Najszczęśliwszy człowiek na świecie

Wczoraj, podczas bezmyślnego przeglądania facebooka, natknęłam się na post 30STM, w którym informowali o ich przyszłorocznej trasie koncertowej. Z czystej ciekawości, bez żadnych nadziei, kliknęłam na podany link i przejrzałam listę koncertów. Niemcy, Rosja, Ukraina, Białoruś, Słowacja... Oczywiście Polski nie ma. Do Słowacji mam najbliżej, więc sprawdziłam dokładnie gdzie jest koncert i ile kosztują bilety. Okazało się, że to niecałe trzy godziny drogi ode mnie, a bilety kosztują około 150 zł. Tak więc Aneta zaczyna myśleć. Mama powiedziała, że mogę jechać, ale ona za organizację nie odpowiada. Popytałam ludzi i znalazłam kilku chętnych, do towarzyszenia mi w podróży życia. Zaczęłam myśleć jeszcze intensywniej. Koncert jest dopiero w czerwcu, więc fundusze z osiemnastych urodzin mogłabym przeznaczyć na bilet, na Słowację dostałabym się choćby stopem (tak się składa, że po mojej drodze jeździ wielu Słowaków, wystarczy tylko ładnie się uśmiechnąć), coś do żarcia i noc pod gołym niebem, czemu nie. Przygoda życia i spełnione marzenie. Tak więc z bijącym sercem, podczas conocnej rozmowy z Panem Bogiem, powiedziałam/pomyślałam: "Boże, jak fajnie by było, gdyby zagrali w Rybniku."

Nazajutrz podzieliłam się wiadomością z innymi. Znalazłam kolejnych chętnych. O koncercie myślałam coraz bardziej poważnie. A oto, co stało się po powrocie ze szkoły do domu:

Może już wyciągnęliście wnioski z powyższej wypowiedzi, ale i tak muszę to napisać:

PÓJDĘ NA KONCERT THIRTY SECONDS TO MARS!!!

Takim oto sposobem, otrzymałam kolejny dowód na istnienie Pana Boga. PROŚCIE A BĘDZIE WAM DANE KURWA!!! (przepraszam za ostatnie słowo, ale jeszcze nie doszłam do siebie).

Teraz pozostaje tylko kwestia biletów. Cena nie gra roli, najwyżej zatrudnię się w McDonaldzie albo będę myć auta sąsiadów. Gorzej z ilością biletów. Po ogłoszeniu informacji o koncercie, na facebooku rozpętała się burza. Nagle okazuje się, że każdy jest fanem Marsów! (lub Leta) Mam to gdzieś, bilet zdobędę, choćbym miała na koncert dotrzeć w kawałkach. W przeciwnym wypadku, rzucę się z mostu, krzycząc PROVEHITO IN ALTUM!

Wciąż mam nadzieję, że to nie jest sen, a dowodem będzie ponowne przeczytanie tego posta jutro. 

***

Niedziela w skrócie

- na łyżwach bawiłam się jak małe dziecko, nie przewróciłam się ani razu (a ostatni raz jeździłam trzy lata temu!), tylko nadal nie pojęłam mistycznej sztuki hamowania i moje kolana są fioletowe od uderzeń w bandę.

- mam przeogromną prośbę do pomylonych człeczyn, które chwaląc się swoimi łyżwiarskimi umiejętnościami, jeździły slalomem między nami - pokrakami. Na przyszłość podłożę takim nogę/ łyżwę. Zdaję sobie sprawę z tego, że mnie też zaboli, ale widok lecącego w powietrzu człeka jest lekarstwem na wszystko.

- dzięki pewnemu niezwykle zręcznemu chłopakowi, dostaję głupawki, gdy tylko przypomnę sobie jego majestatycznie spektakularny upadek, bo przyznacie, że trzeba być geniuszem, żeby wywalić się podczas "wodowania" do bandy. Wyobraźcie sobie taką sytuację: jedziesz sobie spokojnie, przed tobą równie spokojnie jedzie koleś. Zauważasz, że zjeżdża ku bandzie, żeby odpocząć czy coś. I nagle ni stąd ni zowąd koleś leży na tafli. Powód upadku nieznany, bo przeszkód nie było żadnych (może to zemsta grawitacji?). W każdym razie tak się wywalił, że aż mnie zabolało. I teraz, gdy tylko przypomnę sobie tę scenę, to dławię się śliną.

- przez całą drogę tam i z powrotem odmawiałam w myślach różaniec, ponieważ nasz kierowca pomylił drogę z torem wyścigowym i w terenie zabudowanym śmigał 100km/h. W myślach słyszałam już syreny karetek.

- po lodowisku wybraliśmy się na pizzę (ja, siostrzyczka, jej ex, pan kierowca i dwóch nieznanych mi zakochanych). To było najgorsze półtorej godziny mojego życia. Gdyby nie telewizor w pizzerii (i powtórki "Miłości na bogato" (o zgrozo)) dosłownie umarłabym z nudów. Jak można przez ponad godzinę nawijać o naprawie aut?!

- mam wielbiciela prześladowcę. Pan kierowca twierdzi, że się we mnie zadurzył. Pomińmy fakt, że pan kierowca mnie przeraża (głównie przez brawurową jazdę i ścinanie zakrętów). Chyba wolę być singielką.