiada się koszmarnie, z drugiej miło. Koszmarnie, bo czeka mnie mnóstwo sprawdzianów; miło, bo nadejdą ukochane przedświąteczne porządki i skończy się ta zasrana szkoła. Ponadto czekam na kuriera i bilety na Marsów.

Tymczasem jestem zmuszona zacząć uczyć się na jutro. Czeka mnie "kartkówka" z geografii, która obejmuje więcej materiału niż sprawdzian (wszystkie ery, odczytywanie jakichś tam profili itp.) oraz sprawdzian z gramatyki z angielskiego, z którego chcę dostać piątkę (ewentualnie czwórkę). Tak więc po wyłączeniu laptopa wyniosę go razem z telefonem do sypialni rodziców, żeby w spokoju móc się uczyć. Wybaczcie moje zaległości na Waszych blogach, ale dzisiaj niestety ich nie nadrobię.